หลวงพ่อสอนอะไร (ตอนที่ ๑๑๙)
การเผยแผ่ที่แท้จริง
มีหลายครั้งที่อาตมาได้พบว่าคำสอนของหลวงพ่อในเรื่องเดียวกัน แต่ต่างกรรม ต่างวาระจะแตกต่างกัน บางครั้งก็อดสงสัยไม่ได้ว่า ทำไมจึงไม่เหมือนกัน แต่เมื่อได้นำมาพิจารณา ไตร่ตรองให้ดี จึงพบว่า แท้จริงแล้ว ไม่ได้มีความแตกต่างเลย เพียงแต่หลวงพ่อต้องการจะบอกอะไรในสภาวะนั้น ในสถานการณ์นั้น ๆ ต่างหาก
เมื่อหลายปีก่อน อาตมาได้ไปกราบลาหลวงพ่อทัตตชีโว เพื่อกลับมาทำงานที่อเมริกา ท่านได้ให้โอวาทในเรื่องการเผยแผ่ไว้ว่า
“...การเผยแผ่ มันมีนัยยะอยู่สองเรื่อง เผย คือ การเปิดออก การทำให้เห็น แผ่ คือ การขยายหรือกระจายออกไป ดังนั้นให้เข้าใจว่า การเผยแผ่ คือ การเปิดเผยให้คนได้รู้ได้เห็น ให้กระจายออกไปให้กว้างไกล ถามว่า เปิดเผยอะไรให้เขารู้ ก็ต้องบอกว่า จุดเด่นของพระพุทธศาสนา คือ ความจริง ก็ต้องไปเผยความจริงให้เขารู้ ความจริงเรื่องอะไร ก็ความจริงในเรื่องทุกข์และวิธีดับทุกข์ อย่างที่พระบรมครูท่านได้ตรัสรู้คือ อริยสัจจ์ ๔ นั่นแหละ...”
แต่เมื่อก่อนเข้าพรรษาปีนี้ อาตมาได้ไปกราบลาหลวงพ่อเพื่อกลับมาจำพรรษาที่อเมริกา ท่านก็ได้ให้โอวาทในเรื่องการเผยแผ่อีกเช่นกัน แต่ได้ให้ความหมายอีกนัยยะว่า
“...การเผยแผ่ คือ การฝึกตัว หมายถึง ฝึกตัวเองจนกระทั่งสามารถเป็นต้นแบบคนอื่นได้ แล้วก็เอาสิ่งที่ตัวเองฝึกได้นั่นแหละ ไปฝึกคนอื่น...”
เมื่ออาตมาได้มานั่งทบทวนทั้งสองนัยยะที่หลวงพ่อท่านได้บอกไว้ ในที่สุดพบว่า แท้จริงแล้วเป็นเรื่องเดียวกัน เพราะหลวงพ่อต้องการจะสื่อให้อาตมาได้เข้าใจว่า การเผยแผ่นั้น ในเบื้องต้นตัวเราเองจะต้องฝึกตัวให้ดีทั้งภายนอกคือ ศีลาจารวัตร และภายในคือ การเข้าถึงพระธรรมกายในตัว แล้วเอาสิ่งที่เราฝึกได้นั้น ไปแนะนำผู้อื่น ไปเปิดเผยความจริงให้ชาวโลกได้รู้ว่า ในตัวของมนุษย์ทุกคนไม่ว่าจะมีความเชื่ออย่างไร แท้จริงแล้วเขามีพระธรรมกายอยู่ในตัว และสามารถเข้าถึงได้ด้วยการทำใจหยุด ใจนิ่ง นั่นเอง
ขอขอบคุณบทความดีๆ จาก
อาสภกันโต ภิกขุ
๒๔ ส.ค. ๖๑
http://anacaricamuni.blogspot.com
