ระเบียงทัศนะ

.....ขึ้นรถลงเรือไปเหนือล่องใต้ ถ้าเราวางแผนการเดินทางได้ถูกวิธี แล้วก็เดินทางให้บรรลุเป้าหมายอย่างปลอดภัย พร้อมทั้งเก็บเกี่ยวสิ่งละอันพันละน้อยที่เป็นประโยชน์ในการเดินทางของเราได้ด้วย ถือว่าเราเดินทางอย่างชาญฉลาดหรือยัง

.....เป็นคำถามที่ตอบได้ไม่ยากใช่ไหมครับ เพราะการเดินทางที่ไม่ลำบากลำบนแถมได้ประโยชน์จากการเดินทางมากมายอย่างนี้ ถ้าไม่ใช่ความฉลาดเฉลียวแล้วจะเรียกว่าอะไร เส้นทางที่เราต้องเดิน หรือหนทางที่เราควรเดินยังมีมาให้เราเลือกเดินไม่จบไม่สิ้นครับ ขนาดเราหมดลมหายใจไปแล้ว พระพุทธองค์ยังทรงตรัสไว้ว่า หนทางในวัฏสงสารที่เราต้องเดินไปนั้น มันยังมีอีกยาวไกลเหลือเกิน เกิดแล้วตาย ตายแล้วเกิด เป้าหมายปลายทางยังอยู่อีกไกลลิบครับ

.....ถ้าหนทางที่เราต้องเดินมันยังอีกไกล ทำอย่างไรเราจะเดินไปด้วยความมั่นใจว่าปลอดภัย และเป็นการเดินทางได้อย่างชาญฉลาดเล่า
ผมมีหัวข้อธรรมที่พระพุทธองค์ทรงให้ปริศนาธรรมเอาไว้อย่างน่าสนใจครับ ถ้าศึกษาและปฏิบัติอย่างถ่องแท้ ผมเชื่อว่านี่แหละเป็นลายแทงไปสู่ขุมมหาสมบัติ และเป็นทางด่วน ทางลัดที่จะไปถึงเป้าหมายปลายทางได้อย่างวิเศษทีเดียว

.....กุศลกรรมบถลองแยกคำเพื่อหาความหมายกันดูครับ กุศล แปลว่า ฉลาด กรรม แปลว่า การกระทำ ส่วนบถ แปลว่าทาง จะเป็นทางน้ำ ทางบก ทางอากาศ หรือหนทางอะไรทำนองนี้ แต่ถ้ารวมคำรวมความแล้วจะได้ว่า หนทางแห่งความฉลาดครับ

.....เราได้ศึกษาหรือได้คุ้นหูคุ้นตากันมาบ้างว่า กุศลกรรมบถนั้นมีอยู่ด้วยกันสิบประการ แยกแยะได้เป็นสามหมวดคือ การกระทำทางกาย ทางวาจา และทางใจ การกระทำทางกายสามอย่างที่ถือ เป็นหนทางแห่งความดีคือ การไม่ฆ่าสัตว์ การไม่ลักทรัพย์ และไม่ประพฤติผิดในกาม ส่วนการกระทำทางวาจาก็คือ ไม่พูดเท็จ ไม่พูดส่อเสียด ไม่พูดคำหยาบ และไม่พูดเพ้อเจ้อ ส่วนการกระทำทางใจคือ ไม่คิดโลภอยากได้ของใคร ไม่พยาบาทปองร้าย และมีใจเป็นสัมมาทิฐิ คือเห็นชอบตามทำนองคลองธรรม

.....การกระทำทั้งสามทางคือ ทางกาย วาจา และใจนี่แหละ ที่จะนำเราไปสู่ปลายทางได้อย่างมีความสุข และปลอดภัยที่สุด เป็นบุญเป็นกุศลที่จะสะสมไปยังเป้าหมายอย่างชาญฉลาด แม้หนทางในวัฎฏจะยาวไกลแค่ไหน แต่ต้นทุนชีวิตที่มีแต่บุญกุศลที่เราสะสมไว้ย่อมนำพาเราไปสู่หนทางของความดี และความสุขสบายได้โดยที่เราไม่ต้องเสียเวลาไปสร้างบาปผจญกรรมกันในดินแดนแห่งทุกข์ หรือต้องไปตกนรกให้ย่ำแย่ กุศลและผลบุญนอกจากเป็นการกระทำในฝ่ายดีแล้ว เรายังเคยได้ยินว่าบุญเป็นเสบียงติดตัวข้ามชาติด้วย หากการเดินทางขาดเสบียงไร้ซึ่งบุญบารมีแล้วจะเรียกว่า เดินทางอย่างชาญฉลาดได้อย่างไร จริงมั้ยล่ะครับ?
 

จิรธรรม