บทที่ ๑๐
อานิสงส์ของการทำทาน ด้วยความร่าเริงแจ่มใส.
ในสมัยพุทธกาล ในวันฉลองวิหาร มหาอุบาสิกาวิสาขาเปล่งอุทานด้วยเสียงไพเราะ
ภิกษุทั้งหลายได้ยิน คิดว่านางร้องเพลง จึงทูลถามพระบรมศาสดา
พระองค์ตรัสว่า ธิดาของเราไม่ได้ร้องเพลง๑ แต่เธอดีใจว่า ความปรารถนาที่จะถวายมหาทานที่ตั้งใจไว้ ถึงที่สุดแล้ว จึงเดินเปล่งอุทาน
พระเดชพระคุณพระราชภาวนาวิสุทธิ์ หลวงพ่อธัมมชโย เคยให้โอวาทไว้ว่า ในการทำบุญ แต่ละครั้ง ให้เราทำกาย วาจา ใจ ให้ร่าเริงแจ่มใส เพราะ การกระทำของเราทุกอย่าง จะถูกเก็บบันทึกเป็นภาพไว้ในใจ ซึ่งจะมีอานิสงส์ต่อเนื่องอย่างน้อย ๔ ประการ คือ
ประการแรก เมื่อเราระลึกนึกถึงภาพแห่งการทำบุญคราวใด ใจก็จะอิ่มเอิบ เบิกบานกับภาพที่ร่าเริงแจ่มใส
ประการที่สอง เมื่อถึงวาระสุดท้ายของชีวิต กรรมนิมิต คือ ภาพการทำบุญที่ร่าเริงแจ่มใสมาปรากฏ ทำให้จิตผ่องใส เป็นเหมือนยานพาหนะที่จะนําเราไปสู่สุคติโลกสวรรค์
ประการที่สาม เมื่อมีเทพบุตร เทพธิดาใหม่เกิดขึ้นบนสวรรค์ เป็นธรรมเนียมที่จะต้องตรวจดูทิพยสมบัติของตนว่า เกิดด้วยบุพกรรมใด ที่เคยสั่งสมไว้เมื่อครั้งเป็นมนุษย์ เมื่อตามระลึกถึงภาพความร่าเริงแจ่มใสในการสั่งสมบุญบารมี ใจก็ยิ่งอิ่มเอิบเบิกบาน รัศมีก็สว่างไสว
ประการที่สี่ เป็นธรรมเนียมของพระอรหันต์ เมื่อบรรลุธรรมสิ้นอาสวะกิเลสแล้ว ก็จะระลึกชาติตรวจดูบุพกรรมของตนเองว่า สั่งสมบุญบารมีมาอย่างไร เมื่อเห็นการสั่งสมบุญด้วยความร่าเริงแจ่มใส ก็ยิ่งมีปีติอิ่มเอิบในธรรม ทั้งยังเป็นแบบอย่างแก่พุทธบริษัทที่ตามมาในภายหลังให้ถือปฏิบัติตามอีกด้วย
ดังนั้น จึงขอเรียนเชิญทุกท่าน ได้ยังจิตของตนให้ร่าเริงแจ่มใส ในทานกุศลที่ตั้งใจมากระทำในครั้งนี้ และที่ตั้งใจจะกระทำทุกครั้งสืบไป.
๑นางวิสาขา มก. ๔/๑๑๐
