วันวารที่ผ่านเลยไป ไม่ได้ทำให้ความประทับใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มเลือนหาย เราทุกคนสามารถเก็บสิ่งดีๆ ให้คงอยู่   ในความทรงจำของเราได้เสมอ             
             คนเราจะยิ้มออกมาได้เมื่อความทุ่มเทที่ทำลงไปได้บรรลุผลสำเร็จสมความตั้งใจ และทุกครั้งที่คนเราประสบกับความสุข สิ่งที่ปรากฏฉายออกมาทาง สีหน้าและแววตา มักจะมารวมอยู่ ณ ที่แห่งเดียวกัน นั่นก็คือรอยยิ้ม
             ภาพรอยยิ้มของผู้คนจำนวนมากที่ต่างเดินแถวกันเข้ามาถวายปัจจัยช่วงก่อนงานหล่อรูปเหมือนหลวงปู่ด้วยทองคำที่ผ่านมา เป็นภาพ แห่งความสุขสมหวังที่น่าจดจำ
            รอยยิ้มจากทุกสารทิศต่างหลั่งไหลหมุนผ่าน เข้ามาดุจสายน้ำผมได้ เห็นและสัมผัสความสุข ที่ผ่านทางรอยยิ้มนี้อย่าง ต่อเนื่องเป็นเวลายาวนาน
             จากจุดที่ผมนั่งอยู่ข้างๆ หลวงพ่อ มุมที่มองเห็นคือภาพระดับสายตา ของผ้ารับประเคนบนโต๊ะ ด้านหน้าผมคือภาพรอยยิ้ม ของทุกท่านที่เข้ามาถวาย อีกด้านหนึ่งเมื่อเงยหน้าขึ้นไป เป็นภาพของหลวงพ่อ ยิ้มเช่นกัน ท่านกำลังยิ้มรับให้กับทุกๆ คน
              ภาพสองด้านที่เห็นทำให้เกิดความรู้สึกว่า จุดที่ผมนั่งอยู่ตรงนี้ คือ จุดที่อยู่ตรงกลางระหว่างรอยยิ้ม
              บางท่านยิ้มเดี่ยวเดินเข้ามาถวายคนเดียว บ้างก็ยกทีมยิ้มมาเป็นหมู่ บ้างก็มาเป็นยิ้มคู่ บ้างก็ยกกันมายิ้มทั้งครอบครัว
             ผมได้เห็นยิ้มของผู้ใหญ่และยิ้มของเด็กน้อยๆ และได้เห็นยิ้มของคนเก่าแก่ที่หลวงพ่อบอกว่า ท่านผู้นี้ได้ร่วมบุกเบิก ตั้งแต่สมัยเริ่มสร้างวัด แต่ไม่เห็นกันมานาน แล้วครั้งนี้ได้กลับมาเห็นหน้าและรอยยิ้มใหม่ กันอีกครั้ง
             และอีกยิ้มหนึ่งที่ประทับใจ คือยิ้มของคุณครูไม่เล็ก นักสู้ที่คู่เคียงบ่า เคียงไหล่สร้างบารมีกันมากับหลวงพ่อคุณครูไม่ใหญ่ ยิ้มของท่าน เป็นยิ้มที่แช่มชื่น แม้วัยจะมากขึ้นแต่ก็ไม่ฉายแวว ของความเหน็ดเหนื่อยออกมาให้ได้เห็นแต่อย่าง ใด
             จะนับว่างานบุญครั้งนี้เป็นครั้งแรกก็ว่าได้ ที่มีทุกรอยยิ้มมารวมกัน เป็นการรวมยิ้มกันทั้งหมดของพระภิกษุ สามเณรทุกรูป ทุกวัดจากทั่วประเทศ รวมทั้งยิ้มของภิกษุนิกายต่างๆ จากทั่วโลก ยิ้มของอุบาสก อุบาสิกา และยิ้มของผู้นำบุญ ผู้นำรถ ผู้นำ นักสร้างบารมี ทุกๆ ยิ้มมารวมกันหมดไม่มีตกหล่นที่ได้มาร่วมเป็นหนึ่งเดียวในองค์หลวงปู่ทองคำ
             เป็นยิ้มสีทองที่เรืองรองออกมาจากหัวใจของทุกคน ปรากฏการณ์ ที่ปรากฏแก่สายตาผมนี้ คงจะไม่ผิดถ้าจะเรียกว่าเป็นปรากฏการณ์ "ยิ้มทองคำ"
          คุณยายท่านหนึ่งเดินทางมาจากต่างจังหวัดพร้อมห่อผ้าขาว เมื่อ คลี่ผ้าออกมา ภายในคือเข็มขัดทองเส้นหนึ่ง เป็นสมบัติมีค่า ชิ้นเดียวของท่าน ที่ตั้งใจเอามาถวาย เช่นเดียวกับผู้คนอีกจำนวน มาก ที่ต่างถอดสร้อยคอ กำไล แหวน ถอดต่างหู บางคนนำสมบัติชีวิตคู่มาถวาย บ้างทำด้วยทรัพย์ที่เป็นสมบัติเก่า บ้างทำ ด้วยทรัพย์ใหม่ที่เป็นปัจจัย บางคนนำทรัพย์ปัจจุบันมาทำ บางท่านมาพร้อมกับทรัพย์ในอนาคต และทรัพย์ของบางคนที่นำมาคือทรัพย์ก้อนสุดท้าย
ทำไมต้องทุ่มเทกันมากขนาดนี้?
            นักเสี่ยงโชคที่มีความมั่นใจถึงกับทุ่มหมดตัว ด้วยความหวังที่ว่า การทุ่มครั้งนี้ เขาจะได้ครอบครองทรัพย์มหาศาล บ้าน รถ ที่ดิน เงินทอง และทุกๆ อย่างที่เขาหวัง แต่นับครั้งไม่ถ้วน ที่ต้องพบกับความผิดหวัง ที่ผิดหวังเพราะหวังผิดที่ ซึ่งแตกต่างจากเรื่อง ของบุญ
         ผู้รู้คุณค่าของบุญก็หวังต้องการ นำบุญติดตัวไป เมื่อได้มาพบ เนื้อนาบุญ ได้เห็นคุณและประโยชน์ที่ จะส่งผลให้เกิดขึ้นแก่ตัวเอง คนรอบข้างและสังคม ทั้งในภพนี้และภพหน้า ก็ย่อมที่จะไม่รีรอ ที่จะเปลี่ยนทรัพย์ให้ เป็นบุญติดตัวในแบบทุ่มหมดใจ

           เพราะผู้ฉลาดย่อมหาวิธีใช้ประโยชน์จากทรัพย์เพื่อให้เกิดคุณค่า มากที่สุด
           อิฐก้อนเดียวกัน ใช้ขว้างปาหัวผู้อื่น หรือจะนำมาใช้ก่อสร้างบ้านก็ได้
           ดินเหนียวก้อนเดียวกัน ปั้นกลมๆ เป็นลูกกระสุนใช้ยิงนกก็ได้ หรือจะใช้มาปั้นเป็นพระให้คนกราบไหว้ก็ได้
         ทรัพย์ที่เรามีก็เช่นเดียวกัน จะนำไปใช้ให้ สูญเปล่า ใช้เป็นอาวุธทำร้ายกัน หรือ จะใช้ไปทางที่เป็นประโยชน์ ใช้ในทางบุญ ให้เป็นเสบียงติดตัว ต่อไปภายหน้าก็ได้ ขึ้นอยู่กับว่าเราจะใช้ทรัพย์อย่างไรให้มีคุณค่าหลายท่านที่ได้เห็นจึงยิ้มออกมาได้ทั้งน้ำตา ทันทีที่วางทรัพย์นั้นไว้เบื้องหน้าตรงกลางระหว่างรอยยิ้มของตัวเขาเองกับหลวงพ่อ
     เพราะทรัพย์นั้นกว่าจะได้มาแสนยาก มันต้องเดิมพันกันด้วยชีวิต และบางทีต้องใช้อีกหลายๆ ชีวิตเป็นเดิมพัน กว่าจะนำเอาออกมา จากที่ปกปิดได้
          แต่เมื่อเทียบกับอริยทรัพย์ภายในที่ถูกซ่อนอย่างมิดชิด การที่จะ เข้าไปเอาออกมาได้นั้นยากยิ่งกว่า หลวงปู่ก็ต้องเอาชีวิต เป็นเดิมพัน เข้าแลก กว่าจะนำเอาออกมาให้เราได้รู้กัน เราเดิมพันกันด้วยชีวิต เพื่อสิ่งที่ท่านทุ่มเอาชีวิตเป็นเดิมพัน