วิธีปฏิบัติธรรมเพื่อเข้าถึงพระธรรมกาย
ให้นั่งขัดสมาธิ โดยเอาขาขวาทับขาซ้ายมือขวาทับมือซ้าย นิ้วชี้ของมือข้างขวาจรดนิ้วหัวแม่มือข้างซ้าย วางไว้บนหน้าตักพอสบายๆ หลับตาเบาๆค่อนลูก พอสบายๆ คล้ายกับตอนที่เราใกล้จะหลับอย่าบีบเปลือกตา อย่ากดลูกนัยน์ตาทำใจของเราให้เบิกบาน แช่มชื่น สะอาดบริสุทธิ์ ผ่องใส ไร้กังวลในทุกสิ่ง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม ให้ปล่อยวาง ทำใจให้ว่าง คลายความผูกพันในทุกสิ่ง แล้วก็รวมใจหยุดนิ่งอย่างนุ่มๆ เบาๆที่ศูนย์กลางกายฐานที่ 7 เหนือระดับสะดือขึ้นมา 2นิ้วมือ อยู่ภายในกลางท้องของเรา โดยสมมุติว่ามีเส้นด้าย 2เส้น เส้นหนึ่งขึงให้ตึงจากสะดือทะลุไปด้านหลัง อีกเส้นหนึ่งขึงจากด้านขวาทะลุไปด้านซ้ายเส้นด้ายทั้งสองตัดกันเป็นกากบาท จุดตัดเล็กเท่ากับปลายเข็ม เหนือจุดตัดนี้ขึ้นมา 2 นิ้วมือ เรียกว่าศูนย์กลางกายฐานที่ 7 ซึ่งเป็นต้นทางไปสู่อายตนนิพพานจากนั้นจึงกำหนดบริกรรมนิมิตเป็นดวงกลมใสเหมือนกับเพชรลูกที่เจียระไนแล้ว ไม่มีตำหนิใสสะอาดบริสุทธิ์ โตเท่ากับแก้วตาหรือขนาดใดก็ได้นึกอย่างสบายๆ นิ่งๆ นุ่มๆ เบาๆ พร้อมกับประคองใจให้หยุดนิ่ง ด้วยบริกรรมภาวนาในใจเบาๆ ว่า“สัมมา อะระหัง...สัมมา อะระหัง...สัมมา อะระหัง...”ให้เสียงของคำภาวนาดังออกมาจากกลางท้องของเราอย่างต่อเนื่อง ทุกครั้งที่ภาวนา สัมมา อะระหัง ต้องไม่ลืมนึกถึงดวงกลมใสที่ศูนย์กลางกายด้วยการนึกภาพของดวงกลมใสและคำภาวนาในใจนี้จะช่วยนำใจของเราที่ฟุ้งออกไปในเรื่องราวต่างๆ นอกตัว ทั้งเรื่องคน สัตว์ สิ่งของ ธุรกิจ การงานครอบครัว บ้านเรือน การศึกษาเล่าเรียน หรือเรื่องที่นอกเหนือจากนี้ ให้กลับมาสู่ฐานที่ตั้งดั้งเดิมของใจซึ่งเป็นตำแหน่งที่จะทำให้เราได้บรรลวัตถุประสงค์ของการมาเกิดเป็นมนุษย์ คือการเข้าถึงดวงธรรมและกายภายในต่างๆ ซึ่งมีอยู่แล้วภายในตัวเราให้ภาวนา สัมมา อะระหัง ไปจนกว่าใจจะหยุดนิ่ง และเกิดความรู้สึกว่าไม่อยากจะภาวนาต่อไปอยากจะหยุดใจนิ่งเฉยๆ อยู่กับภาพของดวงกลมใสที่เราเห็น เมื่อรู้สึกเช่นนี้ ก็ปล่อยให้เป็นอย่างที่ใจอยากจะเป็น แล้วใจของเราจะค่อยๆ เคลื่อนเข้าสู่ภายในอย่างสบายๆ โดยมีภาพนิมิตหรือไม่มีก็ได้ในที่สุดแล้ว จะมีความสว่างบังเกิดขึ้น หรืออาจเห็นเป็นจุดเล็กๆ ใสๆ เหมือนดวงดาวในอากาศที่อยู่บนท้องฟ้าในยามราตรีจุดสว่างนี้เป็นที่ประชุมของความรู้และความลับของชีวิต นับตั้งแต่ดวงธรรมในดวงธรรม กายในกายภพภูมิต่างๆ และธรรมทั้งมวลที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงนำมาสั่งสอน เป็นจุดสว่างเล็กๆ ที่ยิ่งใหญ่ เช่นเดียวกับเมล็ดโพธิ์หรือเมล็ดไทรเม็ดเล็กๆ ซึ่งเป็นที่รวมของกิ่ง ก้าน ใบ ดอก และผล ของต้นโพธิ์หรือต้นไทรใหญ่ๆ ทั้งต้นเมื่อเราสามารถรักษาความนิ่งของใจเอาไว้กับจุดใสสว่างนั้นได้อย่างมั่นคง จนกระทั่งความคิดอื่นเข้ามาแทรกไม่ได้ ใจก็จะยิ่งบริสุทธิ์ ยิ่งนิ่งใจก็ยิ่งบริสุทธิ์ ยิ่งบริสุทธิ์ก็ยิ่งมีความสุข ยิ่งมีความสุขแสงสว่างก็ยิ่งเกิด แสงสว่างยิ่งเกิด การเห็นแจ้งก็ยิ่งเกิด การเห็นแจ้งทำให้เรารู้แจ้ง ความรู้แจ้งทำให้เราหายสงสัย การหายสงสัยทำให้เราดำเนินชีวิตได้ถูกต้องปรับเข็มทิศชีวิตไปสู่จุดหมายปลายทางได้อย่างแม่นยำ เพราะฉะนั้นจุดสว่างเล็กๆ ใสๆ นี้จึงเป็นสิ่งที่เราจะต้องครอบครองให้ได้ เราจะครอบครองได้ต่อเมื่อใจของเราหยุดนิ่ง แล้วความรู้สึกอันยิ่งใหญ่จะเกิดขึ้นภายในตัว เป็นความยิ่งใหญ่ที่ปราศจากทิฐิมานะและความลำพองใจ ยิ่งใหญ่อย่างบริสุทธิ์ เป็นตัวของตัวเอง เป็นอิสระอย่างแท้จริง มีความพึงพอใจ อยู่ได้ด้วยตัวของตัวเอง เราจะมีดวงปัญญาเกิดขึ้น ทำให้ทราบว่าความพอดีของชีวิตเป็นเช่นไร เราจะกินแต่พอดีอยู่แต่พอดี และใช้แต่พอดี เพื่อสงวนเวลาของชีวิตที่มีอยู่อย่างจำกัดนี้ มาแสวงหาอริยทรัพย์ภายใน และความรู้ในวิชชาธรรมกาย ที่จะนำไปสู่จุดหมายปลายทางแห่งการหลุดพ้นที่สัมบูรณ์ที่สุด คือที่สุดแห่งธรรม
