คนแสบเป็นอย่างไร
ก็ต้องแบ่งมองเป็น ๒ แง่มุม คือ คนแสบทางโลก กับคนแสบทางธรรม
คนแสบทางโลก คือ คนที่เป็นพิษเป็นภัยต่อคนในสังคม ต่อส่วนรวม ไม่ชอบอยู่ในกฎในระเบียบ ไม่ชอบอยู่ในวินัย ชอบแหกคอก เรียกว่ากฎหมายบ้านเมืองมีกี่ข้อๆ ฉีกทิ้งหมด ชอบทำอะไรตามอำเภอใจ แม้ที่สุดจะไปรับราชการงานเมือง จะไปประกอบอาชีพที่ไหน ระเบียบไม่เอาละ จะเอาแต่เส้นก๋วยเตี๋ยวก๋วยจั๊บ เอาอิทธิพลเข้าว่าเรื่อยไป ถ้าเป็นเด็กนักเรียนก็ประเภทโดดเรียนเป็นประจำ การบ้านไม่เคยส่งเลยอะไรทำนองนั้น พวกนี้ต่ำกว่ามาตรฐานคนดีแล้ว
คนแสบในทางธรรม คือ คนที่แม้ศีลห้าก็ไม่เหลือสักข้อ พร้อมที่จะฆ่า พร้อมที่จะลักขโมย พร้อมที่จะปล้ำลูกเขาเมียใครไม่เลือก แล้วก็โกหกเป็นไฟ เหล้ายา เฮโรอีน ฝิ่น พร้อมอบายมุขอีกต่างหาก เรียกว่าหมดความเป็นคนกันละ เพราะศีล ๕ เป็นมิเตอร์วัดความเป็นคนมีศีลครบ ๕ ข้อก็เป็นคน ๑๐๐ เปอร์เซ็นต์ไม่ถึง ๕ มันก็ไม่ครบคนนะเปอร์เซ็นต์ความแสบมันสูง
เพราะฉะนั้น ถ้าจะว่าไปแล้วในการฝึกคนของพระพุทธศาสนาที่ว่าให้มีความบริสุทธิ์ ก็คือ ไม่ให้แสบนั่นเอง ฝึกให้เข้าอยู่ในวินัยทั้งทางโลกและวินัยในทางธรรม ส่วนจะฝึกอย่างไรนั้น เดี๋ยวจะว่าต่อไป ตอนนี้ขออธิบายขยายความคุณสมบัติที่ต้องการกันก่อน
