ดูเฉย ๆ คือ การหยุดใจ
หมั่นฝึกใจของเราให้ละเอียดขึ้นไปเรื่อย ๆ จนสามารถเข้าถึงดวงธรรมภายในได้ ถ้าเรามีชั่วโมงหยุด ชั่วโมงนิ่ง ชั่วโมงกลางมาก ๆ ให้โอกาสแก่ตัวเราเองอยู่กับตัวเราที่ศูนย์กลางกาย อยู่ในกลางดวงธรรมนั้นบ่อย ๆ ภาพภายในก็จะชัดขึ้น สว่างขึ้น แล้วก็จะขยายออกไปเรื่อย ๆ ใจเราก็เคลื่อนเข้าไปสู่ภายในเรื่อย ๆ แล้วก็มีดวงธรรมต่าง ๆ ผุดเกิดขึ้นมา ซึ่งตอนนี้เราจะเริ่มมีความสุขสนุกสนานกับการฝึกใจให้หยุดนิ่ง ฝึกไปเรื่อย ๆ หยุดในหยุดไปเรื่อย ๆ หยุดอย่างเดียว นิ่งในนิ่ง ๆ ตรงกลาง แล้วก็จะมีกลางใหม่เกิดขึ้นอีก แล้วก็อยู่ตรงกลางของกลางใหม่ คือ กลางของใจเข้าไปเรื่อย ๆ โดยไม่ต้องไปลุ้น ไปเร่ง ไปเพ่ง ไปจ้อง แค่เราหยุดดูไปเฉย ๆ
การดูเฉย ๆ คือ การหยุดใจนิ่ง ๆ เบา ๆ สบาย ๆ อย่างเป็นธรรมชาติ แต่ถ้าหากว่า "เราลุ้น" พยายามจะเข้าไปข้างในพยายามไปดัน ยิ่งดันก็จะยิ่งเด้งออกมา ใจก็จะถอนจากความละเอียดในระดับต้นออกมา แต่ถ้าเราดูเฉย ๆ ก็จะดึงดูดให้ใจดิ่งเข้าไปสู่ภายในเคลื่อนเข้าไปเรื่อย ๆ อาการที่เคลื่อนเข้าไปนี้เขาเรียกว่า "คมนะ" ที่เราได้ยินคำว่า "ไตรสรณคมน์" คำว่า คมนะ แปลว่า เคลื่อนเข้าไปแต่เราต้องเข้าใจว่าจะคมนะได้ ต้องหยุดนิ่งอย่างนี้
ไตรสรณคมน์ คือ เคลื่อนเข้าไปหาพระรัตนตรัย ซึ่งแปลว่าพระรัตนตรัยนั้นมีอยู่ในตัวของเรา ใจของเรากำลังเคลื่อนเข้าไปเรามีหน้าที่เพียงเป็นผู้ดูที่ดี ดูปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นภายในด้วยใจที่เป็นปกติ เหมือนเป็นผู้เจนโลก มองชีวิตขึ้น ๆ ลง ๆ ของมวลมนุษยชาติ และสรรพสัตว์ทั้งหลายด้วยใจที่เป็นปกติ หรือเหมือนเราไปยืนอยู่ริมฝั่งแม่น้ำเห็นเรือผ่านไป ผักตบชวาผ่านไปใจก็เฉย ๆไม่ใด้คิดอะไร ให้ดูอย่างนั้น ดูโดยปราศจากความคิดปรุงแต่ง นิ่ง ๆ นุ่ม ๆ เบา ๆ สบาย ๆ เดี๋ยวก็จะมีอะไรใหม่ ๆ มาให้เราดู แต่ถ้าไม่มีอะไรใหม่ ๆ มาให้ดู แสดงว่าใจเรายังหยุดนิ่งไม่สนิท หรือเราไปลุ้นไปเร่ง ไปเพ่ง ไปจ้องแล้ว ซึ่งถ้ามีอาการอย่างนี้เราก็ค่อย ๆ เผยอเปลือกตาขึ้นมาสักนิดหนึ่ง จนกระทั่งความรู้สึกลุ้น เร่ง เพ่ง จ้องหายไปจากใจ เมื่อมันอันตรธานไปจากใจแล้วก็ค่อย ๆ เริ่มต้นใหม่อย่างง่ายๆ
สอนตัวเราเองว่า "เราเป็นนักเรียนอนุบาล" อย่าเพิ่งไปเรียนอะไรให้มันลึกซึ้ง ทำหยุดทำนิ่งตรงนี้ให้ถูกหลักวิชชา ฝึกไปเรื่อย ๆสบาย ๆ เดี๋ยวใจก็จะเคลื่อนเข้าไปเองแปลว่า เราบังคับให้เคลื่อนเข้าไปไม่ได้ แต่จะเคลื่อนไปเองเมื่อใจหยุดนิ่งได้สนิทสมบูรณ์ ๑๐๐ เปอร์เซ็นต์ แล้วความสุขก็จะเพิ่มขึ้นทุกครั้งที่เคลื่อนเข้าไป สมมติว่าเราเคลื่อนเข้าไปในระยะแรก ๆ ความสุขได้สัก ๑๐๐ เปอร์เซ็นต์ แต่พอเรานิ่งเพิ่มขึ้น ความสุขจะเพิ่มขึ้นเป็น ๑๐๐, ๒๐๐, ๓๐๐ เปอร์เซ็นต์ ไปเรื่อย ๆ เลย จนใจหยุดนิ่งเข้าถึงพระธรรมกายภายในได้
คุณครูไม่ใหญ่
จากหนังสือ ง่ายที่สุดคือหยุดได้ เล่มที่ ๖
