> วันพุธที่ ๑๕ มกราคม พ.ศ. ๒๕๕๗
ลูก ๆ ของหลวงพ่อใครเป็นพันธุ์เตี่ยต้องลุย แต่ลูกที่เป็นพันธุ์เขี่ย นี่ต้องให้คอยเขี่ยกันอยู่เรื่อย เหมือนขี้ไต้ต้องเขี่ยถึงจะยอมติดไฟกัน
เส้นทางพระผู้ปราบมารนี่สำคัญ อนุสรณ์สถานแต่ละแห่งก็เป็นสิ่งที่เนื่องด้วยพระเดชพระคุณหลวงปู่ของเรา เป็นประวัติศาสตร์ที่สืบเนื่องกันมา หลวงพ่อให้โอวาทแก่ลูก ๆ พระธุดงค์เพื่อให้ท่านมีกำลังใจว่า เส้นทางพระผู้ปราบมารสายนี้ ทุกย่างก้าวที่เดินให้เราใช้ดวงตาที่พ่อแม่ให้มาด้วยความรัก เพื่อทอดสายตาลงต่ำ ด้วยอาการสงบ สำรวม อย่าให้คลาดสายตา เพราะเป็นเส้นทางของพระเดชพระคุณหลวงปู่ที่ท่านได้เดินมาก่อน ทั้งเส้นทางภายนอกและภายในจนท่านได้ “บรรลุธรรมกาย”
มีเรื่องแปลก คือ สาธุชนหรือเจ้าภาพของเรา ถ้าไปรับพระธุดงค์ที่จุดพักค้าง จะไปกันอย่างคับคั่ง แต่จุดที่เป็นอนุสรณ์สถาน (ที่เกิดกายเนื้อและที่เกิดในเพศสมณะ) กลับไม่ค่อยไป แปลกดี ต้องคอยเขี่ย ๆ แล้วจึงจะไปกัน พอจะถึงวัดโบสถ์บน หลวงพ่อก็ต้องคอยเขี่ยกันอีกถึงไปกันแน่น
ที่เราทำกันมาทั้งหมดนี้ ก็เพราะเราจะไปเชื่อมอนุสรณ์สถานทุกจุดเพื่อประดิษฐานรูปหล่อทองคำทุกแห่ง เพราะเป็นสิ่งที่สืบเนื่องด้วยประวัติศาสตร์ของพระเดชพระคุณหลวงปู่ เรามุ่งทำกันตรงนี้ต่างหาก
โลกนี้แสนกว้างใหญ่แต่มีสถานที่เดียวที่พระเดชพระคุณหลวงปู่ท่านเลือกเป็นสถานที่เกิดด้วยกายธรรม คือที่วัดโบสถ์บน วัดโบสถ์บนเป็นสถานที่เดียวที่ท่านเปล่งวาจาว่า “ไม่ได้ ตายเถอะ” หลวงพ่ออยากให้พวกเราไปดูที่ตรงนี้ ที่ท่านเคยเปล่งวาจา ดังเช่นบรมครูของเราพระสัมมาสัมพุทธเจ้า แม้ว่าต้นไม้จะมีมากมาย แต่ท่านไม่เลือก ท่านเลือกต้นโพธิ์ ต้นเดียวเป็นสถานที่ที่ท่านเปล่งวาจา “ไม่ได้ ตายเถอะ” จนกระทั่งบรรลุธรรม สามารถสืบทอดกันมาสองพันกว่าปี
วันต่อไปเราต้องไปที่วัดบางปลาอีก ซึ่งเป็นสถานที่ที่ท่านเผยแผ่ธรรมะ แล้วจึงไปที่วัดปากน้ำ (อยากให้ลูก ๆ ไปรับพระธุดงค์กันให้
ล้นหลามนะ) ให้ดูตัวเราว่ามีดวงปัญญามาก แต่เอามาใช้นิดเดียว ขยักเอาไว้ ต้องคอยเขี่ย เราเป็นพันธุ์เขี่ย หรือว่าพันธุ์เตี่ยกันแน่ ถ้าเป็นพันธุ์
เตี่ยต้องลุย ส่วนพันธุ์เขี่ยก็ต้องค่อยเขี่ยกันเรื่อย ๆ
อันที่จริง เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องลึกอะไร ที่ไหนที่เราประดิษฐานรูปหล่อทองคำของพระเดชพระคุณหลวงปู่ ตรงนั้นคือเป้าหมายของเราทุกแห่งตลอดเส้นทางนี้เราประกาศคุณท่าน เราหล่อรูปเหมือนทองคำถึง ๗ องค์ ลูก ๆ ทุกคนต้องย้อนกลับไปดูความสำคัญของเส้นทางนี้กันว่า เรามีความเข้าใจกันแค่ไหน ถ้าต้องเขี่ยกันบ่อย ๆ แบบนี้อันตรายนะลูก!!
> วันพฤหัสบดีที่ ๑๖ มกราคม พ.ศ. ๒๕๕๗
วันนี้หลวงพ่อเพิ่งไปวางแผนงานมาเพราะไทยน้อยมีปัญหา มัวแต่ห่วงสถานการณ์บ้านเมือง ไม่ให้ความสำคัญต่อเส้นทางพระผู้ปราบมาร หลวงพ่อจึงต้องไปเอาไทใหญ่ ไทลื้อ ไทเขิน มาโปรยดอกดาวรวยกัน เพราะเขาอยากมากันอยู่แล้ว ซึ่งไทยน้อยให้ความสำคัญต่อพระผู้ปราบมารกันน้อยมาก มัวแต่กลัวสถานการณ์ ซึ่งเหลือเวลาอีกเพียง ๑๓ วัน หลวงพ่อต้องลุย เพราะเพิ่งรู้ว่าอนุสรณ์สถานหมายเลข ๑ และหมายเลข ๒ คน มากันน้อย ถ้าไม่มีอนุสรณ์สถานหมายเลข ๑ ก็ไม่มีหมายเลข ๒ มันสืบเนื่องกัน คนที่มามีแต่ชาวบ้านในละแวกนั้น หลวงพ่ออยากให้มาเอาบุญกันให้คึกคัก เพราะฉะนั้นอนุสรณ์สถาน หมายเลข ๓ หลวงพ่อจึงต้องลุยชวนลูก ๆ มากันให้ล้นหลาม ต้องทำให้ดียิ่งกว่าปีที่แล้ว ปีที่แล้วยังเอาเด็กโสต (พูดไม่ได้) มาสวดสรรเสริญพระเดชพระคุณหลวงปู่ได้เลย
> วันศุกร์ที่ ๑๗ มกราคม พ.ศ. ๒๕๕๗
ชาวไทใหญ่ ไทลื้อ นี่มาไกลจากสิบสองปันนา ทางใต้ของประเทศจีน นั่งสมาธิกันได้ดีมาก คำตอบภาษาประสบการณ์ภายในจะใส ๆ ตรงไปตรงมา ใจเขาใสดี คำพูดก็ใส ๆ ชอบนั่งธรรมะ หันหน้าไปทางเจดีย์ นั่งแป๊บเดียว ก็เห็นแสงสว่าง เห็นดวงใส ๆ เห็นได้เร็ว ก่อนกลับคงได้องค์พระกันหมด เมื่อมาถึงที่วัด พวกเขาไม่ค่อยได้นอนหลับพักผ่อน ตั้งใจมาเอาบุญกับพระธุดงค์อย่างเต็มที่ พอเที่ยงคืนก็ไปบรรจุอาหาร เตรียมอาหารเป็นหมื่น ๆ ชุด แล้วไปนอนพักเอาแรงในรถ ไม่ค่อยง่วงกัน เขาบอกว่าปลื้ม อยากได้บุญให้เต็มที่ ดีจังเลย มีความรักในพระพุทธศาสนาดี จะกราบไหว้พระภิกษุด้วยความเคารพ มีความนอบน้อมต่อพระสงฆ์มาก และเป็นระเบียบเรียบร้อย ลูก ๆ มีบุญมากที่ได้มาช่วยกันสถาปนาเส้นทางพระผู้ปราบมาร เพราะคำว่า "พระผู้ปราบมาร” เกิดขึ้นได้ยาก ถ้าเราไม่สร้างอนุสรณ์สถาน ในไม่ช้าคนก็จะลืม สิ่งสําคัญมากสาหรับการสร้างบุญ
วันนี้หลวงพ่อไปโรงเรียนอนุบาลฝันในฝัน เพื่อมอบรางวัลให้นักเรียนดีเด่นที่ไม่ขาดโรงเรียนเลย แจกช็อกโกแล็ตที่เป็นเหรียญทองให้คล้องคอและไปที่วิหารคต มีชาวเมียนมาร์ มอญ ไทใหญ่ ไทลื้อ ไทเขิน หลวงพ่อไปมอบลูกอม แล้วก็ไปทักทายกับเด็ก ๆ ดูแต่ละคนเขาปลื้มกันดี หลวงพ่อเห็นแล้วชื่นใจ
