บทที่ ๓๒
ทานเป็นต้นเหตุของความสุข
การให้ทาน ปราชญ์กล่าวว่า เป็นต้นเหตุของความสุข เป็นที่ตั้งแห่งบันไดที่นำไปสู่พระนิพพาน เป็นเครื่องป้องกันภัยของมนุษย์
การให้ทาน ท่านแสดงว่าเป็นนาวา เพราะเป็นเครื่องช่วยข้ามทุกข์
การให้ทาน ท่านสรรเสริญว่าเป็นนคร เพราะป้องกันภัยในสังสารวัฏ
การให้ทาน ท่านกล่าวเป็นอสรพิษ เพราะความโลภเข้าใกล้ได้ยาก
การให้ทาน เป็นดังดอกปทุมที่น้ำซึมซาบไม่ได้ ประดุจมลทิน คือโลภะ ฉาบทาไม่ได้
การให้ทาน เป็นความสุขของผู้เอาชนะความตระหนี่ได้ เพราะคนส่วนใหญ่มักถูกความตระหนี่ครอบงำ แต่เมื่อใดเราได้กำจัดความตระหนี่หวงแหนออกไป ด้วยความหวังว่า สิ่งที่ให้ไปแล้ว จะก่อให้เกิดประโยชน์ ความสุขจะบังเกิดขึ้น กระแสแห่งบุญก็จะเข้ามาแทนที่ความตระหนี่ที่หมักหมมอยู่ในใจ การเสียสละ การดำรงตนอยู่ในสถานะของผู้ให้ จึงเป็นสัญลักษณ์ของผู้มีชัยชนะอันประเสริฐ
ท่านทานบดีทั้งหลาย ได้พร้อมใจกันเป็นสมานฉันท์มาสั่งสมบุญ ด้วยการถวายภัตตาหารเป็นสังฆทานแก่คณะสงฆ์หมู่ใหญ่ ซึ่งเป็นเนื้อนาบุญอันเลิศ ไม่มีนาบุญอื่นยิ่งกว่า ย่อมได้บุญมาก เปรียบเหมือนชาวนาผู้ชาญฉลาด ได้หว่านข้าวกล้าลงในผืนนาอันอุดม ย่อมอำนวยผลอันไพบูลย์.
