มองผ่าน ๆ นึกอย่างเบา ๆ เดี๋ยวเราจะเห็นเอง
การมองผ่าน ๆ คือ จะว่ามองดวงใส ๆ หรือองค์พระใส ๆ อย่างจริงจังก็ไม่ใช่ จะว่าไม่มองในกลางท้องก็ไม่ใช่ อยู่ในระหว่างกึ่งทางครึ่งทาง จะว่าตั้งใจมองก็ไม่ใช่ จะว่าไม่ตั้งใจมองก็ไม่เชิง อย่างนี้จึงเรียกว่า “มองผ่าน ๆ” และ การตรึก คือ “นึกอย่างเบา ๆ สบาย ๆ" ให้ตรึกอย่างนี้ให้ได้ตลอดเวลา อย่าเผลอไปคิดเรื่องอื่น
หากว่าเราเผลอไปคิดเรื่องอื่น เพราะใจเราคุ้นที่จะไปคิดเรื่องอื่นก็ปล่อยมันไป อย่าไปกังวล เมื่อรู้ตัว...เราก็เริ่มต้นใหม่อย่างง่าย ๆ ให้มีความสุขทุกครั้งที่เราจะต้องเริ่มต้นใหม่ อย่าเป็นทุกข์เมื่อใจคิดแวบไปเราก็ประคองดึงใจกลับมาใหม่ เริ่มต้นใหม่อย่างง่าย ๆ คล้าย ๆ กับการรับประทานข้าวทุกวัน พอเราตื่นมาล้างหน้าล้างตาเสร็จ ถึงเวลารับประทานอาหาร ข้าวก็เป็นข้าวสุกเหมือนเมื่อวานนี้ แต่ของเมื่อวานนี้เราใช้หมดไปแล้ว เราก็ต้องเริ่มต้นรับประทานใหม่ และวันพรุ่งนี้ก็ต้องมาเริ่มต้นใหม่อีกเรื่อยไป
การนึกถึงดวงใส ๆ หรือองค์พระใส ๆ ก็คล้าย ๆ อย่างนี้ เหมือนยินดีกับการเริ่มต้นหายใจใหม่ เมื่อหายใจออกแล้วเราก็เริ่มต้นหายใจเข้าไปใหม่ ไม่ใช่หายใจเข้าทีเดียวแล้วจะใช้ได้ตลอดเวลา พอหายใจออกไปอีกก็เริ่มต้นหายใจเข้าไปใหม่ การเริ่มต้นนึกถึงดวงใสใหม่ ๆ ก็คล้ายกันอย่างนั้น
ให้เราเริ่มต้นใหม่แล้วยอมรับว่า ไม่มีทางลัดอื่นใดเลยที่จะทำให้ใจเราหยุดนิ่ง ๆ อย่างสมบูรณ์ร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะฉะนั้นต้องสั่งสมบุญ คือ ต้องทำบ่อย ๆ ทำทุกวัน แล้วก็หมั่นสังเกตดูว่า “เราวางใจของเราอย่างไร มองผ่าน ๆ จริงไหม หรือว่าเราตั้งใจเกินไป จนเกร็งไปหมดทั้งเนื้อทั้งตัว นั่งแล้วปวดเมื่อย” ก็ให้สังเกตแล้วก็ปรับปรุงวิธีการเอา ปรับให้ดี ๆ วางใจให้สบาย ๆ
คุณครูไม่ใหญ่
จากหนังสือ ง่ายที่สุดคือหยุดได้ เล่มที่ ๖
