บุญเป็นที่พึ่งในโลกหน้า
“ตสฺมา วิเนยฺย มจฺเฉรํ ทชฺชา ทานํ มลาภิภู
ปุญฺญานิ ปรโลกสฺมึ ปติฏฺฐา โหนฺติ ปาณินํ
บุคคลควรกำจัดความตระหนี่อันเป็นสนิมในใจ ให้ทานเถิด เพราะบุญทั้งหลาย ย่อมเป็นที่พึ่งของสัตว์ทั้งหลายในโลกหน้า”
ขุททกนิกาย ธรรมบท
การให้เป็นอริยะประเพณีที่ผู้รู้ทรงสรรเสริญ การให้ทานเป็นสิ่งที่ดี ผู้ให้จะต้องรู้จักวิธีการให้ทานที่ถูกต้อง และทำถูกเนื้อนาบุญด้วย การทำทานที่จะให้ได้ผลมาก ใจของเราจะต้องใสสะอาดบริสุทธิ์ หยุดนิ่งอยู่ที่ศูนย์กลางกาย ทานนั้นจึงจะเป็นมหาทานบารมี เป็นมหัคคตกุศล เป็นกุศลใหญ่ที่จะนับจะประมาณมิได้
การให้ทานที่ได้บุญมาก วัตถุทานต้องบริสุทธิ์คือ ได้มาด้วยความชอบธรรม อีกทั้งผู้ให้ และผู้รับก็ต้องมีความบริสุทธิ์ ยิ่งถ้าผู้รับเป็นเนื้อนาบุญอันประเสริฐ ได้เข้าถึงพระรัตนตรัย เป็นอันหนึ่งอันเดียวกับพระรัตนตรัยภายใน และผลบุญที่เกิดขึ้นย่อมเป็นอสงไขยอัปปมาณังคือ ไม่สามารถจะคำนวณได้ว่า ได้บุญเท่านั้นเท่านี้ แม้ว่าผู้รับยังไม่หมดกิเลส แต่ถ้าตั้งใจปฏิบัติเพื่อให้หลุดพ้นจากอาสวกิเลสคือ มุ่งกำจัดราคะ โทสะ โมหะให้หมดสิ้นไป อานิสงส์นั้นจะบังเกิดขึ้นอย่างไม่มีประมาณ
