ธรรมะริมทาง ไปที่สุดแห่งธรรม

เทศน์ ให้พ่อพระฟัง

                ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณอนุโมทนาบุญทั้งพระคุณเจ้าและญาติโยมทุกท่านที่ LINE มาถามอาการด้วยความเป็นห่วง และนำบุญมาฝาก ให้อนุโมทนาบุญซึ่งกันและกัน ทำตามหลักวิชชา เป็นความน่ารักของกัลยาณมิตร วงบุญพระพุทธศาสนา อนุโมทนาบุญขอบคุณอีกครั้งหนึ่งนะ.

                ต่อจากตอนที่แล้วนะ ผลัดกันเทศน์ ... เวลาโยมพ่ออยู่ในสภาวะอ่อนแรง ท่านก็มักจะบ่นให้ฟัง ว่า ท่านน่าจะใกล้หมดเวลาแล้ว แต่อาตมาดูจากการรับประทานอาหาร ท่านยังทานได้และทานได้เยอะ อีกทั้งเวลามีงานบุญที่ไหน ลูกสาวลูกชายชวนไป ก็ไปและมาวัดเกือบทุกอาทิตย์ได้ แบบนี้ อยู่ได้อีกนาน 

                เวลาท่านบ่นเรื่องสังขารนี้ ใจหนึ่งก็นึกชื่นชมท่าน ว่า ท่านไม่ประมาทในวัย ไม่ประมาทในการดำเนินชีวิต และสั่งสมทำบุญทุกบุญ และเตรียมทุกอย่างที่ท่านไม่อยากให้เป็นภาระคนอื่น เช่น บริจาคร่างให้เป็นอาจารย์ใหญ่ และสั่งว่า ไม่ให้จัดงานให้ท่านนะ และไม่รับเงินช่วย ท่านมองว่าเป็นการรบกวนคนอื่น เคยแย้งท่านไป ว่า งานแบบนี้ เวลาเขานำปัจจัยมาช่วย เจ้าภาพก็จะถวายเป็นสังฆทาน สบทบทุน สร้างโบสถ์วิหาร ศาลาการเปรียญ วัดนั้นๆ เป็นการอุทิศให้ผู้วายชนม์ ไม่ได้จัดงานหวังรวยจากเงินกันหรอก
   
               พยามอธิบายท่านก็บอกว่า ท่านทำของท่านไว้แล้ว ไม่ต้องทำให้ท่านอีก ซึ่งเรื่องนี้เคลียร์กันยาวเป็นความเชื่อของท่าน ยากจะทำความเข้าใจในเวลาและอารมณ์ยังไม่พร้อม หากตามหลักวิชชา การทำบุญอุทิศให้ผู้วายชนม์ 3 วัน 5 หรือ 7 วัน วิญญาณยังวนเวียนอยู่จะได้รับบุญเต็มที่เหมือนเป็นโบนัสก่อนเดินทางไปเทวโลก กรณีบาปไม่หนัก ยังไม่ถูกดูดไปมหานรก.
   
               จึงบอกท่านไป งั้นโยมพ่อก็อย่าพึ่งตายนะ สั่งไว้เยอะแยะจำไม่ได้หรอก และอีกอย่าง พระยังไม่ได้เริ่มหัดสวดพระอภิธรรมเลย  นานๆท่านนึกได้ก็จะมาถามว่า พระเริ่มสวดยัง ก็บอกท่านไปว่า ยังเลยจ้ะ ท่านก็ถามแล้วเมื่อไหร่ ? จะเริ่ม  ตอบท่านไปว่า ช่วงนี้งานเยอะ.

                ในการวีดีโอคอลเยี่ยมไข้   น่าจะวันที่ 2 หลังจากแอดมิด ไวรัสกำลังเล่นงานปลายประสาทไปทั่วร่าง โยมน้องสาวบอกว่า ความดันท่านขึ้นสูงและเล่าให้ฟังว่า ท่านเพ้อถึงแต่เรื่องปลา ที่ท่านเลี้ยงไว้ อาหารหมดหรือยัง ยังไม่มีใครเอาอาหารให้ปลากินอีกหรือ นกกินอาหารหรือยัง มีใครเอาอาหารไปเลี้ยงหมาหรือเปล่า สิ่งเหล่านี้เป็นกิจวัตร กิจกรรมที่ท่านทำทุกวัน จนเป็นภาพนิมิตติดในใจ ห่วงกังวล ถามหาตลอด.

                 เราเองก็เป็นนักเรียนอนุบาลฯ และยังเป็นผู้ช่วยคุณครูไม่ใหญ่  ทั้งเรียนทั้งสอน อีกทั้งได้ศึกษา เคสสตัดดี้ เรื่อง ทำศึกชิงภพ มาว่า จิตก่อนละสังขารนั้นสำคัญมาก หากไปติดกับ ไปชอบกับสิ่งใด คำว่า ไปที่ชอบที่ชอบ ก็วินาทีนี่แหละ ตัวอย่าง อดีตท่านโฆษกะเทพบุตร จากมนุษย์ ก่อนตายใจเกาะเกี่ยวสุนัข ไปเกิดเป็นสุนัข แต่เป็นสุนัขแสนรู้ หอนส่งพระปัจเจกพุทธเจ้า ไปจำพรรษา ขาดใจตายไปเกิดเป็นเทวดา 

                ส่วนตัวก็มั่นใจว่า ท่านไม่เป็นอะไร แต่เพื่อความไม่ประมาท เราไม่รู้ว่าความตายจะมาเมื่อไหร่ และไม่อยากเสียใจในภายหลัง จึงได้วีดีโอคอล บอก โยมพ่อว่า โยมพ่อนึกถึง สมัยโยมพ่อบวช ได้ไหม นึกถึงหลวงพ่อ พระอุปัชฌาย์ได้ไหม นึกถึงหลวงปู่พระผู้มารปราบมารได้ไหม ท่านตอบว่า ได้ นึกได้ดิ ทำให้อุ่นใจ บอกท่านไปนึกไว้เรื่อยไปนะ
   
                และนึกถึงบุญที่ท่านใส่บาตรพระหน้าบ้านทุกเช้า บุญสงเคราะห์โลกที่สร้างโรงพยาบาล ให้ทานแก่ผู้ยากไร้ บุญสงเคราะห์ญาติ บุญกฐินผ้าป่า บุญตักบาตรที่โยมพ่อทำเป็นประจำทุกวัน บุญสวดมนต์ทำวัตรเช้า ทำวัตรเย็น สวดธรรมจักร บูชาพระมหาธรรมกายเจดีย์ พระมหาเจดีย์พระพุทธเจ้าล้านพระองค์ ท่านร่วมประกอบพิธีผ่านสถานี GBN เป็นประจำทุกวัน แม้นอนอยู่โรงพยาบาลก็เปิดผ่านมือถือ.
   
                ให้ท่านนึกถึงบุญที่ร่วมสร้างเจดีย์ สร้างพระธรรมกายประจำตัวประดิษฐานไว้หลายองค์ และบอกให้ท่านภาวนาสัมมา อะระหัง นึกถึงหลวงปู่พระผู้ปราบมารไว้เรื่อยๆนะ เดี๋ยวก็หาย พรุ่งนี้ก็วิ่งได้แล้ว ท่านฟังและตอบขานรับด้วยเสียงที่อ่อนแรง จ้ะพระ!

                 นาทีนั้นคิดถึงบุญอะไรได้ บอกไปหมด พอดี พระอาจารย์สุพจน์ มหาสกฺโก หัวหน้าศูนย์คมนาคม และประธานโซน 7 จังหวัดใต้ล่างท่านเดินผ่านมา เลยนิมนต์ให้ท่านให้พรโยมพ่อ เพราะท่านคุ้นกับโยมพ่อ
   
                 เมื่อท่านรู้ว่าเป็นหลวงพี่สุพจน์ ท่านก็เลยถามถึงความคืบหน้าว่าศูนย์อบรมเยาวชนจังหวัดปัตตานีเสร็จหรือยัง เจดีย์ล่ะสร้างเสร็จหรือยัง เนื่องจากท่านได้ร่วมบุญถวายซื้อที่ดิน 1 ไร่และตั้งตารอคอยที่จะไปตอกเสาเข็มต้นแรก หลวงพี่สุพจน์ก็เมตตาบอกท่านว่า เอาบุญมาฝากให้โยมพ่อแข็งแรงๆ ให้บุญรักษาและให้อยู่ร่วมฉลองเจดีย์ที่ปัตตานีก่อนนะ

                 โยมพ่อท่านพูดด้วยเสียงอันดังที่สุด อันแผ่วเบาว่า แน่นอนจะอยู่รอฉลองเจดีย์ปัตตานีก่อน มาถึงตอนนี้ ก็ใจชื้นมาหน่อยว่าท่านจำได้ จึงบอกให้ท่านพักผ่อนเยอะๆ

                สายวันรุ่งขึ้น โยมน้องสาวที่เฝ้าไข้ เล่าให้ฟังว่า เมื่อคืน โยมพ่อฝันว่า ไปรอใส่บาตร เห็นพระเดินมาคนเยอะแยะเลย ฝันดีๆฝันเห็นพระแบบนี้ แสดงว่า บุญได้ช่องแล้ว จึงวีดีโอคอลชวนท่านคุยและนำบุญมาฝากท่านทุกวัน อาการท่านดีขึ้นเป็นลำดับๆลุกขึ้นนั่ง เดิน มีแรงยกช้อนทานข้าวเองได้แล้ว.

                วันศุกร์ที่ผ่านมา หมอก็อนุญาตให้ท่านกลับบ้านได้ หลังจากอยู่รักษาตัว 10 วัน ท่านบอกว่า วันอาทิตย์ต้นเดือนนี้ เจอกันที่วัดนะ โยมพ่อคิดถึงพระ คิดถึงวัด คิดถึงเจดีย์ฯ อยากมาเวียนประทักษิณ และร่วมบุญมุฑิตาเปรียญธรรม ถวายปัจจัย 323 วัด 4 จังหวัดภาคใต้ และกองทุนครูฯ.
    
                ก่อนเดินทางกลับบ้าน. พาท่านมาเวียนประทักษิณ สวดธรรมจักรและนำท่านอธิษฐานจิต ท่านบอกว่า ได้บุญเยอะและมีความสุขมากเลยวันนี้.

                 ยาวหน่อยนะแต่อยากให้อ่านเป็นข้อคิดข้อปฏิบัติ ในการดูแลบุพการี นอกจากดูแลเรื่องรักษากายท่านแล้ว เรื่องใจสำคัญมากๆนะ เราต้องช่วยท่านชิงช่วง และช่วงชิง ให้ใจใสใส ให้ใจท่านเกาะเกี่ยวกับพระรัตนตรัยและบุญให้คุ้นๆไว้ บุญจะรักษาท่าน หนักก็จะเบา เบาก็จะหาย ร้ายจะกลายเป็นดี หากละสังขาร จะได้เป็นสหายกับเทวดา บันเทิงในโลกทั้งสองและเราจะได้ชื่อว่า เป็นผู้ตอบแทนคุณท่านได้อย่างถูกหลักวิชชา ตามที่พระบรมศาสดาได้สอนไว้ ให้สร้างเส้นทางสวรรค์และนิพพาน ขณะที่บุพการียังมีชีวิตอยู่ คือการตอบแทนคุณที่ดีที่สุด.

                อยากให้จำพุทธพจน์บทนี้กันไว้ จะได้เข้าใจว่า ไปที่ชอบที่ชอบได้อย่างไร ? ทำไมต้องช่วยบุคคลอันเป็นที่รักทำศึกชิงภพกัน.

" จิตเต  สังกิลิฏเฐ  ทุคติปาฏิกังขา แปลความว่า เมื่อจิตเศร้าหมอง ไม่ผ่องใส ทุคติ(นรก)เป็นที่ไป

   จิตเต  อสังกิลิฏเฐ  สุคติปาฏิกังขา แปลความว่า เมื่อจิตผ่องใส ไม่เศร้าหมอง สุคติ(สวรรค์)เป็นที่ไป "

สวัสดี/เจริญพร

มนวีโร ภิกฺขุ
1 พฤศจิกายน พุทธศักราช 2563

ณ วัดพระธรรมกายคลองสาม ปทุมธานี
#ธรรมะริมทางไปที่สุดแห่งธรรม