เรื่องตราบาป
การทำบาปในเรื่อง การนำทรัพย์สิ่งของที่เจ้าของไม่ให้ไปเป็นของตนนี้ จะครบองค์ เป็นบาปกรรมนำไปสู่อบายภูมิได้ ต้องประกอบด้วย
-สิ่งของนั้นมีเจ้าของ
- รู้ว่ามีเจ้าของ
- มีใจคิดปรารถนาอยากได้
- มีความพยายามในการจะเอามาเป็นของตนโดยมิชอบ
- เอาทรัพย์นั้นมาได้สำเร็จ
ทรัพย์สิ่งของของใคร เจ้าของก็ย่อมรักใคร่หวงแหน นี่เป็นเรื่องธรรมดา การทำให้ผู้อื่นเดือดร้อนด้วยอทินนาทานจึงขาดเมตตาจิตเป็นคนไม่มีคุณธรรมของมนุษย์ ตายแล้วย่อมหมดสิทธิ์เกิดในภูมิที่ดีแม้แต่เป็นมนุษย์เหมือนดังชาตินี้ก็สิ้นหวังแท้เทียว
นอกจากนั้น ยังเป็นภาพชีวิตที่ตนเองจะลืมไม่ได้ไปตลอด ใครไม่รู้เห็นการกระทำของเรา แต่เรากลับจำได้แม่นยำ พยายามลืมเท่าไร ก็เหมือนยิ่งจำแม่นขึ้น ข้าพเจ้ากล่าวดังนี้เพราะประสบบาปนี้กับตนเอง
เมื่อข้าพเจ้าอายุราว ๗ ขวบ เพื่อนชวนไปขโมยชมพู่ลูกงามพวงใหญ่ๆ ของผู้ชายแก่ๆ ในสวนข้างบ้าน ข้าพเจ้ากินหมดไปตั้งแต่ตอนกลางวัน พอตอนเย็นได้ยินเสียงเจ้าของบ่นอย่างเสียใจว่า อุตส่าห์เก็บไว้ไม่สอยกินเพราะจะนำไปให้หญิงชราท้ายบ้านที่กำลังป่วย เด็กมาขโมยไปหมด คนเจ็บต้องอดกิน
ฟังแล้วเสียใจ จะเอาของคืนให้ก็กินไปหมดแล้ว เสียใจมาจนถึงบัดนี้ แย่งของคนเจ็บกินเกือบ ๕๐ ปีแล้วไม่มีลืม
ราวอายุ ๑๗ ไปทัศนาจรที่จังหวัดเชียงใหม่ ไปซื้อผ้าไหม (ขี้ไหม) ผืนละ ๑๘ บาท ทั้งที่รู้ว่าผ้ามันพับซ้อนกันอยู่ ๒ ผืน เมื่อคนขายคิดราคาเป็นผ้าผืนเดียวก็ไม่ทักท้วง นี่เจตนาฉ้อโกง ได้ผ้ามาแล้วก็นุ่งไม่ลง นุ่งทีไร
คิดทุกครั้ง ตำหนิตนเองทุกครั้ง เลยต้องยกให้ผู้อื่นไป
ประมาณอายุ ๒๘ ปี ได้เงินเดือนขึ้น ๒ ขั้น เพื่อนข้าราชการที่ทำงานอยู่ด้วยกันขอให้เลี้ยงอาหารฉลอง ไปรับประทานข้าวเหนียวไก่ย่าง ส้มตำกันที่หน้าสนามมวยราชดำเนิน คนขายทอนเงินผิดมาเป็นจำนวนร้อยบาทเศษ ขณะลุกขึ้นจะนำไปคืน เพื่อน ๔ คน ลากถูลู่ถูกังออกมา ขึ้นรถกลับที่ทำงาน ไม่ยอมให้คืน เสียใจมาจนเดี๋ยวนี้ เพราะปกติแล้วพบเหตุการณ์อย่างนี้เสมอ และไม่เคยฉวยโอกาสเลย จะต้องคืนให้แม่ค้าทุกครั้ง พลอยให้ได้บุญทันตาเห็น เพราะแม่ค้าจะรู้สึกว่าคนซื้อที่มีน้ำใจอย่างนี้หายาก จะจำหน้าได้ วันหลังมาซื้อจะได้ของแถมโดยไม่ต้องต่ออยู่เสมอ ทำผิดครั้งนี้เสียใจไม่เคยลืม
อายุราว ๓๐ ครั้งนั้นเป็นกรรมการ สอบคัดเลือกคนเข้าทำงานผู้บังคับบัญชาขอคะแนนพิเศษให้เด็กของเขาหนึ่งคน ได้ช่วยเหลือตามที่ขอร้อง ทำให้เสียความยุติธรรม เหมือนโกงผู้เข้าสอบอื่น นี่เป็นตัวอย่างความชั่วเรื่องอทินนาทานของข้าพเจ้าเอง
ใครไม่รู้ไม่เห็น แต่ตนรู้และตนเองนั่นแหละไม่สบายใจเอง ความผิดของ
ข้าพเจ้าไม่รุนแรง ยังจำได้ไม่ลืมส่วนพวกที่ทำผิดรุนแรง เช่น จี้ปล้น ฆ่าเจ้าของทรัพย์ คอรัปชั่นเงินภาษีของราษฎรจำนวนมากๆ ฯลฯ ยิ่งจะต้องจดจำแม่นยำยิ่งกว่านี้นับไม่ถ้วน บางทีคดโกงฉ้อฉลกันเสียอีกฝ่ายตรอมใจตาย ก็ยิ่งบาปหนักทวีขึ้นอีก
อย่าสนใจอยากได้ทรัพย์สินของผู้อื่นในทางที่ไม่ชอบเลย จะเดือดร้อนใจภายหลัง เป็นบาปเป็นเวรภัย
เราจงมาทำมาหากินด้วยเรี่ยวแรง สติปัญญาและความสามารถของตนเอง อย่าทำเรื่องสร้างหนทางไปสู่อบายภูมิกันเลย พ้นกรรมจากที่นั่นแล้วมาเกิดเป็นคนก็จะเป็นคนเข็ญใจ ไร้ที่พึ่ง หรือถ้าจะมีสมบัติขึ้นมาบ้าง
ก็จะมีอันเป็นไปด้วยอัคคีภัย โจรภัย วาตภัย อุทกภัย ราชภัยเป็นต้น
ถ้ารักษาศีลข้อนี้ไว้ได้ จะมีอานิสงส์อย่างน้อยดังนี้คือ เกิดที่ใดเป็นคนมีทรัพย์สมบัติมาก ทำอาชีพใดที่บริสุทธิ์ก็เจริญก้าวหน้า ทรัพย์ที่หามาได้รักษาไว้ยั่งยืน ไม่สูญหายไปง่ายๆ ด้วยภัยใดๆอยู่สถานที่ใดไม่มีใครเบียดเบียน ไม่รู้จักคำว่าขาดแคลนสามารถสร้างอริยทรัพย์ใส่ตนโดยสะดวก มีผลดีมากมายถึงขนาดนี้ เราจงมาชวนกันรักษาศีลข้อนี้ให้เคร่งครัดกันเถิด มิฉะนั้นแล้วอาจจะต้องรับโทษเหมือนอยู่ในอบายภูมิตั้งแต่ยังไม่ทันตายนี้ทีเดียว
จากหนังสือ จากความทรงจำเล่ม2
อุบาสิกาถวิล วัติรางกูล
