.....เสียงรถวิ่งขวักไขว่บนถนน วิมลถีบจักรยานไล่ตามหลังแววเพื่อนสนิท เธอออกแรงปั่นเต็มที่ ผมดำที่ไม่ยาวไม่สั้นสะบัดพลิ้ว ร่างทั้งร่างราวกับกำลังจะโผบินขึ้นสู่ฟ้าใสสีคราม แววอดหัวเราะไม่ได้
ทันใดนั้นเอง รถบรรทุกคันใหญ่คันหนึ่งวิ่งแซงแววไปอย่างรวดเร็ว แล้วก็หักเลี้ยวตรงมุมถนนโดยไม่ส่งสัญญาณ วิมลซึ่งถีบจักรยานอยู่ชิดขอบถนน ถูกแรงรถดูดม้วนเข้าไปใต้ท้องรถทั้งคนทั้งจักรยาน แววตะลึงมองเพื่อนรักถูกกลืนหายเข้าไปใต้ล้อรถราวกับสายฟ้าแลบ เธอตกใจสุดขีดจนตกจากจักรยาน ร้องก็ร้องไม่ออก นั่งแข็งทื่อหน้าขาวเผือดอยู่บนพื้น ห่างจากที่เกิดเหตุไม่เกินสิบฟุต มือไม้อ่อนปวกเปียก อ้าปากค้าง ชาเหมือนถูกไฟดูด
แววค่อยๆ รู้สึกตัวขึ้นมาท่ามกลางเสียงร้องโหยหวนของคุณแม่วิมล ที่เศร้าโศกปานหัวใจสลาย เธอคุกเข่าลงทื่อๆ อย่างหมดเรี่ยวแรง ปรารถนาเหลือเกินให้คนที่ตายไปนั้นเป็นตัวเอง !
วิมลกับแววเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่ชั้นประถม ทั้งสองสนิทกันมาก ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด แม้แต่พ่อแม่ของทั้งคู่ก็เป็นเพื่อนกัน วิมลไม่เพียงแต่เรียนดี นิสัยน่ารัก แต่ยังมีความสามารถพิเศษหลายด้าน แม่ของแววมักจะเอาวิมลมาเป็นตัวอย่างตำหนิเธอ “ หนูต้องเอาอย่างวิมลเขาให้มากๆ หน่อยสิ เรียนก็เก่ง นิสัยก็เรียบร้อย ”
… แววไม่พูดอะไร เก็บความน้อยใจไว้เงียบๆ และรู้สึกอิจฉาเพื่อนคนนี้อยู่เสมอ ...
วิมลตายแล้ว เธอมึนงงอยู่หลายวันก็ยังไม่เชื่อ ! จนกระทั่งได้เห็นหน้าศพจึงร้องไห้โฮออกมา วิมลซึ่งถูกรถบดขยี้จนผิดรูปผิดร่างไปนั้น สีหน้าบ่งบอกว่าผ่านความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส ทำไมคนที่ร่าเริงแจ่มใส จึงต้องมาจบชีวิตแบบนี้ !
ฤดูร้อนกำลังจะจากไป แต่จิตใจแววยังคงระส่ำขวัญกระเจิงอยู่เช่นเดิม เธอจมลึกอยู่ในห้วงแห่งความทุกข์โศกลึกล้ำจนมิอาจถอนใจ ใครต่อใครพากันปลอบประโลม ที่เธอฟังกี่ครั้งเหมือนไร้สาระ
ไร้สาระ เพราะเธอไม่ต้องการมัน ที่อยากได้ที่สุดตอนนี้ คือขอแค่ย้อนเวลากลับไปสักวันเท่านั้น เธอจะทำดีกับเพื่อนคนนี้ … ให้มากที่สุด
ใครบางคนเคยพูดไว้ ให้ปฏิบัติต่อคนที่เรารัก เหมือนว่าเราจะได้พบกันเป็นวันสุดท้าย ! … เพราะไม่แน่ว่าวันข้างหน้า เราจะได้พบกันอีก …
วิมลสะพายกระเป๋าหนังสือ เดินอย่างหงอยเหงาอยู่ในสนามโรงเรียน อดไม่ได้ที่จะถึงวิมล มองไปข้างหน้าเด็กชายหลายคนกำลังเตะบอลวิ่งตรงมา ก่อนที่จะหลบพ้น ทุกคนวิ่งทะลุผ่านเธอไป
แววตกใจมาก ร้องเรียกใครไม่มีใครได้ยิน พลันทั้งร่างเหมือนถูกดูดวูบ
… มาปรากฎกายตรงที่เกิดเหตุ !
อุบลเขียว
