แก่วัด แก่คุณ
ยิ่งแก่วัด ยิ่งต้องนึกถึงคุณ บุญไม่ต้องพูดถึง เพราะทำกันเป็นนิสัยเป็นปกติกันอยู่แล้ว
พระสารีบุตร นึกถึงคุณจากข้าวทัพพีเดียว ที่ราธะพราหมณ์ เคยใส่บาตรให้ จึงรับราธะพราหมณ์ให้บวชในสำนักของตน ขณะที่พระมหาเถระรูปอื่น นึกอะไรไม่ออก นอกจาก ความดื้อที่ขึ้นชื่อของราธะพราหมณ์ หากออกบวชเมื่อยามแก่ คงยากแน่ๆที่จะแก้ไขตนเอง...
สุดท้าย พระราธเถระ เป็นเอตทัคคะ เป็นเลิศกว่าภิกษุทั้งหลายในด้าน ผู้มีปฏิภาณ คือมีญาณแจ่มแจ้งในพระธรรมเทศนา (บวชด้วยวิธีญัตติจตุตถกรรมเป็นองค์แรก)
สั่งสมบุญ สร้างบารมีร่วมกัน ก็ต้องนึกถึงบุญคุณให้ออก หากนึกถึงบุญที่ร่วมกันทำ นึกถึงคุณที่เคยสนับสนุนเกื้อกูลกันไม่ออก ไม่รู้จะบอกว่าอย่างไร...นอกจาก คำว่า อกตัญญู ใช่ไหม มะนาวผู้เลิศเรื่อง อกตัญญู....
ธรรมะริมทาง ไปที่สุดแห่งธรรม
22 สิงหาคม พุทธศักราช 2559
