บทที่ ๖๐
กระแสบุญ
พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสว่า ห้วงบุญห้วงกุศลนำสุขมาให้1 เป็นไปเพื่อให้ได้อารมณ์ดี มีสุขเป็นผลให้เกิดในสวรรค์ เป็นไปเพื่อเกื้อกูล เพื่อความสุขที่น่าปรารถนา น่าใคร่น่าพอใจ
พระราชภาวนาวิสุทธิ์เคยให้โอวาทไว้ว่า บุญ แปลว่าเครื่องชำระใจให้บริสุทธิ์
เมื่อใจบริสุทธิ์ใจจะมีคุณภาพ ความใสความสว่างจะบังเกิดขึ้น นี้แหละคือตัวบุญ ส่วนกระแสแห่งบุญอยู่ตรงกลางดวงบุญนั้น บุญเกิดขึ้นเมื่อเราให้ทาน รักษาศีล หรือเจริญสมาธิภาวนา จะทำให้จิตมีคุณภาพขึ้น มีอานุภาพส่งกระแสบุญไปทุกทิศทุกทาง สามารถดึงดูดสมบัติทั้งหลายที่มีอยู่ในโลกได้
เมื่อยามที่เรามีบุญ กระแสบุญส่งผล เราก็รวมสมบัติให้มาเป็นของเราได้ แต่ยามใดบุญน้อย กระแสบุญอ่อนตัวลง สมบัติแม้มีน้อยก็สูญสลายไป พลัดพรากไปเพราะไม่มีแรงดึงดูด เพราะฉะนั้นสมบัติจะอยู่กับเราได้ต่อเมื่อเรามีบุญ ถ้าหมดบุญก็เปลี่ยนมือไป บุญจึงเป็นสิ่งสำคัญ แม้เรามองไม่เห็นด้วยตา สัมผัสไม่ได้ด้วยมือ แต่ว่าสิ่งนั้นมีอยู่ จะเห็นได้ก็ต้องเข้าถึงธรรมกาย มีญาณทัสนะเกิดขึ้น เราจะเห็นกระแสธารแห่งบุญซึ่งอยู่ในกลางดวงบุญ คอยส่งกระแสออกไปทุกทิศทุกทาง
แม้แต่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทุกๆ พระองค์ในระหว่างที่สร้างบารมี ท่านก็สั่งสมบุญอยู่เป็นนิตย์ เพราะท่านรู้เห็นว่าบุญเป็นบ่อเกิดแห่งความสุขความสำเร็จ ตั้งแต่ชีวิตในระดับของปุถุชนจนกระทั่งเป็นพระอริยเจ้า
1ปฐมปุญญาภิสันทสูตร มก. ๓๗/๔๙๒ มจ. ๒๓/๒๙๙
