จำ กับ ลืม
ตอนที่ยังเป็นเด็ก
เราคิดว่าการมีความ “จำ” ดี เป็นสิ่งที่พิเศษ และนี่แหละที่เป็นดั่งพรสวรรค์ แต่เมื่อเข้าสู่ชีวิตวัยกลางคน
เรากลับรู้สึกว่า “ลืม” ต่างหากที่เป็นวาสนาอย่างแท้จริง!
ชีวิตในยามนี้ ที่เราอยากจะลืมคำติฉินนินทา คำกะแนะกะแหนของคนรอบข้าง หากลืมไม่ได้ ชีวิตเราก็เหมือนกับอยู่ในโลกสีเทา
ลืมความรุ่งเรืองในอดีตได้ นี่คือการยอมรับ
ลืมความล้มเหลวในอดีตได้ นี่คือความกล้าหาญ
ลืมบาดแผลที่ใครๆฝากไว้ได้ นี่คือความอภัย
ลืมความผิดพลาดของคนอื่นในอดีตได้ นี่คือความสำนึกคุณ
ลืมความไม่ใส่ใจที่มิตรสหายมีต่อเราได้ นี่คือความใจกว้าง
ลืมความแค้นชิงชังที่ผู้อื่นมีต่อเราได้ นี่คือความรักอันยิ่งใหญ่
“ลืม” ยากกว่า “จำ” มากมายหลายเท่านัก
จำ คือฉลาด
ลืม คือปัญญา
คนที่ใจกว้าง มักจำความดีของคนอื่น
คนที่ใจแคบ มักจำความไม่ดีของคนอื่น
คนที่จำความดีของคนอื่นไม่ได้ ยากจะมีจิตสำนึกคุณ
คนที่เอาแต่จำความไม่ดีของคนอื่น ชีวิตยากที่มีความสงบสุข
ชีวิตเราไม่ยืนยาว ฝีกลืมกันบ้าง อย่าปล่อยให้สี่ห้องหัวใจ เต็มไปด้วยความพยาบาท ความผูกใจเจ็บ ความคับแค้น ความเกลียดชัง จนไม่เหลือที่ให้ใส่สิ่งดีๆ เรามาลองฝึกลืมกันบ้างเถอะ!
