ภาษาประสบการณ์
ภาษาประสบการณ์ : ภาษาประสบการณ์ภายในมันจะพอดีๆ พูดไปมันจะโป้งเลย พอโป้งมันก็จะทำให้ผู้ฟังซึ่งก็จะต้องไปเป็นทีม ให้ไปพร้อมๆกันถ้าเห็นตามไปได้ สามารถเข้าไปถึงจุดตรงนั้นได้พร้อมๆกัน เหมือนเปิดประตูแล้วยันทุกคนเข้าไป ถ้าภาษาประสบการณ์ภายในลบ ก็ไม่ใช่ มันจะขาด ถ้าภาษาประสบการณ์ภายในบวก ก็ไม่ใช่ มันต้องพอดีๆ ไม่ขาด ไม่เกิน คำมันจะพอดีๆเลย ไม่เหมือนทางโลกที่เราเขียนแล้วเอายางลบมาลบ แล้วเขียนใหม่ อย่างนี้ไม่ใช่ ไม่ใช่มาแต่งคำให้สละสลวย ถ้าโป้งแล้วมานั่งคิด เอ๊ะ! มันใช่มั๊ยนะ หรือไม่ใช่ หรือจะอย่างนั้นดีหรืออย่างนี้ดีกว่า อย่างนี้ไม่ใช่แล้ว ถ้าโป้งแล้วมาสงสัยในประสบการณ์ อย่างนี้วิจิกิจฉาแล้ว
ถ้าจุดเล็กใสได้มันต้องได้หมด : นั่งกันดีมั๊ย? ดีคือ? (พระลูกชาย : เข้ากลาง ทิ้งดิ่ง เข้าไปทั้งตัวครับ) ใครได้อย่างนี้บ้าง จุดเล็กใสได้กันมั๊ยจ๊ะ? ถ้าจุดเล็กใสได้ มันก็ต้องได้หมด นี่ไปติดตรงไหน หลวงพ่อรอได้อยู่แล้ว ไม่มีปัญหา เพราะการจะให้ใช้ให้ทำงานละเอียดได้ มันต้องอาศัยใจที่หยุดนิ่งตั้งมั่นอย่างสมบูรณ์ ลูกก็ค่อยๆ ฝึกไปเอาให้มันหยุดนิ่งให้สมบูรณ์ให้ได้ เรื่องเล็กๆน้อยๆทิ้งไปให้หมด อย่าให้มีนะจ๊ะ อย่าไปตั้งใจมาก แต่เบาๆ ทำตามหลักวิชาน่ะ ต้องทิ้งทุกอย่าง วางทุกสิ่ง นิ่งอย่างเดียว ทิ้งชีวิตไปเลย
จากหนังสือ ง่ายที่สุดคือหยุดได้ เล่ม ๒
คุณครูไม่ใหญ่
