ในเมื่อคนเราเกิดมา ไม่สามารถอยู่คนเดียวในโลกได้ จนต้องเกี่ยวข้องกับผู้อื่นจนความผูกพันเกิดขึ้นมากมาย
แต่ทว่า..ความผูกพันนั้นน่าจะเป็นสิ่งดี เพราะก่อให้เกิดความช่วยเหลือเกื้อกูลกัน แต่ก็ไม่ควรยึดมั่นถือมั่นอะไรมากเกินไป
เพราะจะเป็นอุปสรรคในการเข้าถึงธรรม ทำให้ใจมีห่วง กังวล เป็นทุกข์
ดังนั้น ขอให้เราทำความรู้สึกว่า คน สัตว์ สิ่งของ บนโลกใบนี้ เป็นเพียงอุปกรณ์ในการสร้างบุญบารมีเท่านั้น
เกิดขึ้นและอยู่กับเราเพียงชั่วคราวเท่านั้น
ในแต่ละวัน เราควรมีเวลาตรองว่า ไม่ควรยึดมั่นอะไรมาก แม้ร่างกายของเราเอง พอหมดเวลาก็ต้องละทิ้งมันไป
คิดอย่างนี้อย่างน้อยวันละ 2 - 3 นาที แล้วใจจะสบาย เวลาผิดหวังเกิดทุกข์ ก็จะดับได้เร็ว เวลาทำสมาธิใจจะรวมง่าย จะมีโอกาสเข้าถึงธรรมได้เร็ว
ผู้มีปัญญาจึงเลือกที่จะผูกพัน โดยนำใจมาผูกไว้ที่ศูนย์กลางกาย ไว้กับธรรมะภายในที่มีอยู่ในตัวทุกคน
จะนำมาซึ่งอิสระโดยไม่มีประมาณ ไม่มีขอบเขต หลุดพ้นจากพันธนาการ
ใจเราจะมีอิสระจากกิเลสมุ่งสู่หนทางของความหลุดพ้นอย่างแท้จริง
Happy Book
