ชีวิตคนเรานี้สั้นนัก.. วันคืนที่ล่วงไป จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปีย่อมลดอายุของเราให้เหลือน้อยลงไปทุกวันมวลมนุษย์ชาติก็เกิดดับหมดสภาพตลอดทุกเวลาในช่วง ๑๑ เดือนที่ผ่านมา เพื่อนที่เรารักและรู้จักอย่างดี บุคคลที่เคยร่วมงานสร้างบารมี บุคคลที่เราเคารพนับถือ บุคคลที่เป็นญาติผุ้ใหญ่ของกัลยาณมิตร ที่ช่วยสนับสนุนงานพระศาสนา ทุกคนที่กล่าวถึงนี้ ล้วนแล้วแต่เป็นคนดีมีน้ำใจงาม และมีศีลธรรมประจำใจ แต่แล้วมัจจุมารผู้ไม่ปรานีใครก็มาพรากให้เขาเหล่านั้นต้องละจากโลกนี้ไป ด้วยกรณีที่ต่างกัน ทั้งอุบัติเหตุ โรคชรา ความเจ็บป่วยมาเยือน เราจึงได้เห็นสัจธรรม เมื่อเกิดก็มีแก่ เจ็บ และตายในที่สุดไม่มีผู้ใดจะปฏิเสธหรือห้ามความตายได้เลย ความตายก็มิได้มีนิมิตหมายมาเตือนเพื่อบอกให้รู้ล่วงหน้าว่า ถึงเวลาแล้วนะที่เราจะต้องละไปจากโลกนี้
"ผู้ใดดำรงชีวิตอยู่ในความประมาท แม้มีชีวิตและลมหายใจ ก็ได้ชื่อว่าตายแล้ว" เพราะเขาผู้นั้นสวนทางกับกระแสแห่งธรรมและความดี จึงทำให้ห่างไกล ตายไปจากความดีนั่นเอง เส้นทางชีวิตอย่างนี้ อบายภูมิย่อมเป็นที่ไปแต่กัลยาณมิตรผู้ดำรงชีวิตเพียบพร้อมด้วยคุณธรรม ความดี หมั่นสะสมทาน รักษาศีล เจริญสมาธิภาวนาอยู่เป็นนิจ เส้นทางชีวิตย่อมไปสู่สุคติภพภูมิอันวิเศษแน่นอนแม้เราจะรู้ดีว่า วันหนึ่งก็จะหนีไม่พ้นซึ่งความตาย ดังกัลยาณมิตรสตรีท่านหนึ่งที่ป่วยหนักด้วยโรคมะเร็งร้ายกำลังรุมเร้าร่างกาย ขณะนี้นอนอยู่ที่โรงพยาบาล ต้องให้อ๊อกซิเจนช่วยในการหายใจ แพทย์ได้คำนวณอายุว่าคงมีชีวิตอยู่ได้ไม่นานนัก แต่เธอก็ไม่หวาดหวั่นกับมรณภัยที่ใกล้จะถึงตัวเลย เพราะเธอมีความเชื่อมั่นในบุญที่ประกอบเหตุสร้างความดี เจริญสมาธิภาวนาอย่างสม่ำเสมอ จนมีพี่พึ่งภายใน คือ ธรรมกาย ใบหน้าของเธอจึงเอิบอิ่มด้วยรอยยิ้มพร้อมที่จะรอรับกับมรณภัยได้เสมอแล้วท่านล่ะ ได้เตรียมตัวสำหรับชีวิตนี้ ให้พร้อมเช่นเธอแล้วหรือยัง?
ขอขอบคุณ หนังสือ “หน้าสุดท้าย” ประพันธ์โดย พระสุธรรม สุธมฺโม
สงวนลิขสิทธิ์ตาม พ.ร.บ. ลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๓๗
ห้ามนำไปใช้ประโยชน์ทางการค้าหรือหากำไร ผู้ฝ่าฝืนมีความผิดและต้องรับโทษตามกฎหมาย
