หยุดถูกส่วนได้...ต้องปล่อยให้เป็นไปเอง
นั่งให้มีความสุข ให้มุ่งที่วิธีการมากกว่าประสบการณ์ เพราะฉะนั้นถ้ารู้สึกตึง แสดงว่าเราไปมุ่งที่ประสบการณ์ไม่ได้มุ่งที่วิธีการ อย่าดันทุรังทำไป สมมุติว่าประตูมีทางเข้าทางเดียว ข้าง ๆ ประตูเป็นผนัง อย่าเอาหัวของเราไปชนผนังนะ จงเปิดประตูแล้วเดินเข้ามาอย่างสง่าผ่าเผยดีกว่า มุ่งที่วิธีการ ถ้าเรามุ่งที่ประสบการณ์ผ่านไปร้อยปีก็ดึงทั้งร้อยปี ถ้ามุ่งที่วิธีการ อาจจะมีความรู้สึกลึก ๆ ว่า “ช้าไม่ได้ดั่งใจ” แต่ตอนสุดท้ายจะดีใช้ได้ตลอดชาติเลย
ให้เรามุ่งที่วิธีการนะ ดูเหมือนช้าในตอนแรก แต่ถ้าหากทำตามคำแนะนำ คือ มุ่งที่วิธีการ ที่รู้สึกเหมือนช้าแต่พอเราทำเป็นแล้วก็จะใช้ได้ตลอดชาติ แต่ถ้ามุ่งที่ประสบการณ์จะใช้ไม่ได้เลยตลอดชาติ เพราะนั่งทีไรก็ปวดหัวทุกที พอไม่ได้ก็ยึดฮัดโมโหโทโสเราจะเอาโทสะข่มโลภะก็หาควรไม่ จะเอาไฟที่เกิดจากแก๊สมาดับไฟที่เกิดจากถ่านนี้หาควรไม่ ต้องใช้น้ำดับนะ มุ่งวิธีการนะ
มาเริ่มกันใหม่นะ เอาวิธีการให้สบาย ๆ อยากได้เร็วจงทำอย่างช้า ๆ ถ้าอยากได้ช้าจงทำอย่างเร็ว ๆ เราต้องฝึกอย่างถูกวิธีไปเรื่อย ๆ เพราะฉะนั้นต้องช้า ๆ ค่อย ๆ จนกระทั่งใจหยุดสนิท พอใจหยุดสนิทเดี๋ยวจะถูกส่วนเอง คำว่า “ถูกส่วน” ต้องเป็นไปเอง ที่ผ่านมาเรพยายามจะปรุงให้มันถูกส่วน แต่ในความเป็นจริงตอนที่จะถูกส่วนจะเป็นไปเอง เราได้แค่ปรับ โดยเอาความสบาย ความพึงพอใจของเราเป็นหลัก
การทำสมาธิไม่เกี่ยวกับคนอื่น เราต้องทำให้ถูกใจเรา เพราะใจเป็นของเรา ปรับให้ดีจนกระทั่งรู้สึกพึงพอใจ แล้วจงเอาใจไปอยู่ตรงจุดที่พึงพอใจนั้นต่อไปเรื่อย ๆ สบาย ๆ แม้ตอนนั้นยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ตาม แต่ต่อไปภายในก็จะลากเราจูงเราไปถึงจุดแห่งความพอดี ถูกส่วนไปเอง
คุณครูไม่ใหญ่
จากหนังสือ ง่ายที่สุดคือหยุดได้ เล่มที่ ๖
