สรุปโอวาทที่เกี่ยวกับการปฏิบัติธรรมที่ ๓๐
อย่ากังวล ได้สิหน่า : เริ่มจากจุดที่ง่ายที่สุดที่เราชอบ...เข้าไปสู่ภายใน ทิ้งทุกอย่าง วางทุกสิ่ง แล้วนิ่งอย่างเดียวจริง ๆ อย่าไปใช้ความตั้งใจมาก ใครที่ใช้ตาดูก็ให้ปรือตา นิ่งเข้าไปเรื่อย ๆ อย่ากังวล ได้สิหน่า สังเกตบ้างรึเปล่า ใจละเอียดไม่พอ เพราะฟุ้ง หรือลุ้นกันบ้างรึเปล่า มันมีลุ้นเบา ลุ้นหนัก มีความตั้งใจ ลูกต้องสังเกตดูเวลานั่งดีว่า ปรุงใจอย่างไร ถ้าถูกส่วนก็จะไปได้ แล้วจะดีขึ้นเรื่อย ๆ
เวลาที่เหลืออยู่ : เรามีเวลาในโลกนี้น้อย อย่าคิดว่าเรามีเวลามาก สิ่งที่เราจะต้องศึกษาเรียนรู้ยังมีอีกมากมาย เพราะความรู้ที่เกิดจากการหยุดนิ่งนั้นมากมายมหาศาล เพราะฉะนั้น ช่วงเวลาของเรามีนิดเดียว หลวงพ่อว่า มันมีไม่มากเลย เราควรจะสงวนเวลาอันมีค่าเอาไว้สำหรับทำหยุดทำนิ่งให้มากที่สุด ไม่ว่าเราจะมีภารกิจอะไรก็ตาม หยุดกับนิ่งสำคัญมากที่สุดเลย ต่อไปเมื่อเราหยุดนิ่งได้ เราจะเข้าใจ
จุดหมายอยู่ฐานที่ ๗ : นึกถึงบุญให้ชุ่มใจนะ วางใจของเราให้ใสบริสุทธิ์ ทิ้งทุกอย่าง วางทุกสิ่ง นิ่งอย่างเดียว เริ่มจากจุดที่สบาย สบายตรงไหน เอาตรงนั้นไปก่อน เรารู้ว่า จุดหมายของเราอยู่ที่กลางกายฐานที่ ๗ แต่ถ้าเราไปนึกตรงนั้นเลยทีเดียว ยังยากอยู่ เราก็เริ่มต้นจากตรงไหนก็ได้ทั้ง ๗ ฐานที่เรามีความรู้สึกว่า สบาย คือ ไม่กังวลกับกลางกาย นิ่ง ๆ เบา ๆ สบาย ๆ
คุณครูไม่ใหญ่
