พ่อแม่ยามแก่ชราโดยทั่วไปก็มีลูกอยู่ในบ้านเพียงคนสองคน นอกนั้นก็แยกย้ายกันไปทำมาหากิน ไปตั้งครอบครัวใหม่กันหมด บางครอบครัวเหลือเพียงสองคนตายาย ลูกหลานย้ายไปตั้งรกรากอยู่เสียไกลคนละภาค คนละประเทศ ความว้าเหว่ความน้อยใจจึงเกิดขึ้นได้ง่ายๆ แล้วอำนาจแห่งความน้อยใจของผู้เฒ่านี่เอาเรื่องทีเดียว ใครดูแลพ่อดูแลแม่อยากจะเอาบุญกับท่านละก็ อย่าทำให้ท่านน้อยใจได้ ถ้าน้อยใจเดี๋ยวพาลจะตายเอาง่ายๆ
อาตมามีประสบการณ์เมื่อโยมพ่อยังมีชีวิตอยู่ มีอยู่คราวหนึ่งโยมพ่อป่วย ได้ทราบข่าวว่าเป็นแค่นิดๆ หน่อย งานยุ่งๆ ก็เลยไม่ได้ไปเยี่ยม แต่พออีก ๖ – ๗ วัน ทางบ้านโทรเลขมาแล้ว บอกว่าป่วยหนัก นึกแปลกใจ เอ๊ะ! ก็เป็นไข้ธรรมดา ทำไมเกิดมาป่วยหนัก ก็เลยรีบไป ปรากฏว่าตั้งแต่ท่านป่วย ข้าวไม่ยอมกิน น้ำไม่ยอมดื่ม ยิ่งยาด้วยแล้วไม่ต้องพูดถึง ไม่ยอมแตะเลย เมื่ออาตมาไปถึงบ้าน ท่านมีอาการเพียบแล้ว ก็เลยบอกท่านไปโรงพยาบาลเถอะ ท่านบอก ไม่ไป จะตายที่บ้านนี่แหละ อ้าว! แล้วกัน ทำไมจะรีบมาตายเสียเล่า
ท่านบอกว่า ท่านจะตาย คะยั้นคะยออย่างไรก็ไม่ยอมไป คะยั้นคะยอท่านมากๆ เข้า ท่านว่าอย่างไรรู้ไหม ... ท่านว่า “อ๋อ กลัวจะตายรกบ้านใช่ไหม ถึงจะไล่ให้ไปตายโรงพยาบาลน่ะ” เอ้า เป็นอย่างนั้นเสียอีก ตอนนั้นก็บวชพระแล้ว ท่านเป็นโยมพ่อเราเอง ก็เลยไม่ฟังเสียง มาถึงขั้นนี้แล้ว ช้อนตัวท่านอุ้มขึ้นรถเลย ไปส่งโรงพยาบาล ไม่ฟังเสียงท่านทั้งนั้น ไปถึงโรงพยาบาลให้หมอเขาตรวจเขาเช็คเรียบร้อย แล้วก็บอกว่าต้องอยู่โรงพยาบาลก่อน ไม่ยอมให้กลับ แต่ท่านจะกลับให้ได้
ผลสุดท้าย อาตมาก็ต้องไปจำวัดอยู่ที่โรงพยาบาลด้วย ไม่อย่างนั้นท่านไม่ยอมอยู่ ให้ใครไปอยู่ด้วยก็ไม่เอาทั้งนั้น พี่คนไหน ญาติคนไหน ท่านไม่เอาด้วยทั้งนั้นแหละ ต้องให้พระลูกชายอยู่ด้วยถึงจะยอมอยู่ ซักไซ้ไล่เรียงกันก็ได้ความว่า เมื่อตอนท่านเริ่มป่วย พี่สาวพูดกับท่านไม่เพราะ พูดไม่เพราะไป ๒ - ๓คำ ก็คงจะงานมา เหนื่อยๆ ก็เลยพูดไม่เพราะไป ท่านน้อยใจเอาขนาดไม่กินข้าวกินปลา หยูกยาไม่กิน คิดจะตายท่าเดียว
ก็ฝากพวกเราเอาไว้ ใครเลี้ยงดูผู้เฒ่าล่ะก็จำไว้นะ ถึงผู้เฒ่าจะมีกำลังบุญพอจะอยู่ได้นานอีกถึง ๑๐ ปี ๒๐ ปีก็ตาม แต่ถ้าน้อยใจแล้วตาย ใจเสาะเลยแหละ มันแพ้กันอยู่ อย่าให้น้อยใจได้เชียวนะ แค่น้อยใจว่าลูกหลานไม่อยากให้อยู่ก็อายุสั้นแล้ว หรือน้อยใจว่าลูกหลานไม่ให้ความเคารพ เดี๋ยวก็ตาย อยู่ไม่ยืดหรอก เพราะฉะนั้น ดูแลผู้เฒ่า ห้ามเด็ดขาด อย่าทำให้ท่านน้อยใจ
ไปคราวนั้นดูแล้ว ถ้าอาตมาไปช้าสักวันสองวันก็คงกู่ไม่กลับ เพราะคนเราลองว่า ข้าวไม่กิน น้ำไม่ดื่ม ยาขว้างทิ้ง ๕ – ๖ วันนี่ไม่ไหวแล้ว ไปอยู่ด้วยคราวนั้นประมาณอาทิตย์หนึ่งค่อยฟื้น แล้วถึงได้รู้ว่า อ๋อ...ไอ้อำนาจของความน้อยใจของผู้เฒ่านี่เอาเรื่องเชียว
พระคุณแม่
พระธรรมเทศนา พระภาวนาวิริยคุณ
