คำพ่อ คำเเม่
ตอน ความในใจ
ลูกรัก...
ลูกก็โตพอที่จะรู้เรื่องราวของชีวิตบ้างเเล้ว ลูกคงจะรู้เเล้วว่าพ่อเเม่นั้นรักลูกมากเเค่ไหน ลูกเปรียบเหมือนดวงตาดวงใจของพ่อเเม่ทุกคน ที่พ่อเเม่เหนื่อยยากลำบากทำงานทำการจนไม่ค่อยมีเวลาให้เเก่ลูกทุกวันนี้ ลูกก็คงพอทราบเเล้วว่าก็เพื่อตัวลูกเองทั้งนั้น ลำพังสองปากสองท้องของพ่อเเม่ ทำงานเเค่ครึ่งวันก็พออยู่ได้เเล้ว ที่พ่อเเม่ทุกคนเป็นอย่างนี้ก็เพราะความรักลูกนั่นเอง ที่บอกนี่มิใช่เพื่อเรียกร้องบุญคุณหรือเพื่อเรียกร้องอะไรจากลูกหรอก เพราะในวันหน้าลูกก็จะรู้ได้เอง
อันที่จริงพ่อเเม่ทุกคนเเหละลูกที่ต้องการอะไรหลายๆ อย่างจากลูก เเต่ก็พูดไม่ได้ มันเหมือนน้ำท่วมปาก เป็นต้นว่าพ่อเเม่ถึงเเม้จะร่ำรวยมีสิ่งของมากมายเหลือใช้ เเต่ก็ยังอยากได้ของขวัญของฝากจากลูกอยู่ดี เเม้ของนั้นจะไม่มีราคาค่างวดนักหรือสู้ของที่มีอยู่ไม่ได้ เเต่เมื่อเป็นของฝากจากลูก พ่อเเม่ก็ปลื้มในอกเหลือล้นเเล้ว
เมื่อลูกมีขนมมีอาหารมาฝาก ถึงเเม้จะอิ่มเเล้ว ก็สามารถกินของที่ลูกนำมาได้อีกด้วยความเต็มใจ เสื้อผ้าที่ลูกนำมาให้ เเม้จะไม่สวยงามอะไรนัก เเต่พ่อเเม่ก็จะใส่อวดลูก เอาใจลูกหรือเมื่อลูกมาเยี่ยมเยียน เเม้จะไม่มีอะไรติดมือมาเป็นของฝากเลย มีเเต่หน้ามาให้เห็น มีเเต่มือทั้งสองมาไหว้หรือกราบที่ตัก เท่านี้พ่อเเม่ก็พอใจเเล้ว มันทำให้อิ่มอกอิ่มใจไม่น้อย ในใจของพ่อเเม่ทุกคนเป็นอย่างนี้เเหละลูก ต่อไปวันหน้าถ้าลูกมีลูกของตัวเองนั่นเเหละจะเข้าใจความรู้สึกอย่างนี้ได้ดี
พระมหาโพธิวงศาจารย์
(ทองดี สุรเตโช ป.ธ.๙, ราชบัณฑิต)
