อานุภาพหลวงปู่วัดปากน้ำ ตอน หลวงปู่มอบพระประจำตัวของท่าน ให้กับลุงหลอม
จากนั้น ลุงหลอมก็เล่าต่ออีกว่า..ในช่วงที่หลวงปู่อาพาธหนัก มีอยู่วันหนึ่งช่วงบ่าย ขณะที่ท่านนั่งอยู่บนเก้าอี้หวาย ท่านก็บอกกับลุงหลอมว่า “กูมันถึงกำหนดแล้ว หมอให้วิเศษอย่างไร ก็เอากูไม่อยู่แล้ว กูจะต้องไป ยาหยูก หมอเขาให้กิน กูก็กิน แต่กูรู้ว่า มันไม่หายหรอก กูต้องไปชุดนี้แหละ”
และหลังจากนั้น 2 เดือน หลวงปู่ท่านก็มอบพระของขวัญประจำตัวท่านให้กับลุงหลอม เอาไว้เป็นเครื่องตรึกระลึกถึงท่านในยามที่ท่านไม่อยู่ ซึ่งพอหลวงปู่ยื่นให้ ลุงหลอมก็รับมาแบบงงๆ เพราะคิดในใจว่า เอ หลวงพ่อท่าจะหลงแล้ว อยู่ๆ มาให้พระเรา ที่ลุงหลอมคิดอย่างนี้ เพราะตลอดเวลา ลุงหลอมเข้าใจว่า หลวงปู่ไม่รักตนเอง เนื่องจากลุงหลอมโดนหลวงปู่ดุมาตั้งแต่เล็กจนถึงป่านนี้
อีกทั้งคนที่ลุงหลอมคิดว่า คนที่เหมาะสมควรจะได้ พระประจำตัวของหลวงปู่องค์นี้ ก็คือ พระครูเจียก ซึ่งเป็นพระอุปัฏฐาก ใกล้ชิดหลวงปู่ ที่หลวงปู่ไว้ใจ ให้มอบพระของขวัญแก่สาธุชน แทนท่าน ในช่วงที่ท่านอาพาธ เมื่อลุงหลอมคิดดังนั้น ลุงหลอมจึงเอาพระ ไปถวายคืนหลวงปู่ ซึ่งหลวงปู่ก็พูด ให้ลุงหลอมแน่ใจว่า “พระนี่ กูให้มึง เก็บไว้ให้ดี อย่าให้หาย เป็นพระประจำตัวของกู”
ซึ่งลุงหลอมดีใจมากค่ะ บอกว่า ใครเอาเงิน มาให้สักล้าน ก็ยังไม่ดีใจเท่า ได้พระองค์นี้เลย ซึ่งตอนหลังลุงหลอม ได้นำมาถวายพระเดชพระคุณ คุณครูไม่ใหญ่ เพื่อทำคุณประโยชน์ กับวิชชาธรรมกายต่อไป หลวงพ่อคะ แม้ลุงหลอมมักจะโดนหลวงปู่ดุบ่อย แต่เป็นเพราะหลวงปู่ท่านรักและเมตตาลุงหลอมมาก ซึ่งในระหว่างที่หลวงปู่อาพาธ ท่านก็ได้บอกเคล็ดวิชชา กับลุงหลอมไว้ว่า
“หลังจากกูไปแล้ว ถ้าคิดถึง จะบูชาบอกเล่าแล้ว (ขอบารมี) ก็ให้ใช้ดอกมะลิ แล้วทุกอย่างจะสำเร็จ แล้วให้รู้จักมัธยัสถ์ หาได้ใช้เป็น เหมือนอย่างนายห้างฯ สวัสดิ์ และคุณหญิงล้อม ผู้ก่อตั้งห้างขายยาโอสถสภา (เต็กเฮงหยู)” ซึ่งเป็นทานบดีคนสำคัญของวัดปากน้ำ
สุดท้ายนี้ เรื่องราวเกี่ยวกับความศักดิ์สิทธิ์ ของหลวงปู่ จะยังไม่จบ โปรดติดตามตอนต่อไป
