ค่านิยมแห่งชีวิต
ผู้อัจฉริยะ คือผู้สามารถที่วางตัวเองถูกที่
ส่วนผู้โง่เง่าในสายตาเรา
อาจจะเป็นผู้มีความสามารถที่บังเอิญวางตัวเองผิดที่นั่นเอง
ตัวอย่างเช่น
คุณกับคนป่าผู้หนึ่ง ขณะหลงทางในป่าอัฟริกา ขาดแคลนทั้งน้ำและอาหาร
ในภาวะเช่นนั้น คุณต้องถือว่าคนป่าผู้นี้เป็นอัจฉริยะ เพราะเขารู้วิธีเอาตัวรอดในป่า
ในทางกลับกัน หากคุณพาคนป่าเข้าเมือง สั่งให้เขาใช้คอมพิวเตอร์
สถานการณ์จะกลับหน้ามือเป็นหลังมือ เพราะเขากลายเป็น idiot ไปแล้ว
คนเราเกิดมาย่อมใช้ได้ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
นักวิทยาศาสตร์บางคนแยกบันไดเสียงไม่ออก จิตรกรบางคนเขียนจดหมายไม่เป็น
แต่คนเหล่านี้วางตัวเองถูกที่ จึงประสบความสำเร็จใหญ่หลวง
Picasso เดิมทีอยากจะเป็นกวี แต่บทกวีของเขาถูก
Gertrude Stein กวีหญิงวิจารณ์จนไม่มีชิ้นดี
แต่เพราะมีสุภาพสตรีคนหนึ่งมาสะกิดเตือน เขาจึงวางตัวเองในจุดใหม่
จนกลายเป็นจิตรกรผู้ยิ่งใหญ่
อันที่จริง ผู้คนและเรื่องราวต่างๆ ล้วนน่าชื่นชมทั้งนั้น ถ้าอยู่ในกาลเทศะที่เหมาะสม
เช่น ซุปรสเด็ดเมื่อหยดลงบนเสื้อเชิ้ตกลับกลายเป็นจุดด่างพร้อย
คำหวานลับเฉพาะบนเตียง เมื่อเล็ดลอดไปสู่สาธารณชนกลับกลายเป็นคำหยาบโลน
แปลกดีไหม
อาหารที่อมอยู่ในปาก ถ้าบ้วนออกมาดูน่าขยะแขยง
ถ้ากลืนเข้าไปกลับมีคุณค่าทางโภชนาการ
ต่อให้เป็นขยะสกปรกสิ้นดี
ถ้าวางถูกที่ เช่นฝังกลบดิน
ก็จะกลายเป็นปุ๋ยหล่อเลี้ยงดอกไม้งาม
และผลิตอาหารสุขภาพให้เรา
อาจกล่าวได้ว่า ในโลกนี้ไม่มีสิ่งใด คนใด ต่ำต้อยหรือไร้ประโยชน์
ทุกคน ทุกสิ่ง ถ้าวางอยู่ในที่ถูก ย่อมอำนวยประโยชน์ได้ทั้งนั้น
จุดหมายสูงสุดของชีวิต
คือสรรหาเวทีที่เหมาะสม
บุกเบิกเส้นทางของตน แล้วแสดงความสามารถเฉพาะตัวให้สุดเหวี่ยง
ขอขอบคุณ ผู้เขียน (ไม่ทราบว่าเป็นใคร) และขอบคุณผู้ที่แชร์สิ่งดีๆให้กับผู้อื่นได้อ่าน
