จากความทรงจำ อุบาสิกาถวิล วัติรางกูล

เรื่อง เหตุเเห่งมรณภัย

เมื่อประมาณกลางปี พ.ศ.๒๕๑๒ เวลานั้นข้าพเจ้ารับราชการในตำแหน่งอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียน วันนั้นมี สตรีวัยสามสิบปีเศษมาขอพบ เธอกล่าวว่า
"ดิชั้นมาหาอาจารย์ เพราะลูกสาวบอกให้มาน่ะค่ะ ลูกเค้าเรียนอยู่ที่นี่"
"ลูกคุณชื่ออะไร เรียนอยู่ชั้นไหนล่ะคะ" ข้าพเจ้ารีบถามเพื่อนำมาใช้เป็นหัวข้อ สนทนา ถ้าเป็นเด็กที่ข้าพเจ้ารู้จัก ก็จะได้รีบนำความดีของเด็กมาชมเชยให้ผู้ปกครองชื่นใจไว้ก่อน นี่เป็นหลักในการ สนทนาพูดคุย
กับผู้อื่นประการหนึ่ง พยายามหาเรื่องที่ทำให้คู่ สนทนาสบายใจมาพูดคุย
ไมตรีจิตย่อมเกิดได้ง่าย วิธีนี้สามารถทำเรื่องร้ายให้กลายเป็นดี เรื่องใหญ่ให้กลายเป็นเรื่องเล็กได้เสมอ

"ยายน้ำผึ้งน่ะค่ะ ที่เป็นนักกีฬาบา สเกตบอลของโรงเรียน"
ข้าพเจ้ารู้จักเด็กดี เป็นนักกีฬาที่เก่งที่สุดในทีม แม้มารดาของเด็กจะบอกชื่อเล่น ข้าพเจ้าก็จำได้ จึงชมเชยเด็กให้ฟังไปอีกหลายประโยคเท่าที่รู้จากครูประจำชั้นและครูพลศึกษา ผู้ฟังยิ้มแย้มหลายครั้งที่โต้ตอบ
แต่ก็ยังปิดความกังวลใจบางอย่างในสายตาไว้ไม่ได้ ข้าพเจ้าจึงถามเรื่องธุระที่มาหา
 

"คือเมื่อเย็นวานนี้ ดิชั้นกลับจากทำงาน ที่บ้านยังไม่มีใครกลับไปถึง พอเปิดกุญแจประตูบ้านเข้าไป ก็ตกใจตะลึงเลยค่ะ มองเห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนหันหลังให้ ตัวสูงใหญ่ดำปี๋ นุ่งผ้าถกเขมรสีแดง ผ้าโพกหัวสีแดง
พอรู้สึกตัวกำลังจะส่งเสียงร้องออกมา ภาพที่เห็นก็เลือนลางหายไปต่อหน้า
ลูกสาวเค้าบอกว่าอาจารย์เป็นคนธรรมะธรรมโม ไปวัดบ่อย อาจารย์อาจบอกได้ว่านั่นเป็นภาพผีหรืออะไร"
 

เล่าไปก็แสดงอาการหวาดกลัวออกมาให้ดูอีก ใบหน้าซีดเซียวเหมือนคนเสียขวัญ ข้าพเจ้าเองก็ปฏิบัติธรรมยังไม่บรรลุผลอะไรเลย ฟังแล้วก็ต้องใช้ความรู้ต่างๆ มาประมวล คาดคะเนเหตุผลเอา การเป็นหัวหน้าสถานศึกษาของชุมชนนี่ จะต้องทำตัวให้เป็นที่พึ่งให้ได้ทุกอย่าง จะบอกปัดให้พ้นๆ ไปไม่ได้ เรื่องนี้ข้าพเจ้าจดจำมาจากการกระทำของบิดามารดาตนเอง ท่านเป็นครูใหญ่และครูน้อยประจำโรงเรียนประชาบาลในหมู่บ้าน ต้องให้คำแนะนำ ให้ความคิดเห็น ให้ความช่วยเหลือชาวบ้าน ในเรื่องทุกเรื่องที่เขามาขอร้องเพราะถือกันว่า ครูมีความรู้สูงสุดในท้องถิ่นนั้น
 

บังเอิญในระยะนั้น พระเดชพระคุณหลวงพ่อธัมมชโย พระอาจารย์ของข้าพเจ้าสั่ง สอนจนมีผู้ปฏิบัติรู้เห็นธรรมหลายคน เวลาท่านให้คนเหล่านั้นใช้ทิพพจักขุญาณไปยมโลกบ้าง ไปนรกบ้าง
ข้าพเจ้าได้ยินผู้ที่ไปเห็น บรรยายเหตุการณ์และชีวิตต่างๆ ที่นั่น
ข้าพเจ้านำความรู้ที่ได้จากการฟัง มาพูดคุยกับ สตรีผู้นี้ว่า
"เอ..ในบ้านของคุณมีคนกำลังเจ็บหรือเปล่าคะ"
"ไม่มีค่ะ" อีกฝ่ายตอบ
"แปลกจริง" ข้าพเจ้าบ่น "ตามที่คุณเล่านี่ คนที่คุณเห็นน่าจะเป็นยมทูต เขาไปบ้านใคร ก็แปลว่าจะมีคนตายที่นั่น หน้าที่ของเขาคือเอากายละเอียด หรือที่พวกเราเรียกกันว่าวิญญาณ ไปให้ยมบาลที่ยมโลก โน่น นี่เค้ามาบ้านคุณทำไมกันนะ"
หญิงคนนั้นตกตะลึงหน้าซีด!
 

นี่แหละ ที่ผู้คนเขาพูดเปรียบเปรยกันว่าสันดอนขุดทิ้งได้แต่ สันดานขุดออกยากนักหนา.. ข้าพเจ้ามีนิสัยเสียหายในเรื่องนี้มาก ถ้ารู้สึกอย่างไรมักพูดตรงไปตรงมา ทั้งที่ตนเองก็เป็นลูกศิษย์ของพระเดชพระคุณหลวงพ่อธัมมชโย มีความชื่นชมในจริยาวัตรอย่างหนึ่งของ ท่านยิ่งนักคือ
 

ท่านจะไม่พูดเรื่องที่ทำให้ผู้ฟังตกใจ เสียใจ เรื่องเสียหาย เรื่องเหตุร้ายให้ใครฟัง ท่านจะปรารภให้เป็นเรื่องดีไปเสียหมด ใครมีเรื่องทุกข์ร้อนแค่ไหน ฟังท่านพูดแล้วจะเบาใจสบายใจไปทันที ในกรณีเรื่องนี้ข้าพเจ้าก็ทำผิดอีกแล้ว ไปพูดเรื่องเป็นเรื่องตายคนฟังเลยแทบจะตายเอาเสียตรงหน้า ละล่ำละลักถาม
 

"แล้วจะทำยังไงดีล่ะอาจารย์"
พอเห็นเขาตกใจ ข้าพเจ้าจึงได้คิด พูดปลอบเสียใหม่
"ก็เมื่อในบ้านเราไม่มีคนเจ็บคนไข้ คงแปลว่าเค้ามาผิดบ้านน่ะ"
คนฟังเงียบไป แต่ก็ยังไม่ยอมลากลับ ข้าพเจ้าจึงปลอบใจต่อไปอีก
"เอายังงี้นะ ตอนนี้คุณทำบุญสักหน่อยเถอะ ตักบาตรถือศีล ๕ ชวนกันให้หมดบ้านเลยนะ ถือศีลนะ" ข้าพเจ้าย้ำ "บุญสามารถคุ้มครองชีวิตเราได้" ตั้งตัวเป็นผู้รู้ดีแนะนำเขาต่อ

ข้าพเจ้าไม่ได้ สอนเขาเรื่องการเจริญภาวนา เพราะเราเพิ่งพบกันเป็นครั้งแรก คิดอยู่ว่าจะให้ลูกสาวของเขาไป สอนให้ เพราะเด็กๆลูกศิษย์ของข้าพเจ้าภาวนาเป็นกันหมดทั้งโรงเรียน หนูน้ำผึ้งก็ทำเป็น
 

เมื่อเขาลากลับไปแล้ว วันนั้นข้าพเจ้าก็ไม่มีเวลาเรียกน้ำผึ้งมาพบ
วันรุ่งขึ้น สตรีคนเดิมมาพบข้าพเจ้าแต่เช้า วันนี้ร้องไห้มาหน้าตาบวม พูดไปสะอื้นไป
"อาจารย์ เมื่อเย็นแกตัวร้อนจัดทั้งคืน แผลก็บวมจนเขียว ตัวก็บวม หน้าตาบวมหมด ตอนนี้เอาไปส่งโรงพยาบาลแล้ว หมอว่า เป็นบาดทะยักค่ะ หมอให้อยู่ห้อง ไอ.ซี.ยู. เลย"

ข้าพเจ้าเฉลียวใจ พลอยใจหายวูบ เรื่องเมื่อวานนี้สะดุดใจทันที
ยมทูตคงจะมาไม่ผิดบ้านเสียแล้ว จะทำอย่างไรกันดี ใช้ปฏิภาณบอกแม่ของเด็กไปว่า
"เอายังงี้นะ คุณกลับไปบ้านนี่ ไปจุดธูปจุดเทียนบนบานตัวเสียเลย แค่ถือศีล ๕ ไม่พอแล้ว ต่อไปนี้ต้องถือศีล ๘ กันทั้งพ่อทั้งแม่ทีเดียว เอาบุญนี่ช่วยลูก แล้วตั้งสัจจะไว้ ถ้าลูกรอดชีวิตจะบวชกี่วันก็ว่าไป
พ่อจะบวชหรือแม่จะบวชก็ได้" คนฟังมองหน้าเหมือนจะถาม
"อ้าว คุณก็บวชชีซิ บวชอยู่ที่วัดปากน้ำโน่นก็ได้ พระท่านจะ
ได้ สอนกรรมฐานให้ เอาบุญนั่นต่อชีวิตลูก วิธีอื่นคงจะยาก เพราะเราไม่ใช่หมอ"

สมัยนั้นยังไม่มีวิธีรักษาโรคนี้ คนที่เป็นบาดทะยักจะตายกันทุกราย ต่อจากนั้น ข้าพเจ้ากับเพื่อนครูอีก ๒-๓ คน ตามไปดูอาการของเด็กที่โรงพยาบาล
พอเด็กเห็นข้าพเจ้าก็น้ำตาไหลพรากทันที แต่แกพูดไม่ได้เสียแล้ว มีอาการกระตุกเป็นระยะๆ บังคับประสาทในร่างกายไม่ได้ ทั้งมือทั้งแขนขารวมทั้งปากพากันกระตุกไปหมดสีหน้าผิวพรรณ หมองคล้ำ ดำเหมือนทั้งตัวมีแต่โลหิตสีดำวิ่งเลี้ยงร่างกาย
 

พวกเราทุกคนที่ไปเยี่ยมน้ำตาตก มองไม่เห็นทางรอดเอาเสียเลย
แต่ข้าพเจ้าคนเดียวที่ร้องไห้ไม่ได้ ต้องวางท่าให้เข้มแข็ง ข้าพเจ้าให้ สติเด็ก ให้นึกถึงวิธีการเจริญภาวนาที่ข้าพเจ้า สอนไว้
"น้ำผึ้ง ลูกฟังครูพูดนะ ถึงร่างกายของหนูมันจะไม่อยู่ในอำนาจ
ของเราแล้วก็ปล่อยมันไป แต่เราบังคับใจให้ทำงานให้เราได้ ลูกนึกถึงพระแก้วที่ครูเคยให้ดู ท่านอยู่ในท้องของลูกอย่างเดิมไม่ไปไหน ท่านช่วยเราได้ เอาใจมุดเข้าไปอยู่ในท้องท่านเลยนะลูกนะ"

ข้าพเจ้าจะเรียกนักเรียนทุกคนว่า ลูก เสมอ ให้เด็กรู้สึกอบอุ่น ไม่ห่างเหิน และความจริงคำว่า ลูกศิษย์ ก็แปลตรงตัวอยู่แล้วว่าเป็นลูก เพราะได้อยู่ร่วมกัน ศิษยะ แปลว่า อยู่ร่วมกัน  สายตาของเด็กที่มองข้าพเจ้าแสดงว่ารับรู้และทำตาม มีความหวังบางอย่างในแววตานั้น ไม่ดูแห้งแล้ง ไร้ที่พึ่ง และทอดอาลัยเหมือนที่เห็นเมื่อแรกมาถึง
 

ต่อจากนั้น ข้าพเจ้าจึงปรึกษากับครูผู้ใต้บังคับบัญชาท่านหนึ่ง ซึ่งมีพี่ชายเป็นนายแพทย์ และกำลังศึกษาต่ออยู่ที่อเมริกา โทรศัพท์ทางไกลปรึกษาเกี่ยวกับเรื่องนี้ บังเอิญแพทย์ผู้นั้นเป็นเพื่อนกับแพทย์ที่กำลังรักษาน้ำผึ้ง เขาจึงช่วยบอกวิธีรักษามาให้ แม้จะเสี่ยงชนิดเหลือความปลอดภัยเพียง ๕๐ เปอร์เซ็นต์ เราก็ต้องยอม ดีกว่าจะปล่อยให้ตายกันไปต่อหน้าต่อตา ในตอนนั้นแพทย์ใช้วิธีถ่ายเลือด ถ่ายกันทั้งตัว ๗-๘ ขวด ทีเดียว
 

ด้วยวิธีนี้ ลูกศิษย์ของข้าพเจ้าจึงรอดตาย เมื่อแข็งแรงดีแล้วก็เป็นนักกีฬาอย่างเดิมส่วนแม่ก็บวชชีตามสัญญาเสีย ๑ เดือน ถ้าจะมีใครถามปัญหาต่อจากเรื่องนี้ว่า.. เอ นี่เป็นเรื่องขนาด ยมทูตมารับตัวแล้ว ยังจะบิดพลิ้วไม่ยอมตายได้หรือ ทางยมโลกจะยินยอมได้อย่างไร..
 

ข้าพเจ้าคงจะต้องใช้ปัญญาที่มีอยู่เล็กๆ น้อยๆ ตอบว่า ธรรมดาสาเหตุการตายของสัตว์มีอยู่ ๔ อย่าง คือ ตายเพราะ
๑. หมดกรรม (หมดบุญหรือหมดบาปก็ได้)
๒. หมดอายุขัย
๓. หมดทั้งกรรมและอายุ
๔. ตายด้วยอุบัติเหตุ

กรณีเด็กหญิงน้ำผึ้ง ถ้าจะต้องตายก็เรียกว่าตายด้วยสาเหตุ หมดบุญ เพราะเด็กมีอายุเพียง ๑๓-๑๔ ปี อายุขัยมนุษย์ในโลกเรา ยุคนี้ประมาณ ๗๕ ปี จึงไม่ใช่ตายเพราะหมดอายุ ทีนี้พอมีบุญเพิ่มขึ้นมา บุญทางครอบครัวทำให้ เช่น พ่อแม่ใส่บาตร ถือศีล หรือบน ตัวบวชอะไรๆ นั้น พูดไปแล้วอาจจะได้ผลเล็กน้อย หรืออาจจะไม่มีผลเท่าไรก็ได้ แต่บุญที่เด็กเจริญภาวนานั่นต่างหาก  เป็น บุญที่เขากระทำให้ตนเองโดยตรง จึงยืดอายุเขาได้ทัน ทำให้มีหนทางแก้ไขจนรอดชีวิต

จากหนังสือ จากความทรงจำเล่ม1

อุบาสิกาถวิล วัติรางกูล

* ชื่อเรื่องเดิม หนูน้ำผึ้ง