ระเบียงทัศนะ

ความไม่รู้

.....ร้านอาหารประเภทมีดนตรีขับกล่อม แถมเปิดโอกาสให้ผู้พิสมัยเสียงเพลงขึ้นไปแสดงความสามารถของตนบนเวที บางคนร้องได้ดีเกือบเท่านักร้องมืออาชีพ แต่บางคนทำให้ต้มยำรสแซ่บที่เคยซดคล่องๆกลับฝืดคอไปก็มี ...ที่ร้ายกว่านั้น บางคนมือติดกาว จับไมค์ได้ก็ลืมโลกไปเลย เรียกว่าไม่ไล่ไม่เลิก ร้อนถึงเพื่อนร่วมโต๊ะต้องไปลากตัวลงมา เอิกเกริกเกรียวกราวไปทั้งร้าน

.....หมู่บ้านที่สมชายอยู่เป็นหมู่บ้านใหญ่...ใหญ่มากขนาดขึ้นป้ายว่า " ที่นี่กรุงเทพฯ ในอนาคต " ก็แล้วกัน มีมหาวิทยาลัย สถานที่ราชการ ร้านค้าซุปเปอร์และมินิมากมาย รวมทั้งร้านอาหารที่กล่าวถึงข้างต้น ผุดสะพรั่งราวเห็ดหน้าฝน

.....และที่เปิดใหม่ ชนิดกลิ่นเสียงคละคลุ้ง ปนมากับเสียงเพลงย่ำค่ำ คือร้าน " บ้านเพลงเก่า " ปากซอยบ้านสมชายนั่นเองค่ำวันศุกร์ สมชายกลับจากธุระนอกบ้าน เลยแวะเข้าไปฉลองร้านใหม่กับเขาด้วย ตั้งใจว่าจะฟังเพลงเก่าๆ ให้ชื่นใจหายเหนื่อยสักครู่ก่อนกลับเข้าบ้านกำลังจะเรียกเด็กให้เช็คบิลพอดี มีสาวๆ สองสามคนเดินเข้ามา แม้จะไม่สนิทสนมคุ้นเคย แต่ก็เคยเห็นหน้า พูดจาปราศรัยอย่างมีไมตรีต่อกันหลายครั้ง ไม่นานทั้งหมดก็นั่งร่วมโต๊ะ

.....สมชายสั่งเครื่องดื่มให้คุณเธอทั้งหลาย คุณดาวเคยทำงานบริษัท ตอนนี้ตกงาน คุณหมูเป็นเจ้าของเบเกอรี่เล็กๆในหมู่บ้าน ส่วนคุณไก่มีร้านเสริมสวยอยู่ใกล้ๆ ทั้งสามเป็นเพื่อนสนิทกัน

.....โต๊ะถัดไปมีหนุ่มน้อยนั่งอยู่สามคน คือความเป็นหนุ่มเหลือน้อยเต็มที ท่าทางจะมึนกันแล้ว พอนักดนตรีซึ่งมีอยู่คนเดียวประกาศเชิญชวนให้ขึ้นไปร้องเพลง คนหนึ่งพรวดพราดลุกขึ้นเดินรี่ไปทันทีอยากจะเรียกหาพระคุณเจ้าให้ช่วยทีเถอะ ก็ตะแกทำให้เพลงดีๆของเขาเสียหายหมดนะสิ
คุณดาวใช้มืออุดหูก่อนจะพูดว่า คนเรานี่แปลก รู้อะไรๆ สารพัด แต่ไม่รู้จักตัวเอง สมชายร้องบอก อย่าคิดมาก ธรรมดาคนสติดีๆก็ไม่ค่อยจะรู้จักตัวเองอยู่แล้ว ยิ่งเมรัยเข้าปากไม่ต้องพูดถึง จำตัวเองไม่ได้เอาเลย !

.....พระท่านบอกว่าโลกเจริญขึ้นมาก คนมีวิชาความรู้ขนาดเดินทางไปนอกโลก แต่คนเรายังมีความบกพร่องในเรื่องตัวเอง เรียกว่า ยังมี อวิชชา คือ ความไม่รู้ความไม่รู้เหล่านี้ทำให้คนเราดำเนินชีวิตผิดพลาด ชีวิตต้องล้มเหลวมานักต่อนัก ไม่รู้กฏธรรมดาโลก มีความเห็นผิดเป็นชอบ ไม่รู้กระทั่งว่าเกิดมาทำไม และอะไรคือเป้าหมายชีวิต เหมือนเรือขาดหางเสือลอยคว้างกลางทะเล

...แล้วใครล่ะ ? ที่พอจะขจัดความไม่รู้เหล่านี้ได้...

...ลองกลับไปดูหิ้งพระที่บ้านอาจจะเข้าใจ...
 

อุบลเขียว