ระเบียงทัศนะ

หยิบกระดาษ

.....เรานั่งข้างกองไฟ ขณะที่ท้องฟ้าเริ่มมืดสลัวลงทีละน้อย ลมหนาวหอบใบไม้ปลิวลิ่วบางใบตกลงใกล้ๆปลายเท้าพ่อ แล้วก็พลิกคว้างจากไป พ่อหักกิ่งไม้แห้งที่กองอยู่ข้างๆ โยนลงให้เชื้อไฟปะทุ หอมกลิ่นควันไฟจางเจือ แววตาพ่อมีรอยยิ้มเมื่อถามถึงคนในความรู้สึกลูก

....." ตกลงเขาไม่มาหรือ "…" ไม่มาครับ "..เขาตอบ พลิกกิ่งไม้เขี่ยวาดพื้นดินเป็นรอย

....." ก็ไม่เป็นไรนี่ลูก วันนี้ไม่มา วันหน้าค่อยมาก็ได้ " แต่เหมือนเขาไม่รับรู้

....." เขาไปกับคนอื่นแล้วครับ ผมก็ลาออกจากงานแล้ว" ไฟลุกพลุ่งโพล่งขึ้นสูงเมื่อพ่อกอบใบไม้แห้งโปรยลงสองสามใบ แต่แล้วเปลวก็วูบลงอย่างรวดเร็ว แสงสีส้มเรืองรองเรื่อๆ เขาได้ยินเสียงน้ำในคลองกระซิกไหล เสียงไผ่เสียดสีกอแว่ว แล้วพ่อก็พูดขึ้น

....." ชีวิตคนเราไม่ได้สำคัญแค่ถูกทอดทิ้งไม่ใช่หรือลูก "…….เขาเงียบไป…..
นานมากเหลือเกินที่เขาใช้ชีวิตผันแปรอยู่ในเมืองใหญ่ ไม่ได้กลับมาบ้าน เหมือนถูกลงทัณฑ์ด้วยบางสิ่งที่เป็นความลับในโลก? เย็นแรกที่เดินทางกลับมาถึงบ้านเกิด เขาเลือกที่จะเล่าเรื่องนี้ให้พ่อฟัง " ผมเป็นคนไม่เอาไหน ทั้งเรื่องคน ทั้งเรื่องงาน ...ใช่ไหมพ่อ" แววตาพ่อหม่นแสงลง พร้อมลมหนาวพัดกรูมาจนเปลวไฟไหวยวบ

....." ลูกดูนี่สิ " เขาเงยหน้าขึ้น เห็นพ่อหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกง เมื่อต้องแสงไฟใกล้ๆ จึงรู้ว่ามันคือแบงค์ร้อยแบงค์หนึ่ง พ่อชูแบงค์ร้อยโบกไปมาหน้าเขา " ใครอยากได้แบงค์นี้บ้าง " ลูกชายหัวเราะนึกขำท่าทางของพ่อ สมัยเด็กพ่อชอบพาเล่นเกมส์แก้เหงาเสมอ " ผมอยากได้" เขารีบตอบ พ่อพูดต่อ " พ่อจะให้แบงค์นี้กับลูกแน่ แต่ครั้งแรกพ่อต้องทำอย่างนี้ก่อน " แล้วพ่อก็ขยำแบงค์นั้นจนยับ ถามอีกว่า " ลูกยังต้องการมันอีกไหม "

.....เขาเริ่มสนุก " ต้องการครับ " …

........" ดี " …พ่อตอบ แล้วขว้างแบงค์ยับย่นลงบนพื้น พร้อมกับเหยียบย่ำด้วยเท้าพ่อ จนแบงค์ใหม่ยับยู่ยี่กว่าเดิม แถมยังสกปรก พ่อชูมันขึ้นมาใหม่ " ตอนนี้ลูกยังต้องการอีกไหม "

.....เขาย้ำคำเดิม " ยังต้องการครับ "

.....พ่อส่งเงินนั้นให้เขา " ตอนนี้ลูกได้เรียนรู้คุณค่าชีวิตบทหนึ่งแล้ว ไม่ว่าพ่อจะทำอะไรกับเงิน ลูกก็ยังต้องการมัน เพราะว่ามันไม่ได้ลดคุณค่าในตัวมันลงเลย มันยังคงมีค่าหนึ่งร้อยเท่าเดิม เช่นกันลูก หลายๆครั้งในชีวิตของเรา ที่ถูกทอดทิ้ง ถูกเหยียบย่ำ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม ลูกไม่เคยสูญเสียคุณค่าในตัวเอง จำไว้ ลูกเป็นคนมีค่าเสมอ " สายตาพ่อดูแน่วแน่ เขาสัมผัสได้ถึงกำลังใจเต็มเปี่ยม พ่อตบบ่าเขาอีกครั้ง อย่านำความผิดหวังเมื่อวันวาน มาบดบังความฝันในวันนี้

อุบลเขียว