บทที่ ๑
ชีวิตของพระภิกษุสามเณรอยู่ได้ด้วยศรัทธาของสาธุชน
ชีวิตของพระภิกษุสามเณร ดำรงอยู่ได้ด้วยภัตตาหารที่สาธุชนนำมาถวายด้วยศรัทธา ครั้งแล้ว ครั้งเล่า คนแล้วคนเล่า สืบเนื่องกันเรื่อยมา ตั้งแต่สมัยพุทธกาลจนถึงปัจจุบันนี้ ดุจคลื่นในมหาสมุทรที่ซัดเข้าหาฝั่ง ระลอกแล้วระลอกเล่า
ข้าวปลาอาหารนี้ นอกจากให้กำลังกาย กำลังใจแล้ว ยังแปรเปลี่ยนเป็นเลือด เป็นเนื้อ เป็นชีวิตของพระภิกษุ สามเณร เพื่อให้พระภิกษุสามเณรบำเพ็ญประโยชน์อันสูงสุดในทางพระพุทธศาสนา ดังที่พระภิกษุได้ปฏิญาณตนในวันอุปสมบทไว้ว่า
สัพพะทุกขะ นิสสะระณะ นิพพานะ สัจฉิกะระณัตถายะ
แปลความว่า ข้าพเจ้าออกบวชเพื่อสลัดกองทุกข์ และทำพระนิพพานให้แจ้ง
ข้าวปลาอาหารของท่านทานบดีทั้งหลาย จึงเป็นประดุจอาหารทิพย์ อาหารที่เป็นไปเพื่อหนทางสวรรค์และพระนิพพาน
ท่านทานบดี (ผู้เป็นใหญ่ในการให้ทาน) ทั้งหลาย แม่น้ำทุกสายย่อมไหลรวมลงไปสู่มหาสมุทร ฉันใด ท่อธารแห่งบุญก็ย่อมไหลไปสู่ทานบดี ผู้มีปกติให้ทานแก่ผู้ประพฤติธรรมอยู่เป็นนิตย์
มหาสมุทรไม่เคยอิ่มด้วยน้ำฉันใด ทานบดีผู้หวังบุญ ปรารถนาบุญ ก็ย่อมไม่อิ่มด้วยการสั่งสมบุญ ฉันนั้น.
