พ่อค้าคนหนึ่งส่งลูกชายของเขาไปเรียนรู้เคล็ดลับของความสุขจากชายผู้ชาญฉลาดที่สุดในโลก เด็กหนุ่มเดินทางไปในทะเลทรายถึง ๔๐ วัน ในที่สุดเข้าก็มาถึงปราสาทสวยงาม ซึ่งตั้งตระหง่านอยู่เหนือภูผา ปราสาทนี้เป็นที่พำนักของผู้ชาญฉลาดที่เขาตามหา
เมื่อเขาเข้าไปในห้องโถงกลางปราสาท เขากลับเห็นว่า ในห้องนั้นมีกิจกรรมต่างๆ มากกมาย พ่อค้ากำลังเดินเข้าออก คนจับกลุ่มคุยกันตรงมุมห้องด้านหนึ่ง มีวงดนตรีเล็กๆ กำลังบรรเลงเพลงอยู่ และบนโต๊ะก็เต็มไปด้วยอาหารที่สุดแสนจะอร่อย
ชายผู้ชาญฉลาดสนทนากับทุกคน เด็กหนุ่มต้องรอนานถึง ๒ ชั่วโมง กว่าจะได้พูดคุยกับเขา ชายผู้ชาญฉลาดตั้งใจฟังเด็กหนุ่มอธิบายว่าเขามาที่นี่ทำไม ชายผู้ชาญฉลาดฟังจนจบและบอกว่า ตอนนี้ยังไม่มีเวลาอธิบายเคล็ดลับของการมีความสุขให้ฟัง ชายผู้ชาญฉลาดแนะให้เด็กหนุ่มเดินดูรอบๆ ปราสาท และกลับมาหาเขาใหม่ใน ๒ ชั่วโมงหลังจากนั้น
“ระหว่างนั้น ฉันอยากให้เธอทำอะไรบางอย่าง” ชายผู้ชาญฉลาดบอกเด็กหนุ่ม แล้วยื่นช้อนซึ่งมีน้ำมันสองหยดให้ “แต่ระวังอย่าให้น้ำมันหกเสียล่ะ”
เด็กหนุ่มขึ้นและลงบันไดที่มีมากมายในปราสาทแห่งนั้น ตาของเขาจับอยู่ที่ช้อนและหยดน้ำมัน สองชั่วโมงผ่านไป เขาก็เดินกลับมายังห้องที่ชายผู้ชาญฉลาดรอยู่
“เอาล่ะ” ชายผู้ชาญฉลาดเอ่ย “เธอเห็นผ้าทอเปอร์เซียที่ประดับอยู่ในห้องอาหารของฉันไหม รวมทั้งสวนที่ใช้คนทำสวนที่เก่งที่สุดจัดถึง ๑๐ ปี และเอกสารที่คัดด้วยลายมืออันสวยงามในห้องสมุด เธอเห็นของพวกนั้นไหม”
เด็กหนุ่มรู้สึกอาย เขาสารภาพว่าไม่ได้มองอะไรเลย สิ่งที่เขาสนใจมีเพียงอย่างเดียว คือ หยดน้ำมันที่ชายผู้ชาญฉลาดสั่งให้เขาดูแล “ถ้าเช่นนั้น เธอจงกลับไปใหม่และดูความน่ามหัศจรรย์ทั้งหลายในโลกของฉัน”
ชายผู้ชาญฉลาดบอก “อย่าไว้ใจใคร หากเธอยังไม่รู้จักบ้านของเขา”
เด็กหนุ่มรู้สึกสบายใจขึ้น เขาหยิบช้อนและเริ่มออกสำรวจปราสาทอีกครั้ง เขามองเห็นผลงานศิลปะชั้นเลิศบนผนังและเพดาน เห็นสวนและเทือกเขาที่ล้อมรอบเขาอยู่ เห็นความงามของดอกไม้ และเห็นรสนิยมของเจ้าของปราสาท ซึ่งสะท้อนผ่านสรรพสิ่งที่ถูกเลือกสรรมา
เมื่อเขากลับมาหาชายผู้ชาญฉลาด เด็กหนุ่มเล่าทุกสิ่งที่เขาเห็นอย่างละเอียดลออ
“แล้วหยดน้ำมันที่ฉันให้เธอดูแลล่ะ” ชายผู้ชาญฉลาดถามขึ้น
เด็กหนุ่มมองช้อนที่เขาถืออยู่ และพบว่าหยดน้ำมันหายไปแล้ว
“สิ่งที่ฉันอยากบอกเธอมีอย่างเดียว” ชายผู้ชาญฉลาดที่สุดในโลกกล่าว “เคล็ดลับบของความสุขคือการมองเห็นความมหัศจรรย์ทั้งปวงในโลก ในขณะเดียวกันก็ต้องไม่ลืมหยดน้ำมันในช้อน”
หยดน้ำมันก็เหมือนหน้าที่ที่เราต้องทำ ซึ่งแน่นอนว่าเราต้องทำอย่างจริงจัง
แต่ในระหว่างที่ทำหน้าที่ของเรา เราก็สามารถหาความสุขจากสิ่งรอบตัวได้เหมือนกัน
ขอเพียงไม่ลืมหน้าที่ของเรา เราก็ทำหน้าที่ได้อย่างมีความสุข
ขอขอบคุณ หนังสือ”ปัดใจ” โดย สโมสรต้อนรับระดับโลก
สงวนลิขสิทธิ์ตาม พ.ร.บ. ลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๓๗
ห้ามนำไปใช้ประโยชน์ทางการค้าหรือหากำไร ผู้ฝ่าฝืนมีความผิดและต้องรับโทษตามกฎหมาย
