จากความทรงจำเกี่ยวกับสิ่งละอันพันละน้อยเกี่ยวกับโยมพ่อ ยังมีเกร็ดเล็กๆน้อยๆ ที่น่าสนใจเพิ่มเติมอีก คือ
รักษาโรคกลัวผี
เมื่ออาตมายังเล็ก ลุง ป้า น้า อา ทั้งหลายชอบเล่าเรื่องผีให้ฟังอยู่บ่อยๆ จึงกลัวผีมาก ไม่กล้านอนคนเดียว เวลาค่ำมืด ไม่ยอมออกไปไหนเด็ดขาด แม้แต่เสียงแมวหง่าวร้อง ก็กลัวแทบขาดใจได้ยินเสียงหมาหอนทีไรนอนกอดแม่ตัวกลมทุกที หรือพอตุ๊กแกร้องก็ผวา
โยมพ่อมีวิธีแก้นิสัยขี้กลัว อย่างไร
เวลากลางวัน โยมพ่อมักออกไปตัดกล้วยในไร่ ซึ่งมีหญ้ารกทึบแล้วกองสุมๆ ไว้ ตอนกลางวันๆ ท่านก็ไม่ใช้ให้ไปขน กลับมาใช้ตอนโพล้เพล้ อาตมากลัวผีก็กลัว แต่กลัวพ่อมากกว่า เลยไม่กล้าขัดคำสั่ง จำต้องแข็งใจไปนานเข้าก็เลยรู้ความจริงว่า เสียงต่างๆภาพต่างๆ ที่เราเห็นนั้น มันเกิดจากกิ่งไม้หักบ้าง กระรอก กระแตวิ่งบ้าง ก็เลยหายกลัว
เรื่องหมาหอนแมวร้องเรื่องหมาหอนแมวร้อง ท่านก็แก้ด้วยการให้เอาไฟฉายไปส่องดูแล้วก็ได้รู้ว่าที่แท้เป็นหมาเป็นแมวที่เราเล่นกับมันอยู่ทุกวันนั่นเองไม่ใช่ผีสางอะไร ความกลัวก็เลยหายไป
ตุ๊กแกที่เคยได้ยินแต่เสียง ไม่เห็นตัวมัน ในเวลากลางวันวันหนึ่งท่านเอาปูนแดงผสมยาฉุนปั้นเป็นก้อนเสียบปลายไม้แหย่เข้าไปในโพรงที่อยู่ของมัน มันก็งับทันทีสักพักก็เมาหล่นตุ๊บลงมาพอเห็นว่ามันไม่มีพิษสงอะไร ก็เลยรู้ว่าไม่มีอะไรน่ากลัว
