บทที่ ๑๘
เหตุที่ทำให้ได้อายุ
สรรพสิ่งในโลก ตั้งอยู่ได้ต้องอาศัยแผ่นดิน ขาดแผ่นดินแล้วสรรพสิ่งไม่สามารถทรงอยู่ได้ ฉันใด โภคทรัพย์สมบัติ ยศ บริวาร หรือความเป็นใหญ่ ล้วนต้องอาศัยอายุเป็นเครื่องรองรับ ฉันนั้น ขาดอายุแล้ว โภคทรัพย์สมบัติ ยศ บริวาร หรือความเป็นใหญ่ แม้มีก็เหมือนไม่มี แม้การบำเพ็ญบุญบารมีเพื่อความหลุดพ้นจากกองทุกข์ในวัฏสงสาร ก็ต้องอาศัยอายุเป็นเครื่องรองรับ
บุคคลแม้จะเคยประพฤติผิดพลาดมาในอดีต เพราะความประมาท หรือความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ หากมีอายุยืน ก็ยังสามารถสั่งสมความดี แก้ไขความผิดพลาดที่ผ่านมา ให้ความดีส่งผลก่อน มีสุคติเป็นที่ไป ประดุจหินก้อนโต อาศัยเรือลำใหญ่ ก็ข้ามไปสู่ฝั่งได้ อายุจึงมีคุณค่าต่อชีวิตอย่างประมาณมิได้
ในพระพุทธศาสนา กล่าวถึงเหตุให้ได้อายุไว้ อย่างน้อย ๕ ประการคือ
ประการแรก ไม่ทําปาณาติบาต1
ประการที่สอง การให้ชีวิตสัตว์เป็นทาน
ประการที่สาม การมีปกติกราบไหว้ อ่อนน้อม ต่อท่านผู้เจริญอยู่เป็นนิตย์2
ประการที่สี่ ให้ยารักษาโรคเป็นทาน
ประการสุดท้าย การให้อาหารเป็นทาน3
วันนี้ ท่านทานบดีได้ตั้งใจมาถวายภัตตาหารเป็นสังฆทาน แด่คณะสงฆ์หมู่ใหญ่ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสว่า “ผู้ให้อาหาร ๓ ย่อมได้อายุทั้งที่เป็นของมนุษย์ และที่เป็นของทิพย์”
บุคคลหว่านพืชเช่นใด ก็ย่อมได้ผลเช่นนั้น
1จูฬกัมมวิภังคสูตร มก. ๒๓/๒๕๓, มจ. ๑๔/๓๔๙
2โภชนทานสูตร มก. ๓๖/๘๕, มจ. ๒๒/๕๘
3โภชนทานสูตร มก. ๓๖/๘๕, มจ. ๒๒/๕๘
