คนมีวาสนาเป็นอย่างไร?
การปฏิบัติธรรมเป็นทางเดียวที่จะทำให้มนุษย์พบความสุขและมีที่พึ่งที่แท้จริงของชีวิต อีกทั้งยังเป็นวิธีการที่ประหยัดสุด เพราะไม่ต้องเสียเงินเสียทองอะไรเลย เพียงแต่ต้องทำอย่างต่อเนื่องเป็นประจำสม่ำเสมอ เพราะความสม่ำเสมอจะทำให้สมาธิรุดหน้าได้เร็ว หยุดนิ่งสนิทเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับสภาวธรรมภายในได้ง่าย และเราก็จะมีความสุขเพิ่มขึ้นทุกวัน ทุกคืน สุขตลอดเส้นทางกระทั่งถึงวันตาย และหลังจากตายแล้วก็จะมีความสุขเพิ่มขึ้นด้วยกายใหม่ ความเป็นอยู่ใหม่ที่ประณีตกว่าเดิม ซึ่งเป็นชีวิตในอุดมคติที่ชาวโลกไม่รู้กัน
แต่น่าเสียดาย..ที่บางคนแม้ได้มารู้และเข้าใจเรื่องราวเหล่านี้แล้ว แต่กลับปฏิบัติธรรมแบบทำ ๆ หยุด ๆ ไม่ต่อเนื่อง อีกทั้งยังตัดพ้อต่อว่าตัวเองอีกว่า “เราบุญน้อยทำให้เข้าไม่ถึงสักที” ซึ่งจริง ๆ แล้ว บุญเราไม่น้อย แต่เรานั่งน้อย หรือนาน ๆ นั่งที เพราะการที่ได้มารู้เรื่องราวเหล่านี้ถือว่าเป็นผู้มีบุญมาก แต่มีบุญแล้วจะมีวาสนาหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับว่าได้เอาปฏิบัติจนเกิดผลเป็นปฏิเวธหรือไม่ ดังนั้น มีบุญแล้ว ต้องมีวาสนาด้วย ถึงเวลาแล้วที่เราควรหันกลับมาพิจารณาตัวเองว่า วันคืนล่วงไป ๆ บัดนี้เราทำอะไรอยู่ ทำมาหากินอย่างเดียวหรือเปล่า ทั้ง ๆ ที่ได้มารู้แล้วว่าเป้าหมายชีวิตของเราคืออะไร ต้องให้ความสำคัญกับอะไรก่อน และรู้ว่าการเข้าถึงพระรัตนตรัยไม่มีใครทำแทนเราได้นอกจากเราต้องทำเอง
ดังนั้น...เรามีบุญแล้ว ก็ต้องทำให้ตัวเองมีวาสนาด้วย
Cr. วารสารอยู่ในบุญ สำนักสื่อธรรมะ
