บทที่ ๗๑
เรือนที่ถูกไฟไหม้
ปกติของทรัพย์สินเงินทอง หรือสิ่งของที่บุคคลหวงแหน ไม่มีแม้แต่สิ่งเดียวที่บุคคลจะนำติดตัวไปได้ เพราะเมื่อละโลกไปต้องทิ้งสมบัติเหล่านี้ไว้เป็นธรรมดา
บุญกุศลที่ได้กระทำไว้ทั้งทางกาย ทางวาจา และทางใจ จะเป็นสมบัติที่ติดตามไปประดุจเงาตามตัว
เปรียบเหมือนเรือนที่ถูกไฟไหม้1 ภาชนะใดที่เจ้าของนำออก ภาชนะนั้นย่อมเป็นประโยชน์แก่เจ้าของ ตัวเราเองก็เช่นกัน ถูกไฟ คือ ความแก่ ความเจ็บ ความตาย เผาลนอยู่ตลอดเวลา
บุคคลผู้มีปัญญาจึงนําทรัพย์ออกด้วยการให้ทาน เพราะทรัพย์ที่ให้แล้ว ชื่อว่านำออกดีแล้ว ย่อมมีสุขเป็นผล แต่ทรัพย์ที่ยังไม่ได้นำออก ย่อมไม่เป็นเช่นนั้น เพราะโจรอาจขโมยได้ ไฟอาจไหม้ได้ น้ำอาจพัดพาไปได้ หรืออาจถูกภัยจากเศรษฐกิจคุกคาม
เมื่อความตายคืบคลานมาถึง แม้จะมีทรัพย์ สมบัติ ยศ บริวาร หรือความเป็นใหญ่มากมายเพียงใด ก็ต้องสละไว้แม้สรีระของตน
ผู้มีปัญญา รู้ความจริงข้อนี้แล้ว ย่อมหมั่นให้ทาน เพราะทานนี้จะเป็นเสบียง เป็นที่พึ่ง ติดตามไปในภพชาติเบื้องหน้า
ท่านทานบดีทั้งหลายชื่อว่า เป็นผู้ฉลาดในการดำเนินชีวิต แม้อยู่กับโลก แต่กระแสโลกไม่อาจทำให้มัวเมาลุ่มหลงได้ ประดุจใบบัวที่น้ำไม่อาจซึมซาบได้
1อาทิตตสูตร มก. ๒๔/๒๓๖, มจ. ๑๕/๕๗
