ระเบียงทัศนะ

.....ใกล้เทศกาลสอบเอนทรานซ์ ช่วงเวลานี้อาจเป็นภาพแห่งความสุขสำหรับบางคน
แต่สำหรับผม… วันนี้คือวันที่จะไม่ลืมไปตลอดชีวิต

.....เช้าวันศุกร์ ผมตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกกังวลใจ อีกสองวันจะถึงวันสอบ ช่วง ๒ เดือนสุดท้ายผมนั่งทำแบบฝึกหัดจนถึงตี ๓ ทุกวัน และทุกๆวันพ่อจะหากิจกรรมส่วนตัวมานั่งทำด้วย เพื่อนั่งเป็นเพื่อน เราสองคนนั่งอ่านหนังสือด้วยกันจนเกือบถึงเช้าเสมอ ตอนหัวค่ำผมจะมีไมโลร้อนๆมาวางอยู่ตรงหน้า ที่มาพร้อมๆกับมือของพ่อ ท่านจะคอยตบบ่าให้กำลังใจ พูดว่า " นอนได้แล้วหละลูก อย่าเครียดนักเลย " ..ผมแทบจะไม่ได้ยินเสียงนั้นลอดผ่านหู เพราะมันเป็นเสียงที่คุ้นเคยทุกวัน …เหลืออีกแค่สองวันแล้วสินะ..ผมคิด

.....เช้านี้ผมเดินสวนกับพ่อตรงบันได มีความรู้สึกแปลกๆ รู้สึกอยากจะพูดอะไรด้วย แต่ก็ไม่ได้พูด ตอนเดินออกมาพ่อไปทำงานแล้ว ประมาณบ่ายสามโมง โทรศัพท์ดังขึ้น จับใจความได้ว่ามีคนพูดชื่อพ่อผม แล้วบอกว่ารถคว่ำเพราะหักหลบเด็กวิ่งข้ามถนน ผมรีบไปที่โรงพยาบาลทันที ในใจตอนนั้นคิดว่าพ่อต้องไม่เป็นอะไร

.....ผมตัดสินใจบอกแม่ว่าผมจะไม่เข้าสอบ ผมอยากเฝ้าอาการพ่อ แม่รีบห้ามบอกว่า รู้หรือเปล่าว่าพ่อเขาอยากให้ลูกสอบติดแค่ไหน ถ้าลูกไม่ได้เข้าสอบพ่อคงเสียใจมาก…ผมนิ่งอึ้งพูดอะไรไม่ออก ในที่สุดผมตกลงเข้าสอบ ผมเดินหลบเข้าห้องน้ำยืนนิ่งแล้วก็ร้องไห้ออกมาไม่หยุด เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกเสียใจมาก… ผมร้องไห้อยู่นานมาก

.....ซักวันอาทิตย์แม่โทรมาบอกว่าพ่ออาการดีขึ้นแล้ว แต่ยังไม่ให้ผมไปเยี่ยม ขอร้องว่าให้ผมสอบเสร็จก่อน วันที่ผมสอบเสร็จรีบไปหาพ่อทันที ตรงเข้าไปกุมมือท่านไว้ น้ำตาเริ่มคลอ บอกพ่อว่าผมสอบเสร็จแล้วครับ พ่อรีบตื่นมาดูผลสอบกับผมนะ ทุกคนเห็นนิ้วมือท่านขยับได้เหมือนรับรู้

.....เช้าวันต่อมาผมกำลังจะออกไป แม่โทรมาบอกว่าให้เอาเสื้อสูทพ่อไปด้วย…ตอนนั้นผมร้องไห้ออกมาทันท ี ผมรู้ว่าแม่หมายถึงอะไร ..ตอนนี้ผมสูญเสียคนที่ผมรักที่สุดไปแล้ว ผมไม่มีโอกาสได้คุยกับพ่ออีกแล้ว ท่านรอผมจนกระทั่งสอบเสร็จ..รอจนกระทั่งลูกของพ่อบอกว่าทำสำเร็จแล้วถึงจากไปอย่างสงบ..ครั้งเดียวในชีวิตที่ผมร้องไห้มากที่สุด.. ผมจะไม่มีใครชงไมโลให้อีก..ไม่มีใครตบบ่าให้กำลังใจ..ผมไม่มีวันได้พูดว่ารักพ่อ..ทั้งๆที่เค้าคือคนที่ผมรักที่สุด

.....วันนี้เวลาผ่านไปเกือบสิบปี สิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมเสียใจมากจนทุกวันนี้ คือวันศุกร์เมื่อสิบปีที่แล้ว ผมเดินสวนกับพ่อโดยไม่ได้พูดอะไรกับท่าน ผมอยากจะพูดว่าผมรักพ่อมากแค่ไหน แต่ก็เดินสวนไปเฉยๆ ทุกวันนี้ผมไม่เคยหยุดที่จะคิดเมื่อเวลาบอกคนที่ผมรักว่าผมรักเค้ามากแค่ไหน และจะไม่เสียใจกับสิ่งที่ผมไม่ได้ทำอีก…" พ่อครับ…ผมรักพ่อ "

 

อุบลเขียว