นิ่งที่จุดสบาย...ตรงไหนก็ได้
บางคนพอนึกถึงนิมิตแล้ว ก็อดที่จะไปลุ้นไปเร่งไปเพ่งไปจ้องด้วยอาการกดลูกนัยน์ตามองลงไปในท้องไม่ได้ ปฏิบัติที่ไรก็เป็นอย่างนั้นทุกที เป็นเดือน เป็นปี เป็นหลายปีมาแล้ว นั่งไม่ได้ผลจนเกิดความรู้สึกท้อ อย่าเพิ่งท้อนะ ให้เปลี่ยนวิธีใหม่ เมื่อเรานึกนิมิตแล้วมันตึง มึน ไม่มีความสุข ก็ใช้อีกวิธีหนึ่ง คือ “ไม่ต้องไปนึกถึงนิมิต” วางใจของเราให้หยุดนิ่งอยู่ที่กลางท้อง ในตำแหน่งที่เรามั่นใจว่า เป็นศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ ก็ได้ วางเฉย ๆ นิ่ง ๆ จะบริกรรมภาวนา “สัมมา อะระหัง” ไปด้วยก็ได้ หรือจะไม่ภาวนาก็ไม่เป็นไร ไม่ผิดวิธีนะ
บางครั้งเมื่อเอาใจมาตั้งไว้ที่ศูนย์กลางกาย ก็อดกังวลไม่ได้อดควานหาศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ ไม่ได้ ซึ่งพยายามแก้ไขก็ไม่สำเร็จสักที ก็ให้ทำอย่างนี้นะ ถ้าเรานึกถึงศูนย์กลางกายให้อยู่ในตัวเราแล้วมันตึง ก็ให้เปลี่ยนใหม่นึกว่าตัวเราไปอยู่ในศูนย์กลางกายที่ขยายออกไปแล้ว โตเต็มห้อง โตไปสุดขอบฟ้า ศูนย์กลางกายขยายไปแล้ว กายของเราเป็นองค์พระที่ใสเป็นเพชรใสเป็นแก้วนั่งนิ่ง ๆ อยู่ให้ใจนิ่งตรงไหนก็ได้เอาที่เรารู้สึกสบาย อาจจะเป็นฐานที่ ๑ ก็ได้ ฐานที่ ๒ ก็ได้ ฐานที่ ๓, ๔, ๕, ๖, ๗ ก็ได้ ตรงไหนสบาย..เราก็เอาใจไปไว้ตรงนั้น แล้วก็สมมุติว่าเรานั่งอยู่ตรงกลางของศูนย์กลางกาย เป็นศูนย์กลางของสรรพสิ่งและสรรพสัตว์ทั้งหลายอย่างนี้ก็ได้
คุณครูไม่ใหญ่
จากหนังสือ ง่ายที่สุดคือหยุดได้ เล่มที่ ๖
