สรุปโอวาทที่เกี่ยวกับการปฏิบัติธรรมที่ ๓๑๗
ถูกทิศ ถูกทาง ถึงที่ : พระธรรมทายาทบางองค์ ตอนแรกไม่อยากบวชนะ เป็นคนขี้เมามาก และถ้าให้บวช ยอมผูกคอตายดีกว่า
วันหนึ่งน้องสาวมาชวนบวช พระธรรมทายาทองค์นี้บอกกับน้องสาวว่า “ถ้าให้บวชตายดีกว่า” แล้วทำบ่วงผูกคอ ซึ่งตอนนั้นกำลังเมา ทำบ่วงคล้องคอทำท่าจะผูกคอตาย น้องสาวได้เห็นจึงดึงเชือกรัดคอเลย พอใกล้ตาย น้องสาวคลายเชือกออก และพูดกับพี่ชายดี ๆ เจ้าตัวพอสร่างเมา คิดได้ โอเค บวชก็บวช
พอบวชแรก ๆ นั่งธรรมะ พอนั่งไป ๆ เห็นธรรมะขึ้นมา ทีนี้บวชไม่อยากสึกแล้ว ขนาดเอาบ่วงผูกคอฆ่าตัวตายนะ ตอนนี้ไม่อยากสึกแล้วอยากบวชวันต่อวัน อยากช่วยงานพระพุทธศาสนา
ภาษาของพระธรรมทายาทที่เขียนออกมาจากประสบการณ์ภายใน เห็นอย่างไรเขียนอย่างนั้น พูดอย่างนั้นตามประสบการณ์ภายใน
อีก Case หนึ่ง สองจิตสองใจ ไปคัดเลือกเป็นทหารบก แล้วก็ติดทหารบกด้วย ได้มาบวช มีผลการปฏิบัติธรรมดีมาก มาบอกหลวงพ่อ ตอนนี้ผมสองจิตสองใจ เสียดาย นั่งกำลังดี ไม่รู้ว่ามีอย่างนี้ มาหารือหลวงพ่อจะเอาอย่างไร หารือเรื่องทางกับผู้ที่ชี้ทาง สบายเลย
ถ้าถูกทิศ…ก็ถูกทาง ถึงเรียกว่า “ทิศทาง”
ทิศอื่น ไปยังไงก็ไม่มีทาง ทิศเหนือ ทิศใต้ ทิศตะวันออก ตก ไม่มีทางที่จะดับทุกข์ได้มีอยู่ทิศเดียวที่มีทาง ถึงเรียกว่า…
“ทิศทางสายกลาง” ทางแห่งการดับทุกข์ หลุดพ้นทางเดียวเลย
เดี๋ยวจะชี้ทางให้ ทิศที่มีทาง กับทิศที่ไม่มีทาง
ทิศที่ไม่มีทาง…ถ้าไปอย่างนั้นก็ไม่มีทาง
ต้องทิศนี้ ทิศมีทาง ทิศของผู้รู้ ผู้ที่ดำเนินตามทางของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่ท่านแสดงธรรม ไพเราะเบื้องต้น ท่ามกลาง และเบื้องปลาย เพราะท่านมีความรู้แจ้งที่เกิดจากการเห็นแจ้ง และสามารถดับทุกข์ได้ ภาษาอย่างนี้ถึงจะไพเราะ ท่ามกลางเบื้องต้น และเบื้องปลาย ต้องเป็นภาษาที่ดับทุกข์ได้ มาจากผู้รู้แจ้ง ซึ่งเกิดจากการเห็นแจ้ง เป็นภาษาที่ไพเราะ
คุณครูไม่ใหญ่
