อะไรเป็นความผ่องแผ้วของศีล
ความผ่องแผ้วของศีล หมายถึง ความเปล่งปลั่ง ความบริสุทธิของศีล
ภาวะที่ศีลไม่ขาด ไม่ทะลุ ไม่ด่าง ไม่พร้อย คือไม่มีความเศร้าหมอง จัดว่าเป็นความผ่องแผ้วของศีล
อีกประการหนึ่ง ความไม่เกิดขึ้นแห่งบาปธรรมทั้งหลาย เช่น ความโกรธความผูกโกรธ ความลบหลู่ ความริษยา ความตระหนี่ ความมีมารยา ความโอ้อวด ความหัวดื้อ ความแข่งดี ความถือตัว ความดูหมิ่น ความมัวเมา ความเลินเล่อ และความเกิดขึ้นแห่งคุณธรรมทั้งหลาย เช่น ความไม่โกรธ ความมักน้อย ความสันโดษ ความขัดเกลา เป็นต้น นี้ก็จัดว่า เป็นความผ่องแผ้วของศีล
ศีลที่รักษาไว้ด้วยความระมัดระวัง ไม่ขาด แม้ขาดไปด้วยความประมาทแต่กระทำคืนแล้ว (หมายถึงศีลของภิกษุ) ก็ดี ศีลที่บาปธรรมทั้งหลาย เช่น ความโกรธ ความผูกโกรธไม่ได้เข้าไปทำลาย ศีลเหล่านี้ท่านว่า ไม่ขาด ไม่ทะลุไม่ด่าง ไม่พร้อย โดยประการทั้งปวง
และศีลเช่นนี้แหละมีชื่อเรียกเป็นพิเศษออกไปอีก คือ
ชื่อว่า ภุชิสสะ เพราะสร้างความเป็นไท
ชื่อว่า วิญญูปสัตถะ เพราะผู้รู้ทั้งหลายสรรเสริญ
ชื่อว่า อปรามัฏฐะ เพราะอันตัณหาและทิฐิทั้งหลายไม่ถูกต้องแล้ว
ชื่อว่า สมาธิสังวัตตนิกะ เพราะยังอุปจารสมาธิและอัปปนาสมาธิให้เป็นไป
ก็แลความผ่องแผ้วของศีลนี้ย่อมสำเร็จได้ด้วยสาเหตุหลัก ๒ ประการ คือ
๑. มองเห็นโทษของศีลวิบัติ
๒. มองเห็นอานิสงส์ของศีลสมบัติ
โทษและอานิสงส์ของศีลมีอย่างละ ๕ ประการ ดังแสดงมาแล้วข้างต้น
