ระเบียงทัศนะ

หนูจ๋า...อย่าร้องไห้!

.....เสียงไชโยโห่ร้องด้วยความดีใจของทีมเชียร์ฝ่ายตรงข้าม กึกก้องอัฒจรรย์สนั่นหวั่นไหว ธงชาตินับร้อยถูกโบกสะบัดไปทั่ว ภาพการยิงลูกโทษอย่างสวยงามของดาวซัลโวขวัญใจชาวอังกฤษ ถูกฉายซ้ำแล้วซ้ำเล่าบนจอโทรทัศน์ สร้างความภูมิใจให้แฟนบอลในรอบสุดท้ายอย่างเนืองแน่น

.....น้ำตาแห่งความพ่ายแพ้ไหลออกมาอย่างอดกลั้น กลุ่มคนผู้โกรธแค้นต่างขว้างปาสิ่งของอย่างคลุ้มคลั่ง ทั้งกระป๋องเบียร์ ก้อนอิฐก้อนดินเท่าที่จะหาได้ พุ่งเข้าใส่นักกีฬา จนเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยต้องมาคุ้มกันให้วุ่นวายไปหมด ผู้คนวิ่งไปมาโกลาหล ชี้ให้เห็นอารยธรรมของ

" บอลแพ้ แต่คนไม่แพ้ "

.....รู้สึกเกิดสลดใจกับภาพที่เกิดขึ้น มนุษย์เรากำลังทำอะไรกันอยู่ สังคมทุกวันนี้นับวันจะเห็นสิ่งที่เป็นสาระว่าไร้สาระ เห็นสิ่งที่ไม่เป็นสาระว่าเป็นสาระ ติดหล่มอยู่ในวังวนแห่งทุกข์ไม่รู้จักจบสิ้น ช่างแตกต่างกับภาพที่เห็นเมื่อปีกลายราวฟ้ากับดิน
ในงานแข่งขันกีฬาเฟสปิกเกมส์ ซึ่งจัดขึ้นสำหรับคนพิการจากทั่วทุกมุมโลก เป็นการแข่งขันวิ่งระยะ ๒๐๐ เมตร ซึ่งจัดขึ้นเป็นรอบพิเศษ เปิดโอกาสให้นักกีฬาทุกเพศทุกวัยร่วมการแข่งขัน มีทั้งผู้ชายผู้หญิง บ้างก็นั่งรถเข็นมาร่วมวิ่งด้วย นับเป็นภาพที่หาดูได้ยากจริงๆ

.....ทันทีที่เสียงปืนจากจุดสตาร์ทดังขึ้น ทุกคนต่างวิ่งอย่างเต็มกำลังมุ่งสู้เส้นชัยข้างหน้า พอวิ่งได้สักระยะ ๑๐๐ เมตร มีเสียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งล้มลง เธอเป็นชาวต่างชาติขาขาดข้างหนึ่ง ล้มลงก้นจ้ำเบ้าไปกองกับพื้น ความเดียงสาทำให้เธอร้องไห้ออกมาดังลั่นตามประสาเด็ก

.....เสียงร้องนั้นทำให้ชายผู้หนึ่งซึ่งวิ่งอยู่ด้านหน้าไม่ไกลนักหันมามอง เขาหยุดวิ่งทันที…
แล้วหันหลังกลับมาหาเด็กคนนั้น ช่วยประคองให้ลุกขึ้นพร้อมกับปลอบโยนให้หยุดร้องไห้

.....คาดไม่ถึง ปรากฏว่านักวิ่งที่เหลือต่างหันมามองเหมือนกัน พวกเขาพร้อมใจกันหยุดแล้ววิ่งย้อนกลับมาข้างหลัง ไม่มีใครเลยที่จะวิ่งต่อไปเพื่อให้ไปถึงเส้นชัยเป็นคนแรก พวกเขาช่วยกันประคองเด็กคนนั้น ด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ สร้างความงุนงงให้ผู้คนทั่วทั้งอัฒจรรย์ จากนั้นก็วิ่งเรียงแถวจับมือต่อๆกันและเข้าเส้นชัยพร้อมกันทุกคน โดยมีเด็กผู้หญิงคนนั้นอยู่ตรงกลาง ท่ามกลางเสียงไชโยโห่ร้องแสดงความยินดีกึกก้อง บางคนถึงกับปาดน้ำตากับภาพที่ได้เห็น

.....น้ำใจที่พวกเขามีให้ต่อกันนั้น มีค่ามากกว่าชัยชนะซึ่งเป็นของหลอกเล่น ถ้ามนุษย์ทุกคนรู้ตัวว่าเป็นผู้หนึ่งที่ติดอยู่ในวังวนแห่งทุกข์เหมือนกัน เราจะเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกัน ความพ่ายแพ้จึงไม่เคยปรากฏ…ต่อผู้ที่เห็นสาระแก่นสารในชีวิต

อุบลเขียว