เรื่องยิ่งกว่าน้ำใจ
คืนนั้นฝนตก อากาศหนาวเย็นเหลือเกิน ขณะที่ฉันกำลังยืนรอรถประจำทางอยู่คนเดียว รถประจำทางคันหนึ่งวิ่งเข้ามาจอดตรงป้ายที่ฉันยืนอยู่ หญิงชราคนหนึ่งค่อยๆ ลงจากรถอย่างทุลักทุเล เเล้วเดินตรงมาหาฉันอย่างช้าๆ
"เเม่หนู.. รถประจำทางคันต่อไป จะมาถึงเมื่อไรรู้ไหมจ๊ะ?" หญิงชราผู้นั้นถาม ฉันจึงถามกลับไปว่า
"เเล้วคุณยายจะไปรถสายไหนคะ?" พอคุณยายบอก ฉันก็อุทานเสียงดังลั่น
"อ้าว.. ก็คุณยายเพิ่งลงมาจากรถสายนั้นเมื่อกี้เองนี่คะ"
"เอ้อ.." หญิงชราตอบตะกุกตะกัก
"คือว่า.. บนรถคันเมื่อกี้นี้ มีชายหนุ่มพิการคนหนึ่งขึ้นมา เเต่ไม่มีใครลุกให้เขานั่งเลย ยายรู้ว่า ถ้าคนเเก่ๆ อย่างยายลุกให้เขานั่ง เขาคงจะอายเเละไม่สบายใจเเน่ๆ ยายเลยทำเป็นว่าจะลงที่นี่ พอยายกดกริ่งให้รถจอด เขาก็เดินมานั่งตรงที่ยายได้โดยไม่ต้องอึดอัดใจ ส่วนยายก็..เอ้อ..รถประจำทางมันมีเสมอไม่ใช่หรือจ๊ะ เเม่หนู.."
จากหนังสือปัดใจ
โดย สโมสรต้อนรับระดับโลก
