คำพ่อ คำเเม่
ตอน ใจแคบ-ใจกว้าง
ลูกรัก...
คนบางคนแม้จะยากจนแต่ก็มีพวกพ้องมาก เวลามีงานมีการอะไรก็มีคนมาช่วยเหลือห้อมล้อม งานยากก็เป็นงานง่าย ส่วนบางคนแม้มีทรัพย์ มียศศักดิ์ แต่ก็ขาดพวกพ้อง ถึงมีผู้มาห้อมล้อมที่เป็นประเภทไว้ใจไม่ได้ มารุมล้อมเพราะผลประโยชน์เท่านั้น คนสองประเภทนี้หาดูได้ไม่ยากในสังคมปัจจุบัน อันที่จริงพวกพ้องนั้นมีความจําเป็นมากในเมื่อเราอยู่ในสังคมซึ่งต้องทำงานด้วยกัน ต้องติดต่อกันไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง สิ่งที่จะทำให้คนเรามีพวกพ้องที่รักกันจริงและมีความจริงใจต่อกันคือความมีน้ำใจต่อกัน มีความเอื้ออาทรห่วงใยกัน
เวลามีความจำเป็นก็เข้าช่วยเหลือโดยไม่ต้องขอร้อง มีอะไรก็แบ่งปันกัน คนที่มีน้ำใจอย่างนี้เรียกคนใจกว้าง คนใจกว้างจะมีพวกพ้องมาก ตรงกันข้ามคนแล้งน้ำใจเรียกว่าคนใจแคบ คนใจแคบจะขาดพวกพ้อง ถึงคราวจำเป็นจะหาคนช่วยเหลือได้ยาก ต้องต่อสู้ตามลำพัง
เมื่อลูกทราบดังนี้แล้วก็ขอให้ลูกเป็นคนใจกว้าง อย่าเป็นคนใจแคบ มีอะไรจะช่วยเหลือคนอื่นได้ก็ช่วยกันไป อย่าตระหนี่เสียดายโดยไม่จำเป็น ใครเดือดร้อนอะไร พอจะช่วยได้ก็ช่วยเขาไป อย่างน้อยก็ช่วยให้กำลังใจเขา เช่นไปเยี่ยมเยียนเขา ไปปลอบใจเขาก็ยังดี คนเรายามมีทุกข์ได้เห็นคนมาเยี่ยมเยียนก็พอ มีกำลังใจต่อสู้ชีวิตต่อไปได้
เกิดเป็นคนใช่ว่าจะมีสุขสมหวังตลอดไป อาจมีสักวันที่เราต้องมีความทุกข์บ้าง เมื่อวันนั้นมาถึง เราจะรู้สึกว่าน้ำใจจากพรรคพวก เพื่อนพ้องนั้นเป็นยาวิเศษชโลมใจเรา ให้อบอุ่นและเกิดความหวังขนาดไหน
พระมหาโพธิวงศาจารย์
(ทองดี สุรเตโช ป.ธ.๙, ราชบัณฑิต)
