ระเบียงทัศนะ

เพียงความใส่ใจ

....." สุชาติ" ต่อสู้ชีวิตด้วยความทรหดอดทน เขามุมานะที่จะเรียนต่อ ทำงานกลางคืนหามรุ่งหามค่ำ อนิจจา ! ความหวังของเขาเหมือนจะสูญสิ้นเพียงชั่วข้ามคืน

.....เสียงระฆังบอกเวลาเลิกเรียน นพดลเดินกลับบ้านมาตามทางเก่า เห็นสุชาติเพื่อนร่วมชั้นกำลังหอบของพะรุงพะรังเดินสวนมา นพดลมองอย่างขำๆ เด็กผู้ชายที่ดูเคร่งเครียด ใส่แว่นหนาเตอะ ดูแปลกเสมอในสายตาเพื่อนๆ

.....ไม่นานนักได้ยินเสียงวิ่ง ตึกๆ มาทางด้านหลัง เด็กชายกลุ่มหนึ่งกำลังวิ่งแข่งกันตรงมายังสุชาติ เป็นจริงดังคาด เขาถูกชนเข้าอย่างจัง หกล้มลงไปกองกับพื้น หนังสือในอ้อมแขนหล่นกระจัดกระจาย นพดลเห็นแว่นตาของเขากระเด็นไปตกอยู่ริมถนน

.....ขณะที่เด็กชายกำลังคลำหาแว่นตัวเองอยู่ นพดลสังเกตว่านัยน์ตาของเขามีน้ำตาคลอ เขาคงจะเจ็บ นพดลยื่นแว่นตาให้เพื่อน พร้อมกับเป็นเดือดเป็นร้อนแทนว่า " งี่เง่าพวกนั้นน่ะ มันน่าจะเก็บเสียจริงๆนายว่าไม๊ " สุชาติมองดูนพดล ที่เริ่มมีสีหน้าดีขึ้น " ขอบคุณนะ " รอยยิ้มของเขาแสดงถึงความขอบคุณจริงๆ นพดลช่วยเพื่อนเก็บหนังสือ และถามไถ่ว่าบ้านอยู่ที่ไหน จึงรู้ว่าบ้านของเขาอยู่ใกล้กัน เด็กสองคนเดินคุยกันมาเรื่อยๆ และกลายเป็นเพื่อนกันในที่สุด

.....ในวันจบการศึกษา วันนี้สุชาติเพื่อนของเขา กลายเป็นหนุ่มหล่อหน้าตาดี เรียนเก่งอันดับต้นๆ ได้ถูกรับเลือกให้เป็นคนกล่าวสุนทรพจน์ นพดลตบบ่าให้กำลังใจพร้อมกับรอยยิ้มกวนๆเหมือนอย่างเคย เขาเริ่มต้นพูดอย่างมั่นใจว่า

......" วันจบการศึกษาเป็นวันที่เราจะได้ขอบคุณบรรดาผู้ที่ช่วยเหลือให้เราผ่านพ้นความยากลำบาก หนึ่งในนั้นคือ พ่อ แม่ ครูอาจารย์ และที่สำคัญ คือเพื่อน การที่ผมมายืนอยู่ ณ ที่นี้ได้ ผมอยากจะบอกทุกคนว่า เป็นเพราะน้ำใจจากเพื่อนคนหนึ่งซึ่งผมจะไม่มีวันลืมเลย…" ทุกคนในห้องเงียบกริบเหมือนลืมหายใจ เขาเล่าว่าเมื่อหลายปีก่อนนั้น เขาวางแผนที่จะฆ่าตัวตาย โดยเตรียมขนของทุกอย่างกลับบ้านหมดแล้ว แต่แล้วเขาก็เปลี่ยนใจ

....." น่าขอบคุณจริงๆ ที่ผมได้ถูกช่วยชีวิตไว้ เพื่อนของผมช่วยผมไว้จากการตัดสินใจกระทำสิ่งที่ดี หากไม่ใช่เพราะกำลังใจในวันนั้น ผมคงไม่มีโอกาสมายืนที่นี่อีกเลย "

.....นพดลฟังเพื่อนของเขาเล่าถึงช่วงอ่อนแอในชีวิต พ่อแม่ของสุชาติมองนพดลอย่างชื่นชม พร้อมสายตาอีกหลายร้อยคู่บนใบหน้าเปื้อนยิ้ม เขาเข้าใจในบัดนั้นเองว่า

.....คนเราไม่ควรประเมินค่าในการกระทำของตนเองน้อยเกินไป บางทีเพียงความใส่ใจ หรือความห่วงใยอย่างจริงใจเพียงเล็กน้อย อาจช่วยเติมฝันกำลังใจให้คนอ่อนล้า…และสามารถนำพาแสงเจิดจรัสไร้ขีดจำกัดมาสู่โลกได้
 

อุบลเขียว