ย่อมไม่เรียกว่า...
พูดความจริงแต่ทำลายน้ำใจผู้อื่น
ย่อมไม่เรียกว่าเป็นคนพูดตรง
อ้างอายุที่มากแต่ไม่รับฟังผู้น้อย
ย่อมไม่เรียกว่าเป็นผู้ใหญ่
ไร้กาลเทศะโดยไม่สนใจใคร
ย่อมไม่เรียกว่าเป็นตัวของตัวเอง
เรียนอภิธรรมแล้วไม่ปฏิบัติตาม
ย่อมไม่เรียกว่าเป็นผู้มีธรรม
คิดเก่งพูดเก่งแต่ไม่ทำ
ย่อมไม่เรียกว่าเป็นผู้มีความสามารถ
ฉลาดหาเงินแต่ไม่ฉลาดหาความสุข
ย่อมไม่เรียกว่าเป็นผู้มีปัญญา
ละทิ้งระหว่างทางสนใจเพียงจุดหมาย
ย่อมไม่เรียกว่านักเดินทาง
นับถือพระพุทธศาสนาแต่ไม่เจริญวิปัสสนา
ย่อมไม่เรียกว่าเป็นชาวพุทธ
ชีวิตมีค่าแต่ไม่ใช้ให้มีค่า
ย่อมไม่เรียกว่าชีวิตมีค่า
เคยเจอเคยเห็นแต่ไม่เคยวิเคราะห์
ย่อมไม่เรียกว่าเป็นประสบการณ์
เสียงผ่านเพียงหูแต่ไม่ทะลุถึงใจ
ย่อมไม่เรียกว่าการรับฟัง
เป็นผู้ครอบครองแต่ไม่เคยได้ใช้
ย่อมไม่เรียกว่าเป็นเจ้าของ
ถูกกฏหมายแต่ผิดธรรม
ย่อมไม่เรียกว่าความถูกต้อง
ดีกับญาติมิตรแต่แล้งน้ำใจต่อผู้อื่น
ย่อมไม่เรียกว่าเป็นคนดี
มีเงินแต่ไม่รู้จักคำว่าพอ
ย่อมไม่เรียกว่าเป็นคนรวย
ทำความดีแต่ป่าวประกาศ
ย่อมไม่เรียกว่าการทำดี
บริจาคทรัพย์แต่หวังผล
ย่อมไม่เรียกว่าขัดเกลาจิตวิญญาณ
รอโชควาสนาแต่ไม่เคยไขว่คว้า
ย่อมไม่เรียกว่าผู้ใกล้ความสำเร็จ
เรียนมากรู้มากแต่ไม่รู้จักตรึกตรอง
ย่อมไม่เรียกว่านักปราชญ์
รู้ทฤษฏีแต่ขังตัวเองอยู่ในกรอบ
ย่อมไม่เรียกว่าผู้เชี่ยวชาญในศาสตร์
เขียนเป็นอ่านออกแต่ไร้ศิลปะ
ย่อมไม่เรียกว่าเป็นนักกวี
มองเห็นดอกไม้แต่ไม่เห็นความงาม
ย่อมไม่เรียกว่าเป็นศิลปิน
เห็นกิเลสแล้วไม่ทำลาย
ย่อมไม่เรียกว่าอริยชน
อ่านคำคม..แล้ว..ไม่กระทำ..
ย่อมไม่เกิดประโยชน์อะไรเลย!!!
Cr. พศิน อินทรวงค์
