น้ำใจที่น่ากลัว
ข้าราชการผู้ใหญ่ท่านหนึ่งประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ กระดูกซี่โครงหักและศีรษะกระทบกระเทือนอย่างร้ายแรง ต้องเข้าโรงพยาบาลผ่าตัดด่วนและต้องพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาลหลายวันเพราะต้องรอให้กระดูกประสานกันสนิทและมีอาการทางสมองคือจำอะไรไม่ค่อยได้ด้วย บรรดาญาติมิตรและลูกน้องทราบเรื่องเข้าต่างตกใจพากันไปเยี่ยมที่โรงพยาบาลด้วยความมีน้ำใจ
“เป็นไงพวก ทำอีท่าไหนจึงเกิดเหตุได้ เสียใจด้วยนะ ขอให้หายไวๆ คนกระดูกแข็งอย่างเอ็งไม่ตายง่ายๆ หรอก” เพื่อนคนหนึ่ง
พูดแบบที่เคยพูดเล่นกัน ทำเอาเพื่อนนอนสะดุ้ง
“ท่านครับๆ จำผมได้ไหม ผมชื่อนี้ไง” ลูกน้องคนสนิทคนหนึ่งยื่นหน้าเข้าไปหาคนไข้ที่สะลึมสะลืออยู่ เมื่อคนไข้ไม่ขานตอบก็ตะโกนดังกว่าเก่าอีก ทำให้ภรรยาของตนต้องสะกิดให้ถอยออกมาผ่านไปสองวันคนไข้ฟื้นขึ้นมา พอพูดจาได้ ผู้ไปเยี่ยมต่างดีใจแล้วถามเรื่องราวที่เกิดขึ้น คนไข้ก็เล่าให้ฟังอย่างละเอียด
รายแรกผ่านไป รายที่สองมาเป็นกลุ่ม ก็ต้องฉายหนังซ้ำอีก มากี่รายที่กลุ่มก็ต้องเล่าเป็นแผ่นเสียงตกร่องอยู่อย่างนั้น ทำให้คนป่วยแทบไม่ได้พักผ่อน จะไม่ให้เข้าเยี่ยมก็ใช่ที่ จะไม่เล่าให้ฟังบ้างก็ใช่ที่อีก บางรายกำลังนอนหลับพักผ่อนอยู่ดีๆ ก็ขออนุญาตปลุกให้ตื่นมารับรู้การมาเยี่ยมเพราะต้องรีบไปทำงาน
หมอบอกว่าพักฟื้นอยู่โรงพยาบาลสักสิบวันก็กลับได้ แต่เพราะคนไข้ต้องผจญกับความหวังดีและความมีน้ำใจของญาติมิตรและลูกน้อง ทำให้อาการหายช้าลง เสียเวลาอยู่โรงพยาบาลแถมอีก ๕ วัน เสียเวลายังพอรับได้ แต่ต้องเสียเงินค่าใช้จ่ายเพิ่มโดยไม่จำเป็นอีกมากนี่สิ ทั้งคนไข้และครอบครัวแทบจะรับไม่ไหวเลย
เรื่องนี้สื่อความให้เห็นว่า
ความมีน้ำใจนั้นเป็นสิ่งที่น่ายกย่องแน่นอน แต่ความมีน้ำใจที่ไม่คาดคิดหรือที่คิดไม่ถึงอาจกลายเป็นสิ่งที่น่ากลัวหรือนำโชคร้ายมาให้แก่คนที่ตนมีน้ำใจให้ก็ได้ เช่นในกรณีไปเยี่ยมคนป่วยที่บ้านหรือที่โรงพยาบาล ผู้ไปเยี่ยมไข้ล้วนมีน้ำใจด้วยกันทุกคน แต่ส่วนใหญ่จะไม่ค่อยคำนึงถึงคนป่วยว่าเขามีอาการอย่างไร จะเยี่ยมได้นานแค่ไหน จะต้องปฏิบัติตัวอย่างไรในเวลาเข้าเยี่ยม บางคนชอบตะโกนเรียกคนป่วยว่าจำตนได้ไหม บางคนเขย่าตัวคนป่วยให้ลืมตามองตนเพื่อให้คนป่วยรู้ว่าตนมาเยี่ยม บางคนไม่ปฏิบัติตามคำแนะนำของโรงพยาบาลที่ให้เปลี่ยนรองเท้า ให้ใส่เสื้อคลุมในขณะเข้าเยี่ยม ให้ล้างมือก่อนแตะต้องคนไข้เพราะป้องกันการติดเชื้อ โดยคิดว่าตัวเองสะอาด ไม่เป็นไร กลายเป็นว่าคนเยี่ยมไข้นั่นแหละที่ทำให้คนป่วยมีอาการหนักขึ้นหรือหายช้า เพราะถูกรบกวนบ้าง เพราะติดเชื้อบ้าง เพราะไม่ได้พักผ่อนเต็มที่บ้าง อย่างนี้แหละที่เข้าข่ายให้พูดได้ว่า “น้ำใจที่น่ากลัว”
