จากความทรงจำ อุบาสิกาถวิล วัติรางกูล

พอถึงระดับที่หก ทําทานเพราะมีความคิดเห็นว่า เมื่อทำแล้วจิตใจเราจะเกิดความเลื่อมใส เกิดความปลาบปลื้มใจ มีโสมนัส เห็นยังงี้แล้วจึงทํา พวกนี้ตายแล้วไปเกิดในสวรรค์ชั้นที่หกโน่นชื่อ ปรนิมมิตวสวัตดี

“เดี๋ยว เดี๋ยว หยุดก่อนขอถามคั่นหน่อย ทําด้วยใจเลื่อมใส คือมีศรัทธาใช่ไหม”

“ก็ใช่ซี ถึงตอนแรกยังไม่เลื่อมใส แต่พอทําไปแล้ว เห็นฝ่ายรับได้ไปกินไปใช้ มีชีวิตสุขสบายดีขึ้นก็ทําให้เกิดความเลื่อมใส ปลื้มอกปลื้มใจ มีปีติโสมนัส สุขใจน่ะ เป็นผลตามมา เรียกง่ายๆ ว่า ทําเพื่อให้ได้ ความสุขใจเกิดขึ้น นี่อานิสงส์มากนักหนา ถึงสวรรค์ชั้นสุดท้ายเทียวนะ”

“ทําไมเป็นยังงั้นล่ะ” คนฟังถามอย่างงุนงงเล็กน้อย

“อ้าว ก็คนเราอยากมีความสุขไม่ใช่หรือ”

“ใช่” อีกฝ่ายยืนยัน

“สุขอะไรมีค่ากว่ากัน สุขกายหรือสุขใจ” ถามให้เลือก

“ก็สุขใจซี ไม่น่าถามเลย” ตอบยืนยัน

“เข้าใจรึยัง พอทําบุญทําทาน แล้วเกิดความสุขใจน่ะ ไม่ต้องรอผลชาติไหนเลย ได้เดี๋ยวนั้นแหละ มันดีกว่าระดับอื่นๆ ใช่มั้ยละ นอกจากนี้นะ ตอนนี้ฟังให้ดี คิดตามไปด้วย จริงหรือไม่จริงก็คิดพิจารณาเอาเอง”

ต้องเน้นสุ่มเสียงหน่อยหนึ่ง ให้ผู้ฟังตื่นตัวแล้วอธิบายต่อไปว่า

“ใจที่มีปีติโสมนัสน่ะ มันเป็นใจที่มีคุณภาพ ใช้เจริญภาวนาได้ผลดี เวลาเราทําสมาธิภาวนา วันไหนใจคอสบาย มีความสุข วันนั้นรู้สึกว่ากําหนดบริกรรมนิมิตบริกรรมภาวนาได้ดี แต่ถ้าวันไหนใจคอไม่สงบละก็ ฟุ้งไปหมด นี่แสดงว่า ถ้ามีความสุขใจ ก็จะมีผลดีต่อการปฏิบัติธรรม นี่พูดถึงเฉพาะเมื่อจิตเข้าถึงญาณขั้นต้นๆ เท่านั้นนะ ถ้าชั้นสูงขึ้นไปแล้วไม่ต้องมีความสุขใจประกอบ นอกจากนี้ยังมีวิธีทําใจในขณะทําทานให้ดีกว่าไปเกิดบนสวรรค์ชั้นที่ ๖ อีกนะ สนใจไหมล่ะ”

“ระดับสุดท้าย ถ้าทําทาน เพื่อให้เป็นเครื่องปรุงแต่งจิต คนพวกนี้เมื่อตายแล้วสามารถไปเกิดใน พรหมโลก หรืออาจไม่ต้องเกิดที่ไหนๆ อีก คือพ้นจากวัฏสงสารไปเลย นี่เป็นการทําทานที่มีอานิสงส์มากที่สุด”

“เอาล่ะซี ฟังแล้วยิ่งกว่างงไปเลย ปรุงแต่งจิตมันเป็นยังไง”

“ของที่เขาต้องปรุงแต่งน่ะ ของเดิมมันดีหรือไม่ดีละ”

“คงไม่ใคร่จะดีละกระมัง ถ้าดีเขาคงไม่ต้องปรุงแต่งซี”

“ดีมาก ตอบถูกต้องเยี่ยมเลย” พูดให้กําลังใจกันเสียหน่อย เดี๋ยวจะเบื่อไปเสียก่อน

“จิตใจของเรา เมื่อยังมีคุณภาพไม่ดี เช่น อาจมีโลภ โกรธ หลง อยู่เป็นประจํา ถ้ากระทํากิจกรรมใดๆ ขึ้นมา เช่น ให้ทาน รักษาศีล เจริญภาวนา หรืออะไรๆ ก็ได้ แล้วจิตใจมีคุณภาพดีขึ้นจากเดิม มีใจสูงขึ้น มีคุณธรรมประจําใจเพิ่มมากขึ้น เรียกว่าการทํากิจกรรมนั้นๆ เป็นเครื่องปรุงแต่งจิต”

“แจ่มแจ้งชัดเจนแล้ว แต่อยากให้ช่วยยกตัวอย่างให้หน่อยเถอะว่า ทานช่วยปรุงแต่งจิตใจเราให้ดีขึ้นในเรื่องอะไรบ้าง” บอกว่าเข้าใจแจ่มแจ้ง แต่ยังไม่วายให้อธิบายต่อ

“เอาตัวอย่างง่ายๆ เห็นกันชัดๆ เลยนะ ถ้าเราทําทานบ่อย เราจะหายจากความเป็นคนขี้เหนียวไงละ คนไหนใส่บาตรทุกวันๆ ยังงี้ ถ้าเราไปบ้านเค้า เค้าไม่รอให้เราขอข้าวเค้ากินหรอก มีอะไรๆ เค้ารีบยกมาเลี้ยงเราเลย ตรงข้ามกับคนที่ไม่เคยใส่บาตร ไม่เคยทําทาน ขนาดเราขอข้าวกินสักมื้อ เค้าจะรีบหาเหตุมาปฏิเสธเราทีเดียว ถ้าไปที่บ้านเค้า เค้าก็จะรีบซ่อนอะไรๆ ที่เค้ากลัวเราจะขอไว้เสียมิดชิดไปเลย เห็นมั้ยใจคอถูกปรุงแต่งกันยังงี้ไง”

เมื่อเห็นว่าผู้ฟังยังไม่เห็นส่งเสียงรับคำ คนสอนก็พูดต่อ

“อีกสักตัวอย่างก็ได้เอ้า ลองคิดถึงการกระทำของตนเองดูก็ได้ ถ้าเราหัดทำทานอยู่เสมอๆ บางครั้งเราใช้เงินทำทานเป็นร้อยๆ เป็นพันหรือเป็นหมื่นเป็นแสน ถ้าได้ทำอยู่บ่อยๆ จนใจคุ้นเคย ทีนี้เกิดมีอุบัติเหตุเภทภัยอะไรบางอย่างขึ้นมาที่ทำให้ทรัพย์สมบัติที่มีอยู่สูญหายไป เช่นถูกโกง ถูกขโมย ไฟไหม้ หรืออะไรๆ อื่นๆ ทำให้สูญเสียไป ในวงเงินที่ไม่เกินกว่าที่เคยบริจาคทาน เราจะไม่ทุกข์มาก จะพอทนได้ จริงมั้ย”

“ใช่แล้ว บางคนไม่เคยทำทาน แมวขโมยปลาทูไปกินแค่ตัวเดียวบาทสองบาท นอนไม่หลับ คิดพยาบาทจะหายาเบื่อมาฆ่าให้ตายทีเดียว นี่เพราะไม่เคยทำทานไว้เป็นเครื่องปรุงแต่งจิตบ้างเลย” คนฟังยกตัวอย่างได้ชัดเจน แสดงว่าเข้าใจจริงๆ แล้วเธอก็ย้อนถามเรื่องล็อตเตอรี่ขึ้นอีกว่า

“ขอถามอีกเรื่องเดียวเท่านั้น คือขอถามว่า การปฏิบัติธรรมแบบธรรมกายนี่นะ เห็นว่าไปดูโน่น ดูนี่ได้ เห็นตัวเลขล็อตเตอรี่ได้รึเปล่า” ที่อุตส่าห์พูดสอนมาแทบตาย สงสัยจะไม่ได้ผล... ข้าพเจ้าชักวิตก

“การปฏิบัติธรรม ความมุ่งหมายเพื่อกำจัดกิเลส ถ้าเอาไปใช้ดูล็อตเตอรี่ก็เท่ากับเพิ่มกิเลสน่ะซี” ข้าพเจ้าตอบ แต่ก็นึกได้ว่าในครั้งกระโน้น สมัยที่เด็กๆ ลูกศิษย์ที่ได้ธรรมกายของพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ไปดูขุมเล่นการพนันกันนั้น จำได้แม่นว่าพระเดชพระคุณหลวงพ่อ (สมัยก่อนบวช) ยังให้ทดลองดูเรื่องล็อตเตอรี่เหมือนกัน แต่มิได้ดูเลขท้าย ให้ดู รางวัลที่หนึ่ง เสียเลย พอนึกออกจึงตอบต่อไปว่า

“การปฏิบัติธรรมเพื่อให้เข้าถึงพระธรรมกายน่ะนะ เมื่อได้รับผลการปฏิบัติ จะได้ไม่เท่ากัน แล้วแต่ความละเอียดของจิต เรียกง่ายๆ ว่าแล้วแต่พลังสมาธิของใครของมัน บางคนเห็นภาพในญาณชัดเจนแจ่มแจ้งเหมือนตนเองเป็นส่วนหนึ่ง คือเป็นตัวละครตัวหนึ่งในเหตุการณ์ที่เห็น บางคนจิตไม่ละเอียดเท่า ก็จะเห็นภาพชัดเจนน้อยกว่า เหมือนมองดูอยู่ห่างๆ คนที่จิตละเอียดมาก จะถอดความรู้สึกนึกคิดทั้งหมด รวมทั้งการรับรู้ทางประสาทตา หู จมูก ลิ้น กาย เอาไปไว้ในกายธรรมจนหมด ไม่มีเหลือในกายมนุษย์นี่เลย ถ้าทําได้ถึงขั้นนี้ การเห็นจะชัดเจนยิ่งกว่าเรามองด้วยตาเนื้อนี่เสียอีก คนที่ทําจิตได้ละเอียดมากจนสามารถมองเห็นได้ทุกเรื่องที่ปรารถนา เรื่องล็อตเตอรี่นี่นะ สมัยโน้นพระเดชพระคุณหลวงพ่อให้เด็กๆ ไปดูนรกขุมการพนัน เด็กๆ ก็ได้ดูล็อตเตอรี่ฉบับที่จะต้องออกรางวัลที่หนึ่งในงวดต่อไปด้วยซ้ำ อยากฟังมั๊ย” ข้าพเจ้าถามหยั่งเชิง

“ไม่น่าถามเลย เล่าเร็วๆ เถอะ” อีกฝ่ายทําอาการตาโต ตื่นเต้น

“เด็กๆ เค้ามองเห็นตัวเลข เห็นจนกระทั่งล็อตเตอรี่ฉบับนั้นขายอยู่ที่ไหน” พูดแล้วแกล้งหยุด ให้อีกฝ่ายจ้องตาเป๋ง เหมือนจะถามว่า “แล้วยังไง”

“แต่สมัยนั้นพระเดชพระคุณหลวงพ่อยังไม่ได้บวชนะ ท่านไม่ได้ให้หยุดดูแค่นั้น ให้ดูเหตุการณ์ต่อไปจนตลอด จึงเห็นว่าล็อตเตอรี่รางวัลใหญ่ๆ นั่นเป็นของ มีเจ้าของ หมายถึงว่าต้องเป็นบุญของใครของมัน เค้าเคยทําทานของเค้าไว้ในอดีตชาติ ถึงเวลาบุญจากการทําทานนั้นส่งผลมาถึงเจ้าตัวก็จะมีเหตุบังเอิญให้ได้ซื้อล็อตเตอรี่ฉบับนั้นจนได้”

“ก็ถ้าเรารู้ล่วงหน้าอย่างนี้ เราชิงซื้อมาเองไม่ได้หรือ” อีกฝ่ายทนไม่ไหวต้องถาม

“ครั้งนั้น เด็กๆ ก็ได้ดูเหมือนกันว่าจะซื้อก็ได้ แต่เนื่องจากมิใช่บุญของเรา เมื่อรับเงินรางวัลมาแล้ว จะมีเหตุเภทภัยต่างๆ เกิดตามมาจนเงินหมดนั้น และอาจทําให้สูญเสียสิ่งที่มีอยู่เดิมต่อไปอีกด้วย เช่น ได้รับอุบัติเหตุ เสียทรัพย์ไปแล้ว ยังถูกตัดอวัยวะไปบางส่วน ดีไม่ดีถึงเสียชีวิตไปเลย”

“ว้า... อย่างนี้ไม่ต้องเห็นเสียดีกว่านะ รู้มั้ยคนที่เป็นเจ้าของบุญจะได้ลาภอย่างนั้น เขาทําทานอะไรไว้”

ถามต่อราวกับจะเตรียมทําไว้บ้าง ชาตินี้ไม่มีหวัง เผื่อจะถูกรางวัลเอาชาติหน้าก็ยังดี พูดสอนมาแทบตาย ยังคิดจะเป็นนักพนัน นักเสี่ยงโชคอยู่อีกหรือ แต่ก็ตอบไปว่า

“อืม...ก็พอจําได้ เด็กๆ เค้าดูย้อนชาติกันด้วย คนที่มีโชคเหล่านี้เค้าเคยทําทานกับ พระอรหันต์บ้าง บางทีก็ พระอริยบุคคล ระดับต่างๆ”

ตอบแล้วมองเห็นผู้ฟังถอนใจอย่างหมดหวังเลยต้องปลอบว่า

“อย่าห่วงนักเลยน่า ทําได้ดีที่สุดแค่ไหนก็เอาแค่นั้นชี โลภมากทําไมกัน” คนฟังยิ้มเจื่อนๆ แล้วเหมือนจะนึกอะไรได้จึงถามว่า

“ขอถามเรื่องการทําทานอีกหน่อยเถอะว่า การทําทานบ่อยกับนานๆ ทําที่หนึ่ง แต่ทําจํานวนมากให้คุ้มกันไปเลย จะได้บุญมากน้อยต่างกันอย่างไร”

“ทําบ่อยๆ ได้บุญมากกว่า เพราะเป็นอาจิณณกรรม ใจคุ้นเคย กาย วาจา ก็ได้ร่วมทําด้วยเหมือนกับเราได้ถ่ายภาพยนตร์ไว้บ่อยๆ ได้ภาพเก็บไว้ในอัลบั้มมากกว่า อัลบั้มของใจไงล่ะ ส่วนการทําชนิดนานๆ ทําทีนึง เหมือนได้ภาพถ่ายหนเดียว แหมนี่ถ้ามีเวลา จะคุยให้ฟังนะเรื่องความสําคัญของภาพที่เก็บไว้ในใจนี่ มีอานุภาพช่วยเราก่อนตายยังไง วันนี้ยังไม่คุยหรอก”

“ตกลง คุยกันมานานแล้ว จบก็จบ” อีกฝ่ายพยักหน้ารับ