"จำ" กับ "ลืม"
ตอนที่ยังเป็นเด็ก ...
เราคิดว่าการมีความ “จำ” ดี เป็นสิ่งที่พิเศษ และนี่แหละ ที่เป็นดั่งพรสวรรค์
แต่เมื่อเข้าสู่ชีวิตวัยกลางคน...เรากลับรู้สึกว่า "ลืม" ต่างหากที่เป็นวาสนาอย่างแท้จริง!
ชีวิตในยามนี้ ที่เราอยากจะ "ลืม" คำติฉินนินทา คำกระแนะกระแหนของคนรอบข้าง
หากลืมไม่ได้ ชีวิตเราก็เหมือนกับอยู่ในโลกสีเทา
"ลืม" ความรุ่งเรืองในอดีตได้ นี่คือ...การยอมรับ
"ลืม" ความล้มเหลวในอดีตได้ นี่คือ...ความกล้าหาญ
"ลืม" บาดแผลที่ใครๆ ฝากไว้ได้ นี่คือ...ความอภัย
"ลืม" ความผิดพลาดของคนอื่นในอดีตได้ นี่คือ...ความสำนึกคุณ
"ลืม" ความไม่ใส่ใจที่มิตรสหายมีต่อเราได้ นี่คือ...ความใจกว้าง
"ลืม" ความแค้นชิงชังที่ผู้อื่นมีต่อเราได้ นี่คือ....ความรักอันยิ่งใหญ่
"ลืม" ยากกว่า "จำ" มากมายหลายเท่านัก
"จำ" คือ...ฉลาด
"ลืม" คือ...ปัญญา
คนที่ใจกว้าง มัก "จำ" ความดีของคนอื่น
คนที่ใจแคบ "มักจำ"ความไม่ดี ของคนอื่น
คนที่ "จำ" ความดีของคนอื่นไม่ได้ ยากจะมีจิตสำนึกคุณ
คนที่เอาแต่ "จำ" ความไม่ดีของคนอื่น .... ชีวิตยากที่มีความสงบสุข
ชีวิตเราไม่ยืนยาว ฝึกลืมกันบ้าง อย่าปล่อยให้สี่ห้องหัวใจ เต็มไปด้วยความพยาบาท ความผูกใจเจ็บ ความคับแค้น ความเกลียดชัง จนไม่เหลือที่ให้ใส่สิ่งดีๆ...
เรามาลองฝึก "ลืม" กันบ้างเถอะ!
