พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสว่า...
“เมื่อตถาคตเกิดเป็นมนุษย์ในชาติก่อนได้เป็นผู้บอกศิลปวิทยา ข้อประพฤติ ด้วยความเคารพด้วยหวังว่าสัตว์เหล่านั้นพึงรู้ได้รวดเร็ว พึงปฏิบัติได้รวดเร็ว ไม่พึงเศร้าหมองสิ้นกาลนานเพราะกรรมนั้นๆ ครั้นมาสู่ความเป็นมนุษย์อย่างนี้ จึงได้มหาปุริสลักขณะข้อนี้คือ มีแข้งดั่งแข้งเนื้อทราย ย่อมได้วัตถุอันควรแก่สมณะเป็นองค์แห่งสมณะเป็นเครื่องอุปโภคแห่งสมณะโดยเร็ว”
อาจกล่าวง่ายๆ ว่า ถ้าใครอยากจะได้แข้งงามๆ น่องงามๆ ไม่คดไม่ทู่เป็นน่องหัวผักกาด ก็ต้องไม่เป็นคนหวงวิชา มีวิชาความรู้เผยแพร่ให้ผู้อื่นได้รู้ด้วย เขาจะได้ไปทำความดี ทำมาหาเลี้ยงชีพสะดวก มีเวลาพักผ่อนกัน แม้เราเองก็จะไม่ต้องเหนื่อยจัด คนเราถ้าต้องทำกินหนักแรงนัก น่องก็จะไม่งามเพราะมีกล้ามขึ้นเป็นมัดๆ พระองค์ไม่หวงวิชา ทรงให้ความรู้คนอื่นเต็มที่ ทำให้เขาหากินกันง่าย จึงได้แข้งงามเหมือนแข้งเนื้อทราย คือ แข้งรัดๆ น่องรัดๆ เรียวๆ ชนิดที่เรียกว่า “น่องทอง”
นอกจากนี้ ยังมีอานิสงส์ที่สำคัญอีก คือ ในชาตินี้พระองค์ทรงปรารถนาอะไรก็ตาม จะได้สิ่งนั้นโดยง่าย นึกอยากจะได้เมื่อใดก็ได้รับทันที เรื่องนี้อาตมาเคยเจอมาด้วยตนเองสมัยเมื่ออาตมาเข้าวัดใหม่ๆ ไปนั่งสมาธิกับคุณยายที่บ้านธรรมประสิทธิ์ วัดปากน้ำฯ ตอนนั้นยังเป็นนักศึกษาอยู่ ไม่ค่อยมีเงินทอง วันหนึ่ง ได้ปรารภกับหลวงพ่อธัมมชโยว่า (ขณะนั้นท่านยังไม่ได้บวช) ไม่รู้เป็นเพราะอะไร พอเข้าหน้าแล้งทีไรเป็นต้องรู้สึกอยากกินทุเรียนทุกที ท่านก็บอกว่า ก็นึกๆ เอาซี ทุเรียนจะมาเอง
อาตมายังสงสัยจึงพยายามซักถามให้เข้าใจ ท่านก็สอนให้มองไปที่ศูนย์กลางกาย จะเข้าไปกลางองค์พระหรือกลางดวงปฐมมรรคก็ได้ แล้วก็นึกให้เป็นทุเรียนๆ ๆ ๆ ให้เห็นทุเรียนกองเป็นภูเขาสูงๆ อยากให้มันอร่อยแค่ไหนก็นึกให้มันอร่อยแค่นั้น อาตมาก็ลองทำตาม นึกวันแรกไม่มีผล นึกวันที่สองก็ได้ผล กล่าวคือ ขณะนั่งสมาธิให้ใจใสได้นึกภาวนาว่า “ทุเรียน ๆ ๆ” แทน สัมมา อะระหัง ตลอดช่วงเวลาเช้า พอเวลาเพลลงมาจากชั้นบนของบ้านธรรมประสิทธิ์ ก็ปรากฏว่าโยมลูกศิษย์เก่าของคุณยายเอาทุเรียนไปเยี่ยมเป็นเข่ง เพราะรู้ว่าคุณยายชอบ ผู้ใดจะลองนำไปใช้ดูก็ได้ ถ้าวางใจถูกส่วน จะประสบผลสำเร็จ
พอจับหลักอย่างนี้ได้ ต่อมาภายหลังเมื่อไปทำงานเป็นเซลล์แมน มีลูกหนี้บางคนเหนียวหนี้ หัวหน้าใช้ให้ใครไปทวงหนี้ก็ทวงไม่ได้สักที จึงใช้อาตมาไปทวง ถ้าทวงไม่ได้ก็คงจะเสียเหลี่ยม จึงต้องวางแผน กล่าวคือ ก่อนจะไปก็นั่งเข้าที่ทำสมาธิ นึกถึงลูกหนี้ ทีแรกก็นึกแผ่เมตตาให้เขาใจสบาย แล้วอธิษฐานให้เขามีความรู้สึกในใจว่า “อยากใช้หนี้ อยากใช้หนี้ๆ ๆ” ทำอยู่ ๒-๓ วัน ครั้นไปถึงลูกหนี้ก็ปรากฏว่าเขาเต็มใจชำระหนี้ให้โดยไม่บิดพลิ้ว นี่แหละนะ ธรรมะถ้ารู้จักนำไปใช้ ก็สามารถประยุกต์ให้เกิดประโยชน์ได้ไม่ผิด ไม่เป็นบาป ทำแบบใจสบายๆ อย่างนี้ท่านเรียกว่าเป็น “ธรรมกรีฑา” เป็นกีฬาอย่างหนึ่ง ลองทำดู
คุณยายเคยเล่าให้ฟังว่า สมัยที่หลวงพ่อวัดปากน้ำยังมีชีวิตอยู่ ท่านก็มีธรรมกรีฑาให้ลูกศิษย์เล่นอย่างสนุกสนาน เป็นต้นว่า พอฝนหยุดตก ท่านก็สั่งให้นับเม็ดฝนกัน ท่านมีวิธีนับของท่านได้ นี่ก็เป็นธรรมกรีฑาอย่างหนึ่ง แต่ผู้ที่จะทำได้อย่างน้อยก็ต้องได้ถึงดวงปฐมมรรค แล้วจะมีของเล่นเยอะ ไม่ต้องไปเที่ยวเตร่ก็สนุก มิหนำซ้ำยังไม่เหนื่อยอีกด้วย มีของเล่นอยู่ที่ศูนย์กลางกาย เล่นได้สบายๆ นั่งยิ้มคนเดียวก็ได้ไม่ต้องเดือดเนื้อร้อนใจ ยิ่งกว่านั้น การเล่นอย่างนี้ยังมีโอกาสได้ลักษณะมหาบุรุษอีกด้วย ไม่ต้องเป็นทุกข์ ไม่ต้องโกรธกับใคร ทำใจสบาย ๆ
* * ติดตามวิธีสร้างบุญอย่างไร ให้ได้ลักษณะมหาบุรุษ ประการที่ ๙ และ ๑๙ ได้ในตอนต่อไป * *
ขอขอบคุณ หนังสือ “ลักษณะมหาบุรุษ”
ปาฐกถาธรรมของพระเดชพระคุณพระภาวนาวิริยคุณ หลวงพ่อทตฺตชีโว
สงวนลิขสิทธิ์ตาม พ.ร.บ. ลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๓๗
ห้ามนำไปใช้ประโยชน์ทางการค้าหรือหากำไร ผู้ฝ่าฝืนมีความผิดและต้องรับโทษตามกฎหมาย
