ตามสมบัติหล่อเลี้ยง
ในสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 นั้น พระภิกษุสามเณรและประชาชนทั่วไปต่างประสบความยากลําบากเรื่องอาหารการกิน เกือบทุกประเทศทั่วโลก ต่างได้รับความเดือดร้อนจากภาวะข้าวยากหมากแพง ขาดแคลนทั้งเครื่องอุปโภคและเครื่องบริโภค แต่ที่น่าแปลกก็คือ วัดปากน้ํา ภาษีเจริญ ยังพอมีภัตตาหารและปัจจัย 4 หล่อเลี้ยงพระภิกษุสามเณร และอุบาสกอุบาสิกาทั่วทั้งวัด
คุณยายเล่าให้หลวงพ่อฟังว่า ท่านและหมู่คณะใช้วิธีนั่งเฉยๆ ทําใจหยุดนิ่งเป็นสมาธิเรื่อยไป และตามเจ้าภาพและสมบัติมาเลี้ยงพระภิกษุสามเณรพร้อมทั้งอุบาสกอุบาสิกาที่วัดปากน้ํา แล้วจึงเอาบุญที่ได้จากการเลี้ยงพระนี้มาช่วยดลบันดาลให้เจ้าภาพทุกท่านมีแต่ความสุขความเจริญรุ่งเรือง ปลอดภัย ในชีวิตและทรัพย์สิน สามารถผ่านภาวะวิกฤตในช่วงมหาสงครามโลกครั้งที่2 ได้หลวงพ่อเคยถามคุณยาย ว่าทําอย่างไรบ้าง ท่านตอบว่า “ก็หยุดนิ่งทับทวีกายไปเยอะแยะ ตามสมบัติไปเชื่อมสายสมบัติตามผู้ตามคนอะไรต่างๆ ไปตามมา”
แม้ในสมัยสงครามโลกจะมีการทิ้งระเบิดอยู่เป็นประจํา แต่ก็ยังมีผู้เสี่ยงภัยมาทอดผ้าป่าที่วัดปากน้ํา เขาบอกว่าเพียงแค่เอาเรือเอี้ยมจุ๊นเปล่าๆที่ใช้สําหรับบรรทุกข้าวสาร ล่องจากต้นทางในคลองแล้วก็ป่าวประกาศมาตลอดทางว่า “จะไปทอดผ้าป่าที่วัดปากน้ํา ภาษีเจริญ ใครอยากจะมาร่วม มีอะไรก็เอามา มีข้าวสารข้าวเปลือกก็เอามา มีผลหมากรากไม้มีผักผลไม้ก็เอามา” ยังไม่ทันพ้นคลองก็มี ผู้ร่วมบริจาคสมทบจนเต็มล้นลําเรือ จากนั้นจึงนํามาถวายที่วัดปากน้ํา
สําหรับอุบาสิกาแม่ชีที่ไม่ได้ทําวิชชาอยู่ในโรงงาน แต่รับผิดชอบหน้าที่ในโรงครัว ก็กังวลอยู่บ้างเมื่อเห็นว่าเสบียงใกล้จะหมดเต็มทีมักจะมา ร้องเรียนต่อพระเดชพระคุณหลวงปู่ว่า “หลวงพ่อเจ้าขา...ข้าวสารหมดเจ้าค่ะ” พระเดชพระคุณหลวงปู่รับฟังแล้วก็ตอบว่า “เออ วันนี้ก็มาแล้ววะ” ว่าแล้ว ท่านก็นั่งอยู่ที่วัด ซึ่งในขณะนั้นโทรศัพท์มือถือก็ยังไม่มีเป็นไปไม่ได้ที่เจ้าภาพจะโทรมากราบเรียนท่านโดยตรง ท่านเพียงแต่นั่งนิ่งๆ แล้วก็ทราบด้วยตัวของท่านเอง ถึงเวลาก็มีผู้มาทอดผ้าป่า นําเรือมาเทียบที่ท่าน้ําของวัดแล้วขนเสบียงเข้าโรงครัว ทําให้วัดปากน้ําไม่ขาดแคลน เป็นเรื่องที่ยืนยันได้ว่า แม้จะเกิดภาวะวิกฤตเศรษฐกิจตกต่ําเพียงใด แต่ถ้าบุคคลมีใจเป็นบุญกุศล ปฏิบัติธรรมะอยู่ตลอดเวลา สั่งสมบุญและธรรมปฏิบัติเรื่อยไป ก็ย่อมสามารถผ่านวิกฤตนั้นไปได้อย่างไม่ยากลําบากนัก
