สองสามีภรรยาตกลงจัดงานฉลองครบรอบการแต่งงาน ๕๐ ปี ของพวกเขาขึ้น งานดำเนินไปอย่างเรียบร้อย ท่ามกลางความปีติยินดีของเหล่าลูกหลาน ซึ่งในตอนนี้ พวกเขาต่างก็มีครอบครัวเล็กๆ เป็นของตัวเองกันแล้ว งานเลี้ยงผ่านไปบนความเหน็ดเหนื่อยของสองสามีภรรยา เนื่องจากทั้งสองเป็นเจ้าภาพของงาน จึงช่วยไม่ได้ที่ทั้งสองจะไม่ได้ทานอะไรเลยทั้งสิ้นตั้งแต่งานเลี้ยงเริ่มขึ้น เมื่องานเลี้ยงจบลง บรรดาแขกเหรื่อก็ทยอยกลับบ้านโดยไม่ลืมกล่าวแสดงความยินดีกับคู่สามีภรรยาวันนี้ทั้งสองคน ถึงแมhว่าจะเหนื่อยแต่ก็มีความสุข สองสามีภรรยาพากันมานั่งที่โต๊ะรับประทานอาหาร สามีเดินไปหยิบขนมปังขาวกับแฮม ส่วนภรรยาเดินไปหยิบน้ำส้ม ทั้งคู่เริ่มต้นทำอาหารของตนอย่างเงียบๆ เมื่อภรรยาเห็นสามีหยิบมีดมาตัดขอบขนมปัง แล้วส่งขอบขนมปังขาวมาให้เธอเหมือนดั่งที่เคยทำมาตลอดเวลา ๕๐ ปี
เธอก็ร้องไห้แล้วพูดว่า “พอกันเสียที ตลอดเวลา ๕๐ ปีที่ผ่านมา คุณเอาแต่ส่งขอบขนมปังมาให้ โดยคุณไม่สนใจเลยว่าฉันจะเกลียดมันมากแค่ไหน ฉันเกลียดขอบขนมปัง โดยเฉพาะเวลาที่คุณส่งให้ฉัน”ผู้เป็นสามีไม่ได้พูดอะไร นอกจากนั่งมองหน้าภรรยาของเขาแล้วเอ่ยว่า “แต่ที่รัก..ขอบขนมปังขาวนั่นเป็นส่วนที่ผมชอบกินมากที่สุดนะ”...คงมีหลายครั้งที่เราได้ทำร้ายใครให้เขาเจ็บปวดและน้อยใจ เพียงเพราะเขาไม่รู้เจตนาของเราและคงมีหลายครั้งที่เราต้องเสียใจ จากความไม่เจตนาของคนอื่นเป็นเรื่องง่ายที่จะเข้าใจผิด เป็นเรื่องยากในชีวิตที่จะยอมรับความเข้าใจผิดนั้น และเป็นเรื่องยากกว่า..ที่จะเอ่ยคำใดเพื่อลบล้างความเข้าใจผิดที่เกิดขึ้นแต่เรื่องเศร้าจะจบลง หากเราระลึกเสมอว่า เรายังคงมีความรักให้กัน
ขอขอบคุณ หนังสือ”ปัดใจ” โดย สโมสรต้อนรับระดับโลก
สงวนลิขสิทธิ์ตาม พ.ร.บ. ลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๓๗
ห้ามนำไปใช้ประโยชน์ทางการค้าหรือหากำไร ผู้ฝ่าฝืนมีความผิดและต้องรับโทษตามกฎหมาย
